En als ik droom
 

Ik vond net een vluchtig gekrabbeld schrijfsel terug, heb het een beetje herwerkt, ik weet eigenlijk zelf niet wat ik er van moet denken (als je begrijpt wat ik bedoel).
Anyway, hier is het:



En als ik droom
-zo in't midden van de dag -
beginnen beide ogen samen
heel spontaan te tranen

Alsof ze weten dat dromen slechts vluchtig verzonnen beelden op het netvlies zijn, gebaseerd op niets, illusies die slechts vervagen als je ze krampachtig op probeert te roepen; en daarom steeds verdrietig zijn

Dan knipper ik
-omdat het moet -
sluit heel intens
en lang
m'n ogen
en ontwaak
in een -voor mij -
helder geworden wereld

Hm hm. Ik weet het ook niet precies, het komt op mij een beetje nietszeggend over, het verrast me niet. Alles wat je zegt is eigenlijk zo... vanzelfsprekend. De vorm vind ik op zich wel leuk, maar dat prozaïsche stukje heeft in mijn ogen weinig nut. Ik vind het ook niet zo mooi verwoord, en ik weet niet of die streepjes voor mij veel waarde toevoegen. Nee, ik vind deze niet zo geslaagd.

Ik vind het juist heel mooi. :)

Alleen het einde vind ik wat minder. En ik ben ook wel een voorstander van leestekens als er gewerkt wordt met hoofdletters, maar dat zal wel iets persoonlijks zijn. :)

Ik weet niet wat ik ervan moet denken