Zonder Titel
 

“Wat een fisolofische dag!”
Ze kirde, gooide beide armen in de lucht
en snoof overdreven diep en luid.
“Filosofisch”, verbeterde ik haar,
maar ze was alweer
in haar dartele donswolk verdwenen.
Ik daarentegen bedacht
wat filosofie eigenlijk betekende;

-Was filosofie het ontdekken van het Nergens of het Overal,
spreken over toen en ooit en voor altijd? Of alles voelen
maar niets willen weten? Of er net van overtuigd zijn ooit
antwoorden te ontdekken? Was filosofie slechts dromen of
een eufemisme voor eindeloos lang piekeren? Of net voor
levenslang genieten?-

Ze kwam aangelopen, schreeuwend,
want ’t was tijd voor ijs en schelpjes rapen.
Ze trok me mee, ik dacht
“filosofie is slechts een metafoor”, volgde gedwee
en koos vanille deze keer.

Hm... ik vind dit gedicht niet zo geweldig geloof ik. Ten eerste weet ik niet zeker of ik het wel echt een gedicht kan noemen: het komt op mij teveel over als een gewone gedachtegang, en niet veel meer dan dat, omdat je gedachten erg expliciet zijn verwoord. Hiermee bedoel ik eigenlijk voornamelijk de middelste strofe, maar de eerste en derde vind ik ook niet zo: ze zijn niet bijzonder genoeg, of zo, ik weet het niet precies.
dartele donswolk vind ik een beetje vreemd, er klopt iets niet bij 'dartele': ik zou er eerder 'dartelende' van maken.
Nee, als gedicht vind ik dit niet zo geslaagd. Dat wil echter niet zeggen dat ik de inhoud niet interessant vind.