Jezelf verwaarlozen
 

... door bijvoorbeeld maaltijden over te slaan, je hongergevoel te negeren en pas gaan eten als je echt niet verder kunt, niet meer open staan voor mensen die je willen helpen, jezelf (per ongeluk natuurlijk) bezeren en niet de moeite nemen er een pleister/gaasje op te doen, slechte gewoonten (weer) oppikken, mensen om je heen verwaarlozen?

Herken je dit? Kwam je er achter dat je er onbewust mee bezig was of was/ben je er geheel bewust mee bezig? Wat zijn de redenen hiervoor of zijn deze je eigenlijk onbekend? Valt het op voor de buitenwereld?

Als je er al mee bent gestopt, weer de 'gezonde' draad op hebt gepakt; hoe en met welke reden?

tnx :)

Zo vaak, bijna altijd als ik in de garage aan het werk ben.. ik haal m'n vingers of armen regelmatig open, maar ah, als ik aan het sleutelen ben ga ik niet eerst m'n handen wassen om een pleistertje te zoeken en te plakken en dergelijke wat binnen de kortste keren weer onder de olie en smeer zit en er waarschijnlijk toch zo weer vanaf getrokken wordt...

Maarreuhh... da's dus totaal niet te vergelijken met jouw verhaal. Nee, geen ervaring mee dus.

(wow, lekker nutteloze reply.. sorry!)

Heb een eetstoornis waarvoor ik over wat weken hulp ga krijgen. Dus in die zin herken ik het wel. Als iets bloed, of als ik iets heb bezeerd, doe ik zelden moeite om mezelf weer op te lappen. Denk altijd "gaat wel weer over", wat ook vaak het geval is. Slechte gewoontes oppikken gebeurt dagelijks en mensen verwaarlozen? Nee, daar heb ik nog geen last van.

Gezonde draad oppakken ga ik binnenkort dus ook weer doen d.m.v hulp van anderen. Reden: met al mijn mankementen valt anders onmogelijk te leven ( op een normale/gelukkige manier )

In de garage?! Pas maar op dat je geen bloedvergiftiging krijgt :|

Mjah, ik herken het gedeeltelijk. Door alle stress die dit jaar met zich meebracht heb ik slecht voor mezelf gezorgd, vooral qua eten en slechte gewoontes (roken). Daar betaal ik nu de prijs voor... ik ben 3 maanden ziek geweest en nu moet ik alles weer opnieuw op gaan bouwen. Ik zie nu wel in dat ik echt bewust bezig moet zijn met 'goed zijn voor mezelf'. Dan bedoel ik gezond eten en ook op vaste tijden.

Maar ondanks dat heb ik nooit mijn vrienden/familie verwaarsloosd. Het is meer dat ik het idee had dat ik overal wel tegenkon en het niet zo'n ramp was als ik soms een maaltijd oversloeg of maanden geen fruit at. Maarja, nu weet ik wel beter.

Ja dat herken ik wel. Ik sla regelmatig (on)bewust een maaltijd over, en denk dan: "Dat komt nog wel". Of ik eet met flinke regelmaat eigelijk (bewust) ineens veels te veel. Er zijn soms dagen dat ik helemaal niet eet, maar dat is meestal omdat ik er gewoonweg geen zin in heb of te lui ben om naar de koelkast te lopen. :|

Vrienden of familie verwaarloos ik niet snel, ik heb erg de neiging mezelf voor hun weg te cijferen. Waardoor ik wederom mezelf vaak te grazen neem.

Vorig jaar ben ik 5 maanden flink ziek geweest, wat het is geweest is nog steeds een raadsel. Ik ben in iedergeval zo'n 3 maanden daarvan mijn stem kwijt geweest, er kwamen enkel nog wat piepende geluidjes uit m'n mond. :| Ik ben nooit naar de dokter geweest want had altijd wel een reden om niet te gaan. En anders liep ik wel weg. Het interesseerde me eigelijk geen klap en dacht continue: "Het zal wel weer over gaan" Ging het ook, maar wel pas 5 maanden later (van begin maart totaan augustus). Heb het nu dan ook wel afgeleerd..

Met wondjes etc. neem ik het nooit zo nauw. Vind het altijd wel best, een enkele keer ontsmet ik het netjes. Een volgende keer laat ik het lekker voor wat het is. Tot nu toe is het altijd goed gegaan. :bloos:

Dat heb ik een tijd terug erg veel gedaan, soms bewust, meestal onbewust. Dit is door een moeilijke periode gekomen, waardoor ik een tijd nergens meer zin in had en nergens het nut meer van in zag, en toen vond ik het verzorgen van mezelf en sociale contacten bijhouden e.d. niet meer zo belangrijk. Dat is nu weer een heel stuk beter, maar ik heb het nog steeds een beetje - vooral wanneer het op contacten aankomt. Ik kan het soms niet opbrengen gewoon.

Ik zou het zelf geschreven kunnen hebben.
Ik ben hier heel erg mee bezig, al zijn het betrekklijk onschuldige dingen.

Dingen zoals niet eten, niet slapen, geen jas meenemen als ik weet dat het donker koud en regenachtig wordt, mezelf pijn doen, als iets half onstoken is er een pleister opgooien en niet meer naar kijken, te veel pijnstillers en alcohol. Allemaal dingen waardoor ik mezelf slecht ga voelen. In eerste instantie lichamelijk, later mentaal. Het is wel bewust. Maar ik weet niet waarom ik het doe. Aandacht trekken? Schreeuw om hulp? Slecht willen voelen?

Op sociaal gebied verwaarloos ik goede vriendschappen. Stoot de enige persoon die van me houdt af. Sluit mezelf af voor de rest. Maar dat is meer onbewust. Ik bedenk het me nu pas.

Maar mensen merken het niet. Nooit. Dat is alleen maar een bevestiging dat het ze niks uitmaakt, dat ik hen niks uitmaak. Als ik de hele dag samen ben met een groep en ik zeg niks, eet niks bij gezamenlijk ontbijt/lunch en niemand ziet het. Dan zegt dat genoeg voor mij.

Ff half off-topic.. het lijkt alsof vrouwen er meer / vaker last van hebben als mannen.. hoe komt dit? is het een typisch "vrouwenkwaaltje" ofzo?

Soms maarltijden overslaan ken ik wel, helaas.

Het geeft een gevoel dat je controle hebt over je eigen lichaam en al voel je dan wel een hongergevoel, het lijkt je ook sterker te maken, hoe slecht t allemaal ook niet is.

En met die andere dingen lijkt mij net zo. Doorgaan als je pijn hebt, pijn maken en er toch door mee gaan, sterker willen zijn dan je lichaam eigenlijk is. Je geest controle te laten krijgen over je lichaam. Het voelt geweldig, maar je sloopt jezelf er wel ontzettend mee.

ik heb dit een aantal jaar terug een maand of 9-10 gehad, zonder dat ik er erg in had, maar toch zei ik er vanaf te willen, al ging ik gewoon met dit gedrag door.
Op dat moment was mn lichaam er zo erg aan gewend, kon ik zo goed controleren en zonder bepaalde maaltijden, zonder een gevaarlijk gewicht te bereiken dat het eigenlijk vanzelf ging.
Ik ben er vanafgekomen door mezelf te dwingen geen maaltijden meer over te slaan, waardoor ik merkte dat ik weer langzaam energie, waarvan ik niet eens wist dat ik steeds minder kreeg, terug kreeg.

Erin terugvallen is ontzettend makkelijk helaas. Je went makkelijker aan een gevoel van controle over jezelf hebben, dan aan een goed ritme waarin je normaal kunt leven.

bedankt voor de reacties, ik lees wel mee. Anyway,
Ook dat ja...
En aandacht, nee. Dat kan het bij jou zijn maar dat is toch niet helemaal waarom ik het 'doe'. Ik wil juist geen aandacht (of stiekem wel maar dat geef ik iig niet toe en dat claim ik al helemaal niet. Laat staan het aannemen). Misschien is het jezelf niet genoeg waard vinden een betere beschrijving?
Ja, precies. En je krijgt er spijt van. Het feit dat mensen het niet zien, eigenlijk ook wel een reden waaróm.
Je raakt eraan gewend ja, je ziet het soms zelf nieteens meer... of wel? Bepaalde bodybuild-technieken zijn gebaseerd op 'roofbouw' (zoiets). Het expres de grens overschrijden om nog net die laatste paar bundels te pakken, weinig eten, meer verbranden dan je eet.

Hoe ben je weer begonnen, als je in wezen geen honger meer hebt...?

Ik zou het zelf niet weten, dan zou je het eens op moeten zoeken. De vrouwen in mijn directe omgeving doen het allemaal fantastisch en hebben niets om zich uberhaupt zorgen over te maken, dus.

Ik ben er weer mee begonnen toen ik ongeveer gedwongen werd om meer te eten.
Intro van de uni, lange dagen maken en meedoen met activiteiten.
Ik had tegen mezelf gezegd dat ik niet meer wilde dat ik bepaalde dingen niet meer kon doen omdat ik misselijk zou kunnen worden (voelde me vaak misselijk worden als ik iets at, daardoor angst om te eten, maar dit was zegmaar een spiraaleffect: bang om te eten, controle over lichaam, wel eten, misselijk worden, controle krijgen over misselijkheid door niet te eten etc.). Die misselijkheid was er de eerste 2 dagen wel, maar voelde me ook snel moe worden, waardoor ik wel moest eten en dat ging elke dag beter. Steeds minder last van misselijk zijn en heb die dagen langzaam weer een normaler eetpatroon gekregen, omdat ik er anders bij zou neervallen.

Nu weet ik dus deels waar het aan gelegen heeft en mocht het weer de verkeerde kant op gaan, dan moet ik van mezelf hieraan denken en dwing ik mezelf bij wijze van spreken om te eten en niet te blijven doorlopen met dat hongergevoel, al blijft het wel lekker voelen om zoveel macht over je eigen lichaam te kunnen hebben en ik denk dat dat gevoel altijd wel blijft, maar ik moet het leren te controleren en negeren.

Nee, dat kan ik echt niet. Ik ben niet supernetjes maar ik laat het nooit onder een bepaald niveau dalen. En dat geldt dan ook alleen maar als ik door niemand gezien word, zodra ik naar buiten ga doe ik alles heel netjes.

Ik herken het wel een beetje. Zo verwaarloos ik mezelf door mijn gezicht niet te scheren en een (lichte) baard te behouden.

niet zo extreem als jij beschrijft, maar...

... als het zo'n 3 keer in de week zo is dat mijn dag zó gepland staat dat er van avondeten niets komt doe ik ook niet de moeite om dit te veranderen. Dan maar een keer overslaan.
Als het een aantal dagen achter elkaar zo uitkomt dat ik 3 uurtjes slaap heb doe ik neit veel moeite dit te veranderen, moet dan maar... haal het ooit wel in ofzo, of niet....
als het ooit zo uitkomt dat ik de hele dag in de weer ben en niet in staat om tijd voor mezelf te nemen, jammer dan en als ik mezelf heb bezeerd en ik moet meer moeite doen dan alleen een pleister uit mn tas pakken dan zeg ik er niks over en ga ik door.
als mijn leven een aantal weken onregelmatig is ben ik daarna bekaf maar gun ik mezelf de tijd niet om uit te rusten.

Is dat verwaarlozen? Dan ben ik ook verwaarloosd, maar ik haat scheren.

Doelbewust maaltijden overslaan, allemaal dingen bedenken zodat ik onder het eten uit kan komen, zoveel mogelijk actief bezig zijn om af te vallen, vaak mezelf bezatten, knetterstoned zijn, veel lessen missen, thuis wegblijven, wondjes doen me ook helemaal niks (heelt vanzelf wel) en verder gaat het goed met met.(y)
Ik kan hiermee leven, mijn vrienden helaas niet en maken zich dan ook wel zorgen als ik er slecht uitzie.
Voorheen had ik niet veel sociale contacten maar sinds een jaar dus wel. Wat niet gemakkelijk is voor mij en de manier waarop ik leef.
Ik voel me bijna gedwongen om me aan te passen, maar het lukt me niet. Elke keer val ik weer terug, en nu doe ik gewoon alsof het goed gaat omdat ik niemand ongerust wil maken.
Als ik me kut voel vertel ik dat niet meer aan mijn vriend, maar schrijf ik het in mijn dagboek en laat dat vervolgens lezen. Ik kan er niet meer over praten, ik wil het niet meer. Typen en schrijven is altijd makkelijker, dus dan maar op deze manier.

Ik heb geprobeerd om er iets aan te doen, maar het lukt me niet. Ik kijk het nog even aan, en hoop dat er een wonder gebeurd. Want ik ben het nu gewoon helemaal kwijt.

Tot een jaar geleden verwaarloosde ik mezelf heel erg.
maar toen was ik ook verslaafd aan drugs
at soms meerdere dagen achter mekaar niet, was vaak langer dan 3 dagen wakker, een keer zelf 7 dagen.
maar nu ik weer clean ben. ben ik erg netjes, verwaarloos me zelf niet :)

ik verwaarloosde mezelf eerst lichamelijk, opzettelijk slechte dingen doen enzo, maar op zo'n manier dat t niemand opviel. Maar daar ben ik nu zo goed als vanaf (ok, soms nog te lang wakker blijven terwijl ik doodmoe ben enz.) emotioneel verwaarloos ik mezelf wel eigenlijk. druk gevoelens vaak weg, spreek ze niet ,uit doe te weinig voor mezelf waar ik wat aan heb.

Ik haat scheren ook, maar heb mezelf beloofd t vaker te gaan doen :o

Ik heb ook een tijd heel slecht gegeten, slecht geslapen en mijn slaapkamer was een rommelhok, waar alleen mijn bed nog vrij was van troep. Dat klinkt misschien niet raar ofzo, maar meestal ruim ik namelijk alles gewoon op, als ik zie dat het een troep kan gaan worden :o.

Ik zag/zie er zelf nu ook niet uit, kringen om mijn ogen, in andermans ogen dun, maar zelf vind ik van niet, al weet ik dat ze waarschijnlijk toch gelijk hebben... en ik was altijd ziek (hoofdpijn, buikpijn, oorpijn en keelpijn). Ik moest weer gaan eten, anders zouden mijn ouders me naar een kliniek sturen, dus ik ging weer wat meer eten.

Toch werd ik steeds weer ziek en misselijk van eten, dus ik besloot om er maar wat aan te doen en ben naar de huisarts en het ziekenhuis geweest, maar ze weten nog steeds niet waarom ik steeds ziek ben. Nu ben ik naar een homeopaat geweest en zij is erachter gekomen dat ik een tekort heb aan veel dingen als: vitaminen; mineralen; zink; calcium; magnesium. Het helpt nog niet echt, maar als het goed is ben ik straks minder vaak ziek en zie ik er weer een beetje minder als een zombie uit. Met eten gaat het nog steeds niet heel goed, want ben allergisch voor dingen en soms als ik me rot voel eet ik juist heel veel, waar ik dan weer buikpijn van krijg.

In het begin ging het 'verwaarlozen' onbewust, later wel bewust en nu af en toe eigenlijk ook nog wel... :o :( Maar ik probeer er iig iets aan te doen door voedingssuplementen te nemen en weer wat normalere kleding aan te trekken...ohja ik ruim mn kamer heel af en toe ook weer op :p

Er zit in ieder geval een positievere 'draai' in.

Zelf verwaarloos ik bijna alle contacten die ik ooit heb gehad, op die van een aantal mensen na. Maar dat is misschien noodzakelijk.

jup herkenbaar,
nu zorg ik weergoed voor mezelf gelukkig en dat voelt een stuk beter maar er was een periode dat ik die moeite gewoon niet kon opbrengen. Niet dat ik me bewust stootte ofzo, ik had niet de bedoeling mezelf te pijnigen of anderen te laten zien hoe verwaarloost ik was. Ik kon me er simpel weg niet toe zetten.
Het uitte zich in: nooit ontbijten, soms de hele dag niet eten en als je honger krijgt een jointje roken dan gaat t wel over (en dus 6 kg afvallen tot je 48 kg weegt-> geen anorexia-achtige taferelen hoor, ik vind t heel naar aftevallen), veel te veel blowen, nooit je huis opruimen, nooit de afwas doen, hele dagen in je ondergoed lopen, je haar niet kammen ook niet als je even snel eten gaat halen, roken, alle contacten met vrienden stop zetten, financieel diep in de shit raken (en mn vriend op mn blote knietjes danken dat ik bij m mocht wonen, anders stond ik op straat), studie stoppen, eigenlijk gewoon alles wat je doet om je te onderhouden maar wat moeie kost deed ik niet. of het op valt weet ik niet, wel voor mensen die ineens aanbelden en ik 4 uur s middags stoned in mijn badjas in de meuk stond.

ik heb ook een tijdje gedacht dat het nooit meer goed zou komen. en soms denk ik dat nog wel (gezien er ook meer mess is) maar langzaam is het weer goed getrokken. ik drink niet meer, doe geen drugs meer wat extreem veel scheelt. En je merkt gewoon dat je je zoveel beter voelt als je je onderhoudt, als je doucht, je huis schoonmaakt, eet. Dat maakt zoveel uit in herstel van depressies etc. Er staat momenteel ook een afwas tot t plafond :o maar ik heb al ontbeten en gedoucht, drink nu kopje koffie en heb uitzicht op een schoon huis (als ik niet richting keuken kijk), ik voel me zo zoveel beter, klaar om andere dingen te doen :) Niemand anders komt jou shit bekijken, laat staan opruimen. Je kan wel willen dat andere mensen t zien en te hulp schieten maar wat schiet je daarmee op,je zal t zelf moeten oplossen dus schop jezelf eens flink onder je ass en maak een ontbijtje :)

Ik herken het wel een beetje. Geen goede maaltijd maken omdat ik toch alleen ben, alleen een broodje. Een sneetje gewoon laten zitten, is eigenlijk toch gezonder want dan kan het ademen en gaat het sneller dicht.

Maar hoe kom je eraf?

Elke dag, elke keer besluiten het wél te doen. Ik ga Wél koken. ik ga wél naar een vriend toe, ik ga níet chips vreten op de bank maar bijvoorbeeld vroeg op bed. Elke keer ipv het slechte het goede kiezen. Niet nadenken over negatieve argumenten, maar even stilstaan bij wat je eigenlijk wilt, dan gewoon kiezen en DOEN.

Op zeker moment wordt het goede meer gewoonte dan het slechte. het is een kwestie van jezelf per activiteitje anders instellen.

Ja soms lukt het bij mij ook niet hoor. maar het twee stuks fruit en groente en tandenpoetsen elke dag gaat me steeds beter af, ik mis het nu als ik het niet doe. Ik zeg niet dat het makkelijk is. Ik zeg alleen dat het mogelijk is.