Eetkliniek
 

Ik heb binnenkort, volgens mij de 18e, een intakegesprek bij een eetkliniek bij het sophiakinderziekenhuis en nog iets anders ergens in de buurt van Rotterdam. Echt verschrikkelijk al die papieren invullen en dat je ouders mee moeten… Ik vroeg mij daarbij af hoe dat allemaal in zijn werk gaat en wat er daarna allemaal gebeurt. Wat een dagbehandeling precies inhoudt in een eetkliniek en een opname en of een opname in een eetkliniek heel anders is dan een gewone opname, want ik heb ook hier wel eens stukjes gelezen over opnames maar daar stond toen bij dat een eetkliniek heel anders is….

Ik zit er al een tijdje mee en ik weet niet of dit wel de goeie keuze is, maar dokters/diëtiste en andere dingen hebben eigenlijk ook totaal niet geholpen. Ik tob er eigenlijk al tijden mee en dit is niet het enige probleem maar hiervoor ga ik in ieder geval. Maar een paar problemen zijn al minder geworden doordat ik ook naar een alternatieve arts ga.

Maar vooral de opname zit me dwars als dat al gebeurd natuurlijk, maar zijn er daar ook wel jongens niet zozeer ik mij hiervoor schaam maar toch. Hoe zit het dan ook met school en vakanties en nog meer van dat soort dingen, want je zit lijkt me toch wel een soort van opgesloten.

Nou hopelijk kunnen jullie mij een beetje helpen want ik maak me er echt verschrikkelijk druk om...

Kramus

Misschien kan je ff zoeken op L&G...daar is volgens mij best veel gepraat over eetstoornissen/klinieken :)

Beste Kramus,

wat ontzettend goed dat je dit topic heb geopend. Allereerst mijn complimenten, ik vind het ontzettend dapper van je dat je deze stap hebt durven zetten.
Ik weet precies wat je bedoeld met het feit dat je het vervelend vind dat je ouders mee moeten. Dat is ook lastig in het begin, maar vaak is het uiteindelijk wel het beste. Open en eerlijkheid...Soms is dat beter voor de situatie thuis. Misschien niet op korte termijn, maar wel op lange termijn.

Er zullen echt wel meer jongens zijn met eetstoornissen, het probleem is vaak dat jongens zich er nóg erger voor schamen dan meisjes, en dat je ze daarom niet zo heel snel tegenkomt in klinieken. Toch zijn ze er wel hoor, anders zou jij er ook nie tterecht komen...

Ik wens je heel veel sterkte, laat je nog eens horen hoe het was?

Grtjs.

ik heb geen ervaring met eetklinieken, maar wel met 'gewone' klinieken en ik kan je laatste vragen beantwoorden.
Bij de meeste klinieken volg je geen school, je moet je energie sparen voor de vaak toch wel intensieve therapieën. Vakanties heb je niet, hooguit een paar dagen met kerst enzo. Het hangt er allemaal een beetje vanaf waar je terecht komt. Je hebt open en gesloten afdelingen. Op een open afdeling zijn de deuren open en op een gesloten afdeling zijn ze op slot. Ik denk dat jij op een open afdeling terecht komt en dan ga je meestal in het weekend naar huis. Misschien dat je aan het eind van de behandeling meer verlofdagen krijgt om te kijken of je het thuis ook goed kan volhouden.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt, het is allemaal nog een beetje vaag omdat alle klinieken verschillen. Het beste kun je dat soort vragen allemaal stellen bij je intake. Heel veel sterkte!

ik zit ook opgenomen en wij volgen wel school... alleen s middags. we hebben ook vakantie van school, gewoon de zomervakantie. dan zijn we dus wel op de kliniek. en je mag een week vakantie aanvragen in de tijd dat je er bent.

He bedankt iedereen zeg :) Ja de ene keer heb ik er meer moeite mee dan de andere keer en ik ga morgen die vragenlijsten invullen maar ik vind het zeer moeilijk om daar toch echt een goed en eerlijk antwoord op te geven.
Maandag heb ik dus dat gesprek en dan moet heel de familie mee dus ook me broer ja dat is minder erg want hij weet ervan en hij is ook al een jaar of 22 maar me zusje van 7 vind ik maar niets. Voor mijn gevoel heeft zij er niets mee te maken niet zozeer slecht bedoelt maar ik wil haar niet opzadelen met mijn problemen... maar het is toch maar, denk ik dan, een gesprek van hoe je gezin eruit ziet.
Echt heeeel erg bedankt dat jullie er zo over durven te praten en ik zal het jullie laten horen hoe het was, wie weet valt het allemaal wel mee.
En dan heb ik nog een vraagje als je in zo kliniek zou zitten of een dagbehandeling hebben ze het dan maar over je ene probleem of nemen ze echt alles onder handen, want ik heb wel nog wat meer dingen die eigenlijk totaal niets met eten te maken hebben.

Dank jullie wel :)

Er zijn mensen waar je alles aan kwijt kan. Het maakt niet echt uit wat je tegen hun verteld, ze luisteren naar je, en vertellen wat je beter kan doen. Het gaat er immers om, dat je beter wordt, en niet alleen met een eetstoornis, je moet beter worden in je geheel.

Er staat nu in het psychologie magazine een artikel over eetstoornissen bij mannen. Misschien vind je dat intressant om te lezen, staan ook wat links bij.

Succes ermee!

Hallo Kramus,

Natuurlijk lijkt zo'n gezinsgesprek heel vervelend. En wil je je zusje niet opzadelen met je problemen. Echter is het inderdaad voornamelijk om een beeld van je gezin te krijgen, en zullen de echte problemen niet daadwerkelijk zo in detail aan bod komen. Zij zullen echt rekening houden met de leeftijd van je zusje!!!

Wat betreft de problemen waar ze mee te werk gaan. Dat is natuurlijk in elke kliniek anders. (Mag ik vragen naar welke kliniek je gaat?) Toch moet je niet vergeten dat een eetstoornis vaak in verbinding staat met ander eproblemen. Het aanpakken van je eetgedrag is een pre, maar het zoeken naar de oorzaak is eveneens heel belangrijk. Ook als he tdaarvoor nodig is om eens kritisch naar de andere dingen te kijken. Dat is vaak eng en confronterend, maar op lange termijn heb je er echt het meeste aan.

Ik wens je heel veel succes, nogmaals.

Ik ga naar het Sophia kinderziekenhuis en daar is, vertelden ze me, dan een speciale poliklinische afdeling die apart is van het ziekenhuis. Dat dacht ik althans:P Misschien heeft iemand daar al ervaring mee die daar gezeten heeft???

Nou ik ben vandaag voor het eerst geweest... dat is toch best wel heftig ook al als je die afdeling in komt krijg je meteen al zo'n gevoel van wie weet zit ik hier wel een tijdje.
Maar over het gesprek aan de ene kant viel het nog wel mee, eerst een voorstel rondje van de familie en die dokter en een andere vrouw die er bij zat (zij leek erg op onze vertrouwenspersoon van school wat een toeval). Daarna werden er vragen gesteld aan ons en vooral aan mij over vanalles en nog wat en schreef hij m'n lengte en gewicht op wat jammer genoeg duidelijk te laag was.

Later kwam hij met een formule over gewicht, eten, drinken enzo van wat je moest eten om zwaarder te worden. Maar vond het wel vervelend want had het gevoel bij die man dat hij dacht dat wij nog helemaal niet ver waren met het probleem proberen te verhelpen wat helemaal niet zo is, want zit er al tijden mee te kloten.

Maar ik kreeg wel het gevoel van ze dat het mijn keuze was of ik nu een opname of een dagbehandeling wilde. Dat had ik eigenlijk nie gedacht, dacht altijd dat hun dat voor je deden.

Maarjah volgende week maandag weer afspraak alleen dan nu alleen dus dat wordt een heleboel vragen :)

En Sonho bedankt ik zal eens kijken voor dat blaadje :) Kijken of ik daar wat wijzer van kan worden.

Iedereen in ieder geval weer erg bedankt :) Wie weet gaat het toch allemaal nog wel goed komen

Wat goed dat het gesprek je enigzins gerust heeft kunnen stellen. Het is niet gek dat ze jou betrekken in het maken van dergelijke keuzes. Daardoor voel jij je meer betrokken, serieus genomen, en is je motivatie groter. Je wilt immers gaan voor de keuze die je gemaakt heb!

Ik ben niet bekend met het Sophia Kinderziekenhuis, maar heb wel veel over de afdelingen gelezen via internet. Dat waren alleen meer gesloten afdelingen.

Ik wens je heel veel succes. Het begin is er, je bent er natuurlijk nog lang niet. En je hebt nog een lange, zware weg te gaan. Maar als de eerste stap genomen is, volgt ook de tweede, en de derde...

Good Luck!!!

hmm jammer dat je er niet echt bekend mee bent, ach wie weet iemand anders wel :) maar ik was net op zoek naar wat info over die afdelingen die jij net bedoelde, maar ik kan het eerlijk gezegd niet echt vinden....

Zou je als je ze nog weet natuurlijk wat van die linken hier neer willen zetten :) of staan ze op het forum??? Ik zal in ieder geval nog wel ffies doorzoeken

En ervaringen van mensen in normale klinieken zijn ook graag welkom, want ik ben er wel nieuwsgierig naar hoe mensen het ervaren hebben.

thx :)

Mijn ervaring met een 'normale' opname kan ik overig wel met je delen.

Ik kwam in het begin op een gesloten afdeling terecht, hier weet ik niet bijster veel van, want mijn lichamelijk toestand was toen niet heel optimaal. Vooral de eerste weken van deze afdeling zijn in een roes voorbij gegaan, en ik weet er maar vlagen van.
Toen ik lichamelijk weer helemaal hersteld was ben ik het wel bewust mee gaan maken.

De gesloten afdeling heb ik buiten de nare periode, ook wel als gezellig kunnen beschouwen. Wij hadden aardige groepsleiding, en dat helpt je voor een groot deel door de dagen heenkomen. OMdat niemand naar school gaat wordt je lekker bezig gehouden met activiteiten begeleiding, sporten, en spelletjes doen met de sociotherapeuten.

In het begin mocht ik nog niet naar de sporthal (dan zit je nog in fase 1), dan kwam de sportleraar naar de afdeling, en deden we op de binnenplaats een potje badminton of iets dergelijks.
Toen ik uiteindelijk (een week voordat ik naar de open afdeling mocht) in fase 2 en 3 terecht kwam mocht ik wel naar buiten. Toevallig gingen we toen ook een dagje naar de efteling; erg leuk!!!

De open afdeling was een stuk heftiger. Hoewel ik dacht dat ik er dan bijna was, begon het gevecht daar pas. Daar begon de behandeling pas (gesloten afdleing is crisis wegnemen, en rust houden), en ik merkte hoeveel het van me vroeg. Ook daar ben ik mijn studie weer op gaan pakken. Iets dat zeker niet makkelijk was. Ik had een druk programma, en het vroeg enorm veel van me. De leiding deed niet veel met je, en zat alleen maar te rapporteren etc. Je moest jezelf dus echt bezig houden.

De behandeling waren zwaar, maar hebben voor een deel wel kunnen helpen. Koken deden wij gezamelijk, en ook andere huishoudelijke taken werden verdeeld. We hadden ieder een eigen kamer, en dat heb ik atlidj gewaardeerd. In de weekenden mocht ik op verlof, iets dat ik vooral ook heel erg vreemd heb gevonden. Je was thuis, maar niet echt. Het was je thuis niet meer, en dat was raar...

Nou....verder weet ik niet zoveel meer...als je vragen heb, ik hoor ze wel!

Grtjs!

Hey,
Ik heb ook in een eetkliniek gezeten maar niet in Rotterdam, een vriendin van mij heeft daar wel gezeten, zij heeft in de adolescentenkliniek gezeten (ook voor een eetstoornis) Als je naar de adolescentenkliniek gaat zullen er hoogstwaarschijnlijk ook wel jongens zijn, als je naar een gespecialiseerde eetstoorniskliniek gaat is de kans groot dat je de enige jongen bent.
Heel veel sterkte en hartstikke goed dat je deze stap gaat zetten
Groetjes Vitamintje

een van mn beste vriendinnen heeft in maastricht gezeten.
ook in een aparte polikliniek.

hoe het daar in zn werk ging: je kreeg 4 of 5 maaltijden per dag. je mocht zelf bepalen hoeveel je at, er werd ook niet op je eetgedrag gelet. maar als je aan het eind van de week ej streefgewicht niet hebt gehaald, kreeg je een 'gele kaart'.
heb je 3x een 'gele kaart' gehad, moet je weg. (cru gezegd, er wordt natuurlijk gekeken of je op een andere manier ergens anders geholpen kan worden).

je moest daar dus zelf echt beter willen worden, anders red je het daar niet.

de dagvulling bestond uit creatieve therapie, fitness, zwemmen, naar de psycholoog, rond de middag en avond kon je bezoek krijgen, er waren een paar uurtjes voor jezelf, en nog andere bezigheden.

bij iedereen was het programma ook anders, je mag zelf ook bepalen wat je wel wilt doen en niet..het belangrijkste is dat je beter wordt.

maar hoe het in die eetkliniek er aan toegaat zullen ze je zelf vertellen en daar kom je vanzelf achter denk ik..:) succes!

Heey allemaal,

Echt goed van jullie dat jullie het er zo over hebben, dat jullie er al over willen praten want het lijkt me niet niks en bedankt voor de info. Ik voel me er in ieder geval al toch wel stukje beter op, want dan weet ik tenminste ongeveer wat er kan gaan komen ook al zijn alle klinieken verschillend en ligt het nog maar net aan de keuze die ik maak en die de mensen voor mij maken.

Wat tuttebel ook zegt je moet het ook zelf willen. Ik heb het zelf ook vaak geprobeerd, maar toch op de een of andere manier laat ik versloffen wat jullie misschien ook wel af en toe hebben. Maar je moet toch eens goed beter worden en wie weet met hulp lukt het toch beter.

He ik blijf het knap vinden dat jullie er zo over kunnen praten, maar dan had ik nog een vraagje want je wordt eigenlijk zo uit je sociale leven gerukt om het zo maar even te zeggen. Hebben jullie er nu ook nieuwe vrienden/vriendinnen bij gekregen want het lijkt me toch dat je je oude vrienden/vriendinnen een stuk minder te zien krijgt.

Kramus

Of je uit je sociale leven wordt 'gerukt' is totaal aan jezelf.
Toch denk ik dat het goed is om in zekere zin even afstand te nemen van het contact onderhouden uit verplichting. Uit angst om mensen kwijt te raken, etc. Vaak heb je toch even rust nodig, en kan dat de dingen heel goed relativeren.

Goede vrienden zullen dit begrijpen, maar je zult ongetwijfeld ook wel mensen tegen komen die hier minder goed mee om kunnen gaat. Anderzijds; je krijgt er ook echt 'nieuwe' mensen voor terug. Ik heb veel mensen leren kennen tijdens mijn opname aan wie ik veel heb gehad, en nog steeds heb. Natuurlijk moet je oppassen dat je niet teveel mensen om je heen krijgt met problemen, en dat je ook in bepaalde mate over de ellende praat. En vooral ook de leuke dingen met elkaar doet.

Hoe dan ook; volg je hart, dan ben je al een heel eind...

Sterkte!

Hey,

Dit komt waarschijnlijk als een beetje late reactie, las jammer genoeg je post niet eerder. Vind het echt kick van je dat je het durft! Heb in ''ergens heel vaag-vergelijkbare'' situatie gezeten, wat een lang verhaal is en hier opzich niks mee te maken heeft dus daar ga ik je niet mee lastigvallen.

Hoe dan ook: Ik vond het best heftig, en vind het echt goed dat jij de stap heb genomen! Is best moeilijk om dingen voor jezelf ook te erkennen etc, maar ik weet óók van mensen dat het je ontzettend kan helpen en je echt goede resultaten kunt bereiken! Wilde je dus even heel veel sterkte wensen, ben benieuwd hoe het verder gaat met je!

(over vrienden:echte vrienden raak je er niet door kwijt, en het is idd goed om afstand te nemen op zo'n moment en denk dat je op zo'n moment echt moet proberen je daar iig niet teveel zorgen om te maken. het gaat nu even om jóu. en je vrienden begrijpen dat echt wel!)

Ik wist niet dat ze een eetafdeling bij het sophia hadden. Maar het sophia kennende zal je wel gewoon school hebben. Heel veel sterkte iig!

http://www.avrogezondheid.nl/vingera...n/20050728.asp

En voor de aflevering zelf kun je of op die site even kijken of dat lukt of bij www.uitzendinggemist.nl kijken bij 'Vinger aan de pols' op donderdag :)

Misschien heb je er wat aan.