Leegte
 

Ik heb nu bijna 1,5 jaar een vriend. We zijn laatst door een moeilijke periode gegaan, hij had het 'uit' gemaakt. Uit tussen twee haakjes omdat het eigenlijk niet de bedoeling was om echt uit elkaar te gaan (dat bleek toen het bij hem helemaal niet goed voelde), maar om ons beide na te laten denken over waar we nou mee bezig waren, en dan vooral ik.
Lange tijd heb ik hem namelijk een soort van 'verstikt'. Ik wilde altijd bij hem zijn, bevestiging hebben en was vaak jaloers, en dan niet op andere meiden maar vooral zijn vrienden die veel meer met hem om gingen.
Maar goed, we hebben het toen dus weer goed gemaakt, en besloten het wat rustiger aan te doen en gewoon af en toe iets te gaan doen, dat ging dus niet door. We kwamen terug in het zelfde patroon: Ik zat bijna elk weekend het hele weekend bij hem. Nu is het wel zo dat het van mijn kant een stuk beter gaat en dat ik niet meer zo verstikkend voor hem ben.
Maar nu is het weer zo dat de spanning, de passie en de romantiek (voor zo ver die er al was de laatste maanden) helemaal weg is. Hij is erg moe en lusteloos, en dat kan ik ook wel begrijpen. Maar we doen eigenlijk helemaal nooit meer iets, ook omdat we weinig te besteden hebben, maar ook dingen die weinig tot niets kosten zijn er vanaf zijn kant niet meer bij. Hij voelt zich aan de ene kant schuldig over, maar aan de andere kant zit hij toch weer het hele weekend achter zijn playstation of computer (dit ook echt letterlijk). Elke keer als ik naar hem toe ga vind ik het wel fijn bij hem te zijn en hoop ik dat we nog is wat gaan doen, maar het is er nooit bij.
Ook wat seks aangaat is er steeds minder spanning. Ik ben de gene die het initiatief moet nemen (wat opzich wel raar is, normaal gesproken bij mensen onder de 60 is dat de man) en er is steeds minder spanning of enige romantiek bij. Hij zegt dat hij moe is en dat het daardoor komt, maar af en toe twijfel ik eraan.
Het enige wat ik wil is de spanning en de liefde terug zoals die in het begin was, en natuurlijk de eerste maanden is het kalver liefde maar toch, ik vraag me af ben ik nu gewoon een zeurende vrouw of niet?
Ik weet het niet beslissen jullie maar..

Heel erg herkenbaar.

Ik lees verderop dat ze 'meer' met hem om gaan/gingen, hoe is dat mogelijk als jij het hele weekend bij hem zit? Is gewoon een vraag want ik neem aan dat jullie beiden nog naar school gaan?

Citaat:

Maar goed, we hebben het toen dus weer goed gemaakt, en besloten het wat rustiger aan te doen en gewoon af en toe iets te gaan doen, dat ging dus niet door. We kwamen terug in het zelfde patroon: Ik zat bijna elk weekend het hele weekend bij hem. Nu is het wel zo dat het van mijn kant een stuk beter gaat en dat ik niet meer zo verstikkend voor hem ben.

Komt hij nooit bij jou? Waarom niet?

Citaat:

Maar nu is het weer zo dat de spanning, de passie en de romantiek (voor zo ver die er al was de laatste maanden) helemaal weg is. Hij is erg moe en lusteloos, en dat kan ik ook wel begrijpen. Maar we doen eigenlijk helemaal nooit meer iets, ook omdat we weinig te besteden hebben, maar ook dingen die weinig tot niets kosten zijn er vanaf zijn kant niet meer bij. Hij voelt zich aan de ene kant schuldig over, maar aan de andere kant zit hij toch weer het hele weekend achter zijn playstation of computer (dit ook echt letterlijk). Elke keer als ik naar hem toe ga vind ik het wel fijn bij hem te zijn en hoop ik dat we nog is wat gaan doen, maar het is er nooit bij.

Je hebt niet overal geld voor nodig, je kunt ook in het park gaan wandelen, wat gaan zwemmen, gaan fietsen, met zn tweetjes een spelletje spelen etcetc. Overigens, als er zo weinig te doen is, waarom zit je dan bij elkaar op de lip?

Kun je mij uitleggen wat jij dan nog leuk vindt aan de relatie, als er bijna niets gebeurt...?

Citaat:

Ook wat seks aangaat is er steeds minder spanning. Ik ben de gene die het initiatief moet nemen (wat opzich wel raar is, normaal gesproken bij mensen onder de 60 is dat de man) en er is steeds minder spanning of enige romantiek bij. Hij zegt dat hij moe is en dat het daardoor komt, maar af en toe twijfel ik eraan.

Dat feit kun je wel opnoemen, maar als hij zich continu schuldig voelt over 'dit hele gedoe' en zelf dus hoogstwaarschijnlijk óók die spanning niet meer voelt, is het meer dan logisch dat hij niet wil.

Citaat:

Het enige wat ik wil is de spanning en de liefde terug zoals die in het begin was, en natuurlijk de eerste maanden is het kalver liefde maar toch, ik vraag me af ben ik nu gewoon een zeurende vrouw of niet? Ik weet het niet beslissen jullie maar..

Dat kan niet (meer), zeker niet op deze manier.

Nee, je zeurt niet zozeer maar jullie pakken het verkeerd aan. Eens gaan bedenken of het uberhaupt anders kan (anders is geweest?)

Misschien confronterende vragen die aanvallend over kunnen komen, maar het schept misschien iets meer duidelijkheid.
Voor jouw informatie heb ik zo'n relatie na meer dan een half jaar kwakkelen afgebroken, eindelijk opgegeven ondanks ik nog veel voor hem voelde. Ergens ligt een grens.

ik zou er een eind aan maken (de relatie dan), je een paar maanden kut voelen en dan lekker opnieuw beginnen met relatie dingen, tot je iemand gevonden hebt met wie het wel werkt

Waardoor is hij zo moe? Als daar de reden van zijn lusteloosheid ligt, kunnen jullie er vast nog wel wat aan doen.
En als hij geen initiatief meer wil tonen en alles van jou af hangt, denk ik idd dat als hij neit wil veranderen het beter is om er echt een einde aan te maken :o

ja joh, voer gewoon een half jaar niks uit en haal dan een pakje instant-relationship bij mr. heijn :confused:

liefde is geen jamsessie :nono:

Ik denk niet dat ik zomaar de relatie kan verbreken. Ik weet namelijk wel een beetje hoe het komt, en dat het voor een deel wel mijn schuld is. Want omdat ik hem die tijd verstikt heb, zijn die gevoelens van liefe en affectie die er voorheen wel waren een beetje 'begraven' , zoals hij het zelf zegt, onder alle t*ring zooi, die ook met mijn famillie te maken heeft, de reden dat hij bijna niet meer bij mij komt. Omdat er bij mij thuis bijna constant erge ruzie is, en mijn famillie de beleefdheid niet kan opbrengen het schreeuwen even te staken als hij er bij is.
En, begrijp me niet verkeerd, het is echt ook nog wel eens leuk, maar ik kan mezelf er maar niet toe zetten om te zeggen dat ik gewoon niet meer kom als we niets gaan doen en hij alleen maar weer het hele weekend achter de pc zit. Stiekem ben ik een beetje bang dat hij dan zegt kom dan maar niet (om mijn eigen bestwil dat wel, maar toch). Want ik wil hem toch wel zien.
De reden dat hij zo moe is, is aan de ene kant denk ik juist omdat hij zo weinig doet en aan de andere kant ligt het aan de situatie op zijn werk en zijn geld waar hij zich zorgen moet maken..

Ga het er met hem over hebben. Plan een verrassingsuitje voor jullie samen. Misschien vindt hij dat hartsikke leuk en kun je voorstellen om vaker zoiets te doen.

Ik snap eigenlijk niet als dit zo doorgaat, dat je nog bij hem blijft. Hij maakt jou zo alleen maar ongelukkiger zo en als zijn liefde 'begraven' is, moet hij proberen die weer op te graven. Maar aan jouw verhaal te merken, doet hij daar weinig moeite voor. Ik denk dat je nodig met hem moet praten, want zo wordt het er beiden niet leuker op.

jij snapt duidelijk niet wat ik bedoelde. ik vind dat je uit het verhaal goed op kan maken dat deze jongen gewoon niet de ware voor TS is en dat de relatie hoe dan ook niet voor altijd zal zijn. dat is natuurlijk met de meeste relaties zo, maar aangezien het nu ook vrij beroerd gaat,, zou ik er gewoon mee stoppen en je dan maar een tijd niet goed voelen; dat gaat wel weer over en dan kan je een nieuw, geschikter vriendje zoeken.