Het laat me nooit met rust
 

Ik fluister lang vergeten liederen in je linkeroor. De noten – je hoort ze niet maar voelt ze wel – zweven samen als triolen door de lucht. Onze handen proberen hun weg te volgen. We worden componisten. Nee, dirigenten. Wij geven de maat aan en ons orkest, bestaande uit de frisse herfstwind en bruine bladeren van de naburige beuken, spelen passioneel de muziek van onze symfonie. Een pretentieuze papieren zak probeert wat improvisatie toe te voegen, maar mijn voet maakt daar snel een eind aan. “Kun je het even alleen, schat?”. Ik laat mijn dirigeermiddelen langs je heupen naar beneden glijden en raap onze improviseur op om hem zorgvuldig in de dichtstbijzijnde vuilbak te deponeren.

Mijn lippen laten jouw sierlijke hals terug weten van mijn aanwezigheid. Je hebt het dirigeren blijkbaar al opgegeven, maar onze muzikanten blijken het alleen ook aan te kunnen. “Die beuk is een ware virtuoos, vind je niet?”. Je reageert niet, ik verwachtte het ook niet. We moeten spaarzaam zijn met onze antwoorden. Onze passie berust op onzekerheid, veronderstellingen. Jij veronderstelt dat ik van je houd, al heb ik het je nooit gezegd. Ik veronderstel dat jij deze nacht mijn avondeten maakt, al heb ik je niets gevraagd. Zo komen we voor verrassingen te staan, we strijden als het ware tegen elke vorm van voorspelbaarheid. La seule chose qui est prévisible, est que nous ne pouvons rien prédire. Sommige mensen begrijpen ons niet. Ik vind het simpel. Wie leest nu graag een boek waarvan het einde al vanaf het eerste hoofdstuk te voorspellen is?

Ach, wij moeten niet begrepen worden. Laten we ons neerleggen op het deken eikenbladeren dat speciaal voor ons uitgestrooid is. De ondergaande zon zorgt voor een prachtig luchttafereel dat mij doet denken aan onze eerste vrijpartij, ergens op een vuil wc in één of andere kroeg. Ik doe je lange, bruine haren uit je gezicht om je te laten meegenieten, maar merk dat je in slaap gevallen bent. Je hand ligt te smeken om mijn aandacht, en ik besluit die dan maar te geven. Terwijl mijn vingers vrijen met de jouwe denk ik na. Over de virtuoos die ik ontdekt heb, over de wolken, onder de grote eik. Over ons. Plots kom ik tot een vreemd besef. Ik vraag me af of er een God van de Ironie bestaat. Blijkbaar laat hij me nooit met rust.

Ik vind het mooi en apart..Het zal wel aan mij liggen dat ik het niet helemaal snap, maar misschien vind ik het daarom wel zo mooi. Je laat een stukje nieuwsgierigheid over..bij mij dan..

Volgens mij 'doe' je haren niet uit iemands gezicht.. :o

Wat is de correcte, Nederlandse formulering dan? :o (ik ben Belg en met al dat dialect hier... ;) ).

Als je wil PM ik je de "verklaring" van het einde wel - aannemende dat dat hetgeen is dat je niet snapte.

Bedankt voor het lezen en reageren overigens!

Ik vind het prachtig :eek:
Geen argumentatie deze keer.

Ik post hier normaal niet, maar ik lees wel, maar hier moest ik even op reageren. :o

Ik vind 'm echt heel mooi. Het blijft een beetje mysterieus, maar er hangt wel echt een sfeer aan je verhaal, ja ik vind 'm gewoon heel mooi.
En je haalt haren uit iemands gezicht, tenminste zo wordt het hier wel gezegd.

Je kan best schrijven haren uit het gezicht strijken, klinkt nog veel mooier.
Je verhaal is idd. wel goed.

Btw. ik ben ook Belg ;)

(y)

niks aan toe te voegen eigenlijk ... just fabulous. Ik hou van dit soort verhalen.

Niet dat het ontzettend ontroerend op me overkwam, maar het loopt wel lekker en je schrijft goed.(y)

Ik vind hem wel mooi. Vooral het begin (y). Mooi en een beetje poetisch, daar hou ik wel van.

Het einde vond ik wel een beetje vaag moet ik zeggen. Maar dat kan ook aan mij liggen.