De leugen regeert
 

Liegen: Ik doe het iedere dag en heb het eigenlijk altijd al gedaan.

• Omdat ik bang ben de waarheid te vertellen, bang voor een afkeurende reactie
• Omdat ik eigenlijk altijd al heb gedacht dat wat ik denk en/of voel niemand iets aangaat

Door dat eerste punt verzin ik veel makkelijker een leugen dan dat ik de soms erg onschuldige of simpele waarheid vertel.

Toch lieg ik niet altijd en tegen iedereen. Steeds meer zeg ik echt wat ik voel, denk of doe/heb gedaan. Toch blijft deze waarheid er een die door mij gecensureerd is, om het zo maar te zeggen. Wat ik niet wil zeggen of niet durf te zeggen, vertel ik vaak gewoon niet, vertel maar een deel of lieg erover.

Bij de keren dat ik eerlijk ben voel ik me meestal wel opgelucht en merk ik dat de reactie helemaal niet zo schokkend is als ik mij die had voorgesteld. Desondanks blijft de leugen regeren in mijn handelen, vooral tegenover mijn ouders.

Ik vraag mij af: Zal ik ook het punt bereiken dat ik zonder angst voor de gevolgen de echte waarheid zeg? Zal het slechts een zaak zijn van onzekerheid overwinnen en mijzelf vertrouwen?

Grotendeels wel, denk ik, hoewel ik niet altijd zo onzeker ben geweest en toch altijd de dingen voor mij heb gehouden, zo van: "dat gaat wel weer over", of "ze lachen me uit als ik dit vertel"

Hm, ik ben er nog niet uit...

Ik word langzamerhand een beetje gek van mijzelf: Ik zie in zoveel dingen wat ik fout doe en in plaats van dat ik mijn handelswijze ga veranderen, blijf ik lekker zo doorgaan.

(y) You go girl, lekker tegenstrijdig allemaal :mad:

Hay Mef,
Wat vervelend dat je zoveel liegt joh. Ik heb dat ook eens gehad. Ik loog alles wat los en vast zat aan elkaar. Totdat ik op een gegeven moment zoiets had van "Oke, en nu is het afgelopen". Maar ja, dat is niet zo 1, 2, 3 gedaan. Vooral als je hebt gelogen over iets wat nogal blijvend is en dat moet je die leugen ook nog ongedaan maken. Niet echt wat je zegt "leuk" dus. Maar weetje, dat jij ziet DAT je het doet is al heel wat. Dat is eht begin van het einde. Je staat open voor jezelf. En je ziet wat je fout doet. Maar daar zit ook een tegenpunt aan. Want je moet niet alleen maar zien wat je fout doet. Maar ook wat je goed doet. Dat is echt belangrijk hoor. En je zegt ook dat je in zoveel dingen die je doet ziet dat je het fout doet maar dat je er niets aan doet maar gewoon lekker door gaat. Dat herken ik ook. Maar probeer jezelf te realiseren waarom! Waarom ga je zo door? Kost het teveel kracht of moeite om eraan te beginnen? Ben je bang om te veranderen? Ben je eigenlijk tevreden met hoe je leeft? Hoe graag wil jij dat het stopt? Ik denk dat je wel degelijk wil stoppen anders had je dit niet op het forum gezet. Maar ik denk dat je op een gegeven moment moet denken "En nou is het klaar!". Desnoods vraag je iemands hulp erbij. Bijvoorbeeld bij het liegen. Vraag iemand die jij heel goed kent om op te letten. Mensen kunnen vaak aan iemand zien wanneer die liegt dus vraag hulp van iemand die jou kent en die het misschien ook aan jou zou kunnen zien. Ik denk dat je op de goede weg bent! Succes!!! Kiss Swissie

Ik weet niet waarom ik zo doorga. Ik weet wel dat ik niet tevreden ben over hoe ik nu leef. Ik denk dat ik gewoon te laf ben mijzelf te veranderen, te moe.....

Het nadeel van veel liegen is dat je, wanneer je dan een keer écht de waarheid spreekt, niet geloofd wordt (als men er tenminste is achtergekomen dat je veel liegt).

Niet doen dus! Mensen vertrouwen je op deze manier niet meer op je woord...

Dus als ik je goed begrijp Kittyme, zeg je dat ze maar niet meer de waarheid moet vertellen want dat ze dan toch niet meer geloofd wordt? Kijk, ze hoeft niet meteen aan iedereen te vertellen dat ze zoveel gelogen heeft, ze kan alleen vanaf nu wel weer de waarheid gaan spreken. En misschien komt ze dan dingen tegen waarbij ze alsnog zou moeten liegen omdat die aansluit op een eerdere leugen. Maar als ze daar zou blijven liegen dan ga je door, dan plak je de ene weer vast aan de andere en dan kom je nooit te stoppen. Dus ik zou nu niet meer terug komen op dingen die geweest zijn tenzij anderen ermee komen. Dus vanaf nu zoveel mogelijk proberen de waarheid te spreken en dan gewoon kijken hoe het verder loopt. Toch?

Ik bedoelde, dat ze vanaf nu voortaan altijd (of in ieder geval zo veel mogelijk) de waarheid moet gaan spreken. Anders wordt ze nooit meer geloofd wanneer ze eens écht de waarheid spreekt...
Een jongen die ik ken heeft namelijk in zijn jeugd ontzettend veel gelogen. Op een gegeven moment kwamen zijn ouders erachter (dat hij zo veel loog dus), en toen geloofden ze hem nooit meer, zelfs niet wanneer hij toch de waarheid sprak.

En ze hoeft inderdaad niet aan iedereen te vertellen dat ze zo veel gelogen heeft. Vanaf nu weer de waarheid spreken is het beste om problemen te vermijden...

Oke, dan begrijp ik je :)

ik vind dat ik een kut leven heb, en dat ik niks mag, en daar schaam ik me dan ook voor, ik lieg ook wel vaak, maar de laatse tijd niet meer, en ik ben der wel trots op, maar als ik dan met een groep vrienden sta en ze hebben ut erover van: juah en ik mag dit en morgen dat, en ik ga op vakantie...
Vind ik ut heeel eruug moeilijk om eerlijk te zijn, want ik ga niet op vakantie, en ik mag dn ook nie veel, ik zeg niet dat ik tege hun zeg dat ik wel op vak ga ofzo, maja, ik schaam me, en probeer er over heen te lullen
Ook op school, als ik me cijfers terug krijg, un 3 ofzo, doek alsof ut mij nit boeit, maar van binnen loop ik te janke, en dan je docent, juah en je ben dom blablabla, ut is gewoon klote om dat te horen, en ik wil dat dan ook niet meer, ik lul wel tegen julliej, en hopuh dat julliej reagere, en kijken of ik mt iemand ken praten, want elke keer voel ik me kutter, en das gewoon kut... :o :mad: