Een beetje twijfel
 

Ik ben al 4 jaar samen met mijn vriend en rond oktober gaan we samenwonen.
Ik ben de laatste tijd spijtig genoeg wat aan het twijfelen aan onze relatie.

Hij liegt soms tegen mij (kleine leugentjes, maar dit gebeurt veel te veel) en hij doet geen moeite om me te begrijpen. Hij is altijd overtuigd van zijn eigen mening en als ik daar iets tegen in breng, vindt hij dat ik aan het 'zagen' ben.
We hebben het ook altijd moeilijk gehad om met elkaar te praten. Hij zal nooit initiatief nemen om te praten en neemt niet actief deel aan een gesprek. Ik moet altijd vragen stellen en afgaan op zijn lichaamstaal, want anders komen we helemaal niet verder.

Wat moet ik doen? Ik zie hem wel nog altijd graag, maar de grote vlinders zijn weg (lijkt mij ook normaal als je een paar jaar samen bent). Als ik met andere jongens omga vind ik ook wel dat ik het goed heb bij hem, omdat ik me bij anderen snel erger aan dingen die mijn vriend niet doet/heeft.

Kunnen jullie me helpen met adviezen, verhalen, ervaringen,...?

beide aanpassen lijkt me, jij moet je miss wat minder snel ergeren, en hij hoort gewoon niet tegen je te liegen.

als je samen gaat wonen lijkt het mij onwijs kut als je je aan elkaar gaat ergeren.

kun je weeeer een nieuw huis zoeken :P

Waar liegt ie over?

Pikt ie stiekem snoepjes ofzo?

Samenwonen met iemand waarmee ik niet kan praten, lijkt me verschrikkelijk. Gaan samenwonen met iemand terwijl ik aan mijn relatie twijfel, lijkt me onverstandig.

Ik kan je niet zo goed advies geven want ik zou zeggen; ga met hem praten. Ik kan me eerlijk gezegd niet zoveel bij jullie relatie voorstellen. Hoe werkt een relatie als je niet open met elkaar communiceert?

Hij liegt over verschillende dingen: als hij is uitgeweest zonder mij liegt hij soms over het uur van thuiskomen (zonder reden, want wat kan het mij schelen hoe lang hij uitgeweest?), hij liegt soms over een mail die hij wel of niet verstuurd heeft, hij liegt over hoeveel hij gedronken heeft (hij weet dat ik niet graag heb dat hij rijdt als hij teveel gedronken heeft), hij liegt over het onderwerp van msn-gesprekken die hij had met andere mensen,...

Zoals ik al zei, kleine leugentjes die wel veel te vaak voorkomen.

Ik heb het er ook moeilijk mee. Hij is het niet gewoon om met mensen over gevoelens en zo te spreken. Hij heeft dit van thuis uit nooit meegekregen. Hij kan dit met mij al wat beter dan met andere mensen. Hij zegt dat hij wel zijn best doet om te praten, maar het lukt hem gewoon niet zo goed. Ik weet ook niet hoe ik hem hierbij nog kan helpen, maar ik ga er wel van uit dat hij het bij mij het beste kan leren omdat het bij andere mensen soms heel gemakkelijk is om oppervlakkig te zijn. Bij mij 'moet' hij wel dieper ingaan op onderwerpen.

Als hij het wel probeert, zou ik daar nog wel mee om kunnen gaan.

Maar die leugens? Ook al zijn ze klein, dat zou me echt enorm storen en waarschijnlijk zelfs opbreken. Ik wil hem kunnen vertrouwen, ook over schijnbaar onbelangrijke dingen.

Een andere gedachte die in me opkomt; als hij al liegt over onbelangrijke zaken, zou hij dan niet ook liegen over dingen die er echt toe doen?

Ik zeg niet dat je het uit moet maken (dat is sowieso alleen aan jou) maar het lijkt me echt een heel slecht idee om te gaan samenwonen als de relatie er voorstaat zoals nu. Weet je wel zeker dat je met hem samen wil blijven? Je draagt meer redenen aan waarom je dat niet zou doen (liegen, slechte communicatie, geen verliefdheid meer) dan waarom wel (je ergert je minder aan hem?).

Als een relatie het echt niet is, moet je niet bang zijn ermee te stoppen. Dat je je bij andere mensen aan dingen ergert, heeft daar niets mee te maken. Met hen hoef je ook geen relatie te hebben.

Ik weet dat het moeilijke beslissingen zijn, maar denk er goed overna voordat je gaat samenwonen. Dat is een te belangrijke stap om te laten overschaduwen door twijfels.

Ik denk dat door samenwonen deze gevoelens alleen nog maar versterkt worden...
Dus toch proberen er met hem over praten en heel duidelijk maken dat het zo dus niet verder kan eigenlijk

Ik ben ook bang dat hij liegt over meer belangrijkere zaken... Maar ik zou eigenlijk niet direct iets kunnen bedenken waarover hij zou liegen, want ik denk dat ik er al zou achter gekomen zijn. Bij die kleine leugentjes zie ik het ook meestal aan hem.

Redenen waarom ik wel bij hem zou blijven: ik voel me op mijn gemak bij hem, ik kan mezelf zijn bij hem, hij staat vaak klaar voor mij, hij geeft me aandacht en wil graag bij me zijn, hij geeft me meer zelfvertrouwen (door dat liegen daalt dat spijtig genoeg soms weer), ik kan alles kwijt bij hem,...

Dat probeer ik wel, maar dat praten lukt dus niet erg goed. Hij vindt ook vaak dat ik overdrijf en snap de ernst van de zaak niet altijd. Als hij het dan toch plots doorheeft, klapt hij helemaal dicht, wordt hij heel verdrietig en is het aan mij om hem te troosten.

Ik zou maar niet gaan samenwonen als ik jou was, want dat gaat niet werken. En vroeg of laat gaat hij liegen over iets veel ergers als je begrijpt wat ik bedoel

Is er dan geen enkele kans dat het door samen te wonen beter zal worden?

net zoals trouwen, een baby krijgen. is dat nooit echt een oplossing.
jullie zitten dan echt de hele dag met elkaar opgescheept, behalve buiten werkuren enzo. dus leugentjes om weg te sneaken, etc , krijg je dan vaker

volgens mij alleen maar slechter:o

Word je meer geconfronteerd met de negatieve dingetjes waaraan je je nu al best stoort.

Ik denk idd dat je het beter eerst op kunt lossen voordat je samen gaat wonen, net als een baby of trouwen lost samen gaan wonen dergelijke problemen idd niet op. Er zullen alleen nieuwe problemen bij komen, denk ik, vooral ook omdat hij niet kan praten.

Als hij veel om je geeft en graag samen wil wonen, dan kan hij best wat meer moeite doen om het te veranderen, lijkt mij.

Als je twijfelt, niet doen.

Hij wil heel graag gaan samen wonen. En hij zegt ook dat hij zoveel mogelijk zijn best probeert te doen. Wat kan ik dan nog meer verlangen?
Maar blijkbaar is zijn best doen voor mij nog altijd niet voldoende. Maar dan denk ik soms dat het aan mij ligt en dat ik te veeleisend ben. Maar op een ander moment vind ik niet dat ik iets abnormaals verlang. In een relatie lieg je toch niet tegen elkaar?

Volgens hem gaat het trouwens verbeteren als we gaan samen wonen...

Iemand die niet veel praat zal door samen te wonen niet in ene veel meer gaan praten. En juist doordat je elkaar ziet ga je je nog veel meer aan elkaar ergeren?

Zijn jullie wel eens samen op vakantie geweest?

We zijn al 2 keer 2 weken samen op vakantie geweest. Dat was heel leuk, omdat we ons over niks zorgen moesten maken. Daar ging alles dus wel goed met ons tweetjes. Maar ik denk niet dat je dat kunt vergelijken met samenwonen, omdat er daar nog héél veel dingen bij komen kijken die je op vakantie niet hebt. Op reis was het vooral ontspannen.

Tuurlijk ben je op vakantie meer ontspannen, maar ik bedoelde dat als je je daar al ergerde aan hem, het nog veel meer zou worden.

Maar besef wel dat praten echt heel belangrijk is. Zeker als je het hebt over geldzaken, kinderen, werk. Als hij dan niet luistert, heb je ook geen echte steun aan hem en dat kan heel zwaar zijn.

Ik wil je niet bang maken, maar aangezien je zelf al aangeeft dat je twijfelt:)

Luisteren doet hij zeker wel, maar er is niet echt interactie, het komt meestal alleen van mijn kant. Ik geef hem altijd voldoende tijd om te reageren (daar had hij naar gevraagd, omdat hij van zichzelf weet dat hij niet altijd raprap kan reageren op iets), maar toch komt er niet altijd een antwoord of iets meer dan 'ik weet het niet'. Hij is zich daar heel erg van bewust en vindt het ook jammer dat hij verbaal niet sterker staat, maar hij doet dus wel zijn best. Alleen volstaat dit blijkbaar niet echt.

Dat hij het ook doet?

Hij kan het nu toch ook niet verbeteren? Waarom dan wel?

Laat hem eerst maar bewijzen dat hij het kan... :o
(Al snap ik ook wel dat dat niet zo simpel is. ;))

Als je het idee hebt dat je te veel eist kun je zelf natuurlijk ook een stapje in zijn richting zetten. Ik bedoel, liegen moet hij niet doen, ik vind dat je dat ook kunt 'eisen', maar bv. met praten, dat je dan ook eens gewoon aan neemt dat hij het echt niet weet of wat dan ook. Of dat je met hem afspreekt dat je er later op terug komt oid, misschien weet hij het dan wel.

Ivm dat praten heb ik het al geprobeerd. Soms zeg ik dat we er later op zullen terugkomen en dat hij zelf het moment mag bepalen. Dan kan hij er rustig over nadenken en push ik hem niet. Maar dan natuurlijk... je dacht het al... begon hij er niet over (en moest het dus opnieuw van mij komen).

En als je je voorstelt dat je dat je hele leven moet doen? word je daar gelukkig van?

Ik denk idd dat je je dat dan af moet vragen...als hij het niet kan en jij kan daar niet mee om (leren) gaan...tja, dan houdt het een beetje op... Ieder mens is anders en ieder mens heeft sterke en zwakke kanten...die kan je soms wel iets aanpassen, maar een mens precies zo vormen als jij graag wilt kan niet (en dat is maar goed ook ;)).:)

Nee. Maar ik denk (hoop) dat we samen oplossingen kunnen vinden. Ik wil graag nog vechten voor onze relatie.

Vraag ik dan echt zo onmenselijke dingen? Komt dit nu over alsof ik hem wil vormen zoals ik het wil? Ik denk dat iedereen toch graag wil kunnen praten met zijn vriend(in) en niet wil dat die persoon liegt... Of overdrijf ik hier nu in?

Als je keer op keer dingen wilt waarvan blijkt dat hij het niet kan of iig niet zo zoals jij het graag zou willen, dan vind ik dat je overdrijft. Niet iedereen wil graag praten en niet iedereen kan praten...natuurlijk valt het voor een deel te leren, maar er zijn ook mensen die gewoon minder de behoefte hebben om te praten of die dat minder goed kunnen. Over dat liegen had ik al gezegd dat ik vond dat ie dat idd 'gewoon' niet meer moet doen, dat vind ik toch ook iets anders dan praten ed.

Het belangrijkste is, denk ik, dat je er toch met hem over praat. Of hij dat nou leuk vindt of niet. Maar verwacht dan niet al te veel 'gesprek' van hem terug, want dat is nou net hetgeen dat moeilijk gaat.

Maar wat moet ik hem dan zeggen? Op sommige vlakken moet hij veranderen, maar dat weet hij al.
Moet ik er dan een datum op plakken of zo? Bv: 'als het tegen... niet verbeterd is, dan...' Maar hoe controleer je dan zoiets? Wat kan ik nog doen?
We gaan trouwens in augustus nogmaals 2 weken samen op reis.

Ik denk niet dat een datum, dan wel een consequentie eraan vastmoet plakken. 'Ik zie het eigenlijk niet zo zitten om op deze manier door te gaan' oid

Maar dan lijkt het alsof ik hem geen kans meer geef en dat wil ik zeker wel doen.

Hij moet neem ik aan eerst even op houden met liegen...
Over kleine dingen is het niet heltergend ofzo, maar wel gruwelijk irritant.
Hij zal denk ik nooit een hele goede prater worden, maar dat weet je al langer dan nu net voor je gaat samenwonen. Je hebt er al 4 jaar geen last van/vrede mee, dus dat zou nu geen reden zijn om niet samen te gaan wonen.
Of zie je hem normaal gesproken vrij weinig? Dan kan het zo zijn dat je nu nog wel wat te vertellen hebt tegen elkaar omdat je vanalles meemaakt waar hij niet bij is, meer dan als je samen gaat wonen.

Als je hem normaal weinig ziet zou ik me misschien wel afvragen of samenwonen niet heel saai zal worden (verbaal gesproken natuurlijk ;)).
Het belangrijkste, vind ik, is het liegen. Hij moet, ook met kleine dingen, daar gewoon mee stoppen. Anders verlies je bij elk klein leugentje weer een klein beetje vertrouwen in hem, wat op het einde je wel eens op kan gaan breken. Zowel in gebrek aan vertrouwen als gewoon irritatie aan dat gedrag.

Suc6!

Ik zie hem wel vrij veel. De laatste weken was dat toch wel elke dag of om de 2 dagen. Als we niet praten, kunnen we onze tijd wel vullen met andere dingen. Het wordt daardoor niet saai.

Het is inderdaad wel zo dat mijn vertrouwen in hem alsmaar vermindert. Ik heb hem dat ook al heel duidelijk gezegd. En doordat ik hem minder vertrouw, stel ik hem ook meer vragen en dat komt bij hem dan als 'controlerend' over. Dat kan ik wel brgijpen, maar uiteindelijk is hij het die daarvoor gezorgd heeft. Ik probeer dit wel zo weinig mogelijk te doen. Heb jij (of iemand anders) een idee dat ik/hij kan doen dat er voor kan zorgen dat ik wat meer vertrouwen krijg in hem?

Gelukkig is het 'weinig praten' geen probleem :). Daar kan hij namelijk weinig tot niets aan doen ;).

Het liegen moet hij gewoon mee stoppen, je hebt op het moment alle recht om 'controlerend' te zijn!
Maak hem duidelijk dat je het niet pikt! (misschien vrij hard, maar wel duidelijk). Zo kan je niet samen gaan wonen, dat moet hij ook even inzien. Hij wil ook heel graag samenwonen, dus ik neem aan dat hij dan wel ophoudt met liegen.
Pas als hij stopt met liegen en laat blijken dat hij jou vertrouwt, en jij hem kan vertrouwen, zal je hem ook daadwerkelijk meer gaan vertrouwen. Daar gaat gewoon tijd is zitten, maar dat is niet meer dan logisch.

Bedankt voor je reactie.

Ik zal dan maar eens proberen om een goed gesprek met hem te hebben en een tijdje afwachten...

ik zat vroeger met een beetje hetzelfde probleem als jou: mn vriend kan ook echt niet gemakkelijk over zijn gevoelens praten en zo. ik weet niet zo goed hoe het komt dat het nu wat beter gaat, ik denk dat het door de tijd heen gewoon vanzelf beter geworden is, doordat hij weet dat hij dingen kan zeggen en ik daar niet slecht op reageer. Wanneer je zelf ook vrij open bent tegen hem, gaat hij dat na een tijdje ook spontaan doen denk ik, gewoon omdat mensen vaak op dezelfde manier reageren tegenover de ander als die ander tegenover hen reageert (soort van imitatie/spiegelen).
het belangrijkste dat ik geleerd heb is dat je niets mag pushen want dan klapt hij dicht, en datzelfde gebeurt wanneer hij het gevoel heeft van 'nu moet ik reageren, want ze verwacht een reactie'. steeds proberen begrip op te brengen en zo, want ik denk in het algemeen dat hij er weinig kan aan doen.

maar nog steeds reageert mijn vriend vaak met het antwoord 'ik weet het niet' of iets anders, wat een gesprek vaak helemaal stil doet vallen of op een kruisverhoor doet lijken als ik continu vragen moet stellen. en ik vind dit ook vrij lastig. vooral omdat ik zo ondertussen wel weet dat er eigenlijk weinig is dat je er echt aan kan doen.
het enige wat ik soms doe - en dat kan zielig lijken, maar het gaat eenmaal beter zo - is over sommige dingen op msn beginnen ipv irl, hij heeft veel tijd om te reageren, de stiltes zijn niet zo zwaar en lijken minder lang. en eenmaal dat hij daar leerde van gemakkelijker te praten, gaat het ook beter irl, dat is mijn ervaring.

Ja, zo is het inderdaad wel bij mij. Bijna dezelfde situatie!

Wat jij gebruikt als oplossing, kan ik niet doen aangezien ik geen msn heb/wil. Ik heb met hem al enkele keren gepraat via berichten of mail, maar dat liep bijna iedere keer verkeerd af omdat we elkaar soms verkeerd begrepen. Het lukte hem op die manier wel beter om te reageren op mij, maar dat is dus voor ons niet echt een oplossing.

Jij twijfelt, daarom wil je zekerheid, en die wil je door hem te controleren en aan de ketting te leggen. Ik kan je nu al vertellen dat dat niet gaat werken. Die zekerheid is namelijk afhankelijk van jouw zelfvertrouwen in de hele samenwoononderneming, niet van zijn mate van gewilligheid om volledig transparant en eerlijk te zijn om jou gerust te stellen.

Ieder mens heeft recht op een stukje voor zichzelf. En ik vind dat je dan ook het recht heb om te liegen als iemand anders in dat stukje zit te wroeten zonder goede reden.

Wat jij zegt over de goede kanten aan hem, vind ik genoeg reden om niet te twijfelen. Je bent jezelf nu echt gek aanhet maken. Geen enkele relatie komt met garanties, dus hou op met die nu van hem te verlangen.

De meeste mannen zijn niet van die praters, de jouwe blijkbaar al helemaal niet. Die neemt het leven zoals het komt, een nuchterling. Vrouwen zeuren en navelstaren graag over alles wat er gebeurt, en dat mag best, op zijn tijd, maar dat moeten ze dan niet ook van hun man verlangen. Zo'n nuchtere man houdt ze tenminste met beide benen op de grond.

Wat jou nu dwars zit, zit in jou, niet in jullie relatie en ook niet in hem.

Even voor de duidelijkheid: dat wroeten zoals jij het noemt, is er maar pas gekomen als hij al enkele keren gelogen had. En dus niet omgekeerd zoals jij het ziet. En misschien heb ik daar volgens jou geen goede reden voor, maar alleen op die manier kan ik het vertrouwen in hem iets terugwinnen.
En ik vind niet dat ik iets teveel van hem verlang als ik zou willen dat hij niet zo vaak liegt.

Samen gaan wonen brengt mensen in veel gevallen net wel dichter bij elkaar, en zorgt vaak dat de communicatie juist beter gaat lopen. Je hoeft dan immers niet meer geforceerd 'eens in de twee dagen', of godbeterd via msn met elkaar te praten. Dat kan dan ook gewoon ergens, 2 minuutjes, tussendoor. Bij het ontbijt, in de badkamer, op een ander moment ergens tussendoor.

Ik ben het er ook absoluut niet mee eens dat jij hem onder druk zou moeten zetten om het al dan niet praten (als ik het goed heb begrepen) te laten verbeteren. Het is niet zomaar aan jou om een deadline of consequenties te gaan bedenken ivm hoe hij zich uitdrukt. Dan ben je inderdaad mensen aan het vormen zoals je ze zelf liever zou hebben, en dat werkt niet.

Je mag gelukkig wel van hem verwachten dat hij zoveel mogelijk zijn best doet, maar dan mag hij ook van jou verwachten dat je dat apprecieert, en nét niet gaat aangeven dat hij niet genoeg zijn best doet. Als hij teveel de indruk zou krijgen dat hetgeen hij voor jou probeert te doen niet goed genoeg is, dan stopt hij misschien nog liever gewoon met 'zijn best te doen'.

Over dat liegen weet ik niet veel te zeggen. Volgens mij hebben veel mensen de reflex om de waarheid soms te verdraaien, om op die manier vervelende gesprekken te ontlopen, vooral als het gaat om dingen die ze zelf onbelangrijk vinden. Misschien helpt het nog het meest om hem niet de mogelijkheid te geven erover te liegen. Bijvoorbeeld, als je toch al weet dat hij zat achter het stuur heeft gezeten hoef je het hem toch niet meer te vragen of dat zo wel was?

Alles bij elkaar lijkt het me alsof jullie net dezelfde probleempjes hebben als heel veel koppels die al lang samen zijn. Het duurt gewoon veel en veel langer om met elkaars onhebbelijkheden om te gaan, dan dat het duurt voordat je elkaars kleine kantjes leert kennen. En dan moet je heel veel aan elkaar gaan geven, maar ook heel veel van elkaar gaan nemen. Maar dat heeft ook wel zijn charmes.

maar misschien maakt het hem wakker?

Je moet doen wat jij wilt, niet wat ik wil. ;) Ik denk dat je voor jezelf heel duidelijk moet maken wat je zelf wilt en dan op basis daarvan beslissen wat je wilt doen en hoe je dat wilt doen.

En met wat je zelf wilt bedoel ik dus bv: hoe wil je dat hij is, kan je er mee leven als het niet precies zo is als jij het het liefst zou zien, binnen hoeveel tijd wil je verandering zien/hoe lang houd je het zo nog vol, enz.

En houdt er ook rekening mee of hij zelf echt wil veranderen of dat alleen jij graag wilt dat hij veranderd. Misschien heeft hij er zelf niet zoveel problemen mee. Als dat zo is dan kun je niet zoveel meer doen dan hem accepteren zoals hij is (of het niet accepteren, maar dan houdt het qua relatie een beetje op, denk ik)...

Om hem weer te gaan vertrouwen zal hij, denk ik, idd moeten stoppen met liegen.


Als ik tegen iemand zeg dat ik iets niet weet en die persoon gaat 'trekken' en me verplichten om 'iets' te zeggen, dan word ik daar alleen maar vreselijk geirriteerd door: ik zeg toch niet voor niets dat ik het niet weet. Ik denk dat je daar zo nu en dan ook eens genoegen mee moet nemen...dat is niet iets wat je van buiten af kunt veranderen...

Als hij tegen haar liegt, en zij daardoor minder zelfvertrouwen krijgt, lijkt me dat niet iets wat 'in haar' zit.
Als jij merkt dat je vriend liegt, ga je je afvragen waarom hij dat doet, en ga je je ook afvragen of dat misschien aan jou ligt, waardoor je onzekerheid ontwikkelt. Dit lijkt me een vrij logisch.
En volgens mij kreeg ze die twijfels over dat samenwonen door dat liegen. Ze geeft zelf aan dat dat, samen met het weinige praten, de enige redenen zijn waarom ze twijfelt. Dus als dat er niet zou zijn, zou ze waarschijnlijk ook geen twijfels hebben.

Inderdaad, heel juist!
Bedankt voor de goede formulering.

Door het liegen en het weinige praten dus...dat tweede lijkt mij iets wat je niet op kunt lossen, iig niet volledig. En dat is volgens mij ook wat veel mensen hier zeggen...

Ik heb wel geleerd dat twijfel, al is dat maar een beetje, niet goed is. De vlinders kunnen wel weg zijn (dat krijg je altijd na verloop van tijd), maar twijfels zijn niet goed. Bij mij betekent dat altijd het begin van het einde. En als ik hoor wat jouw redenen zijn (leugens, niet goed met elkaar kunnen praten, etc.), zou ik die twijfels toch wel serieus nemen en er eens echt goed over nadenken of je wel echt met hem verder wil.