Bij klokslag
 

De klokslag jubelt een nieuw uur in,
verweert en verworven woorden werden leeg,
de nieuwe tijd ingeslagen.
Maar zij dansten niet meer
op elke seconde.

Lang en puntig
sneed hij de tijd.
Tragend sloom proberend
de kleine bij te houden.
Tevergeefs,
zal hij altijd achter blijven

En boos laat hij telkens van zich horen,
als het hem weer niet is gelukt.
Donkere slagen vullen de ruimte,
en zo wordt de wanhoop weer,
een nieuwe toekomst gegeven.

Hmmm... Een gedicht over één gegeven. Het zal een goed gedicht moeten zijn om niet te vervelen, een gedicht dat de dingen in een totaal ander daglicht stelt en toch precies laat zien hoe de werkelijkheid óók kan zijn. Ik denk niet dat het gelukt is met dit gedicht. Het is wel een grappig/tragische gedachte dat de ene wijzer van de klok altijd trager zal zijn dan de andere, maar je kan er verder niet zo veel mee. "Oh ja, zo is het in het dagelijks leven eigenlijk ook" en dan vergeet je het weer. Tenminste, ik zou het vergeten. Ik denk dat het komt doordat het gegeven wat je gekozen hebt niet zo sterk is, het zou als onderdeel kunnen dienen maar op de manier waarop je het nu hebt gebracht niet geslaagd als boodschap van je gedicht. Je weet verder wel goed te vertellen wat je wil, ook al zie ik dingen die je makkelijk weg had kunnen laten, bijvoorbeeld:

"Tevergeefs,
zal hij altijd achter blijven"

Ik vind die zin sowieso niet mooi. En als je hem laat staan, hoort er dan geen punt achter "blijven"?

Ik wil de zin wel laten staan omdat ik vind dat het daardoor het dramatische wordt benadrukt. Daar moet inderdaad nog een punt achter.

En tja, het onderwerp. Ik krijg altijd als commentaar dat het te vaag is, ongestructureerd en dat men niet weet wat het onderwerp is. Dus dit was een poging om mijn stijl radicaal om te gooien :D

Misschien nog meer meningen?