verloren in het leven
 

Aanwezig in verlammende onrust
vechtend tegen nutteloosheid
een muur van angst
beperkt mijn daadkracht
en ik zit daar

de tijd als sluipende moordenaar
mijn jaren gaan voorbij
een poel van onlust
verdrinkt mijn wensen
en ik hang daar

geen verandering, vooruitgang
worstelend tegen groei
een mist van leegte
beheerst mijn brein
en ik suf daar

waar is mijn kracht
mijn zelfvertrouwen
de liefde voor het leven
lijkt zover van mij vandaan,
is zomaar weggedreven

een wanhoopsdaad
vernietiging
van wat mij warmte gaf
was te dichtbij
had mij geraakt
tot heel diep in mijn ziel

wat had mij wakker gekust
en is nog steeds niet uitgeblust

maar ik kijk naar mezelf
en zie
een schuldig mens

ik verdien die liefde niet
verlangen voelt verkeerd
genot is als een stevig touw
dat mij de nek afsneed

een straf zal ik ontvangen
het oordeel is nabij
al smeek ik om genade
genadeloos is Hij

zo tollen mijn gedachten
negatieve spiralen
laten me zinken
in duistere spelonken
van mijn hart

komt er een einde aan.....
ik ben zo verloren
in het leven

Zo, dus je bent toch weer aan het dichten geslagen? Ik vind het heel identificeerbaar. Ik denk precies te snappen wat je voelt en niet zelden voel ik mij ook zo. De verwoording vind ik passend, maar het is niet super; het is mooi, maar ben niet overdonderd.

Trouwens, let er wel even op dat de regels op DoP een beetje zijn veranderd. Er is nu een maximum van 1 gedicht per dag met een maximum van 3 per 7 dagen. Ik zal deze 2 nu open laten, maar denk er in het vervolg wel aan.