Angst voor de toekomst -> gaat het ooit weg?
 

Al zolang ik weet, ben ik bang voor de toekomst. Als meisje van 8 durfde ik niet te denken aan een leven als 14 jarige. Ik was bang, maar ik maakte me geen zorgen, ik hoefde tenslotte niet in de toekomst te kijken. Maar al vanaf mijn 15de ben ik echt als de dood voor de toekomst.
Het was wel altijd met een opname dat het weer naar boven kwam. ik moest dan verder kijken dan ik wilde en dat veroorzaakte problemen. Ze zagen het aan als hospitalisering, maar het was dus eigenlijk gewoon puur angst.
Momenteel ben ik dan weer opgenomen en komt die angst weer naar boven. Soms is het zo extreem, dat ik al helemaal in paniek raak als ik moet gaan bedenken wat ik die dag moet doen, of het volgende uur. Het maakt me zo bang, dat ik soms zelfs suïcidaal word.
Het liefst ga ik leven zonder te weten welke wegen ik tegen kom. Ik kan echt niet met de toekomst leven.

Nou vroeg ik me af of meerdere mensen dit hebben en of het ooit weg gaat. Op het moment zit ik alweer helemaal te paniekeren, omdat ik niet weet wat ik morgen moet gaan doen, of straks. Ik vind het zwaar irritant, want ben echt heel vaak in paniek op het moment.

Damn.. :s

Maarreuhh, die anst, is dat omdat je niet weet wat de toekomst brengt, of hoe moet ik me dat voorstellen? Dat je niet weet wat je moet doen ofzo? Sorry, 't is niet bedoeld om te eikelen ofzo, ik kan me er alleen een beetje weinig voorstelling van maken..

Ik heb zelf eerder het tegenovergestelde namelijk, mijn hoofd is altijd 5 of 10 jaar verder, waardoor ik nogal eens vergeet waarmee ik op dit moment bezig ben.. :D (niet zo ernstig, maar ook niet echt handig natuurlijk)

Hmm.. idee.. ik weet niet of je er iets aanhebt ofzo, maar je kan 't altijd proberen he.. :D

Als je nou voor jezelf eens precies op papier zet wat je wilt/moet doen? Gewoon een vrij strak dagritme aanhouden, elke dag dezelfde tijd opstaan, eten, slapen, etc, etc.. zoveel mogelijk van tevoren plannen/opschrijven om van die "onzekere momenten" uit je dag te houden.. is dat een idee? Moet je alleen toch nog wel een beetje tijd inplannen voor zaken die je niet van tevoren aan ziet komen misschien, maar jah..

Dit kan ook voor een lagere termijn werken, bedenk je eens wat je uiteindelijk zou willen bereiken, en zoek eens uit wat voor stappen nodig zijn om daar te komen. Zet alles eens op papier zodat je het rstig na kan lezen, dan kun je ook terugzien hoe ver je bent op je lijstje..

Hoop dat je hier iets aan hebt.. :)

Bij mij is het soms weken . Dan leef ik echt in de toekomst ipv. van de verleden . Ik vind het wel heel erg irritant. Mja zou wel wat van mij toekomst leven met ts. willen delen , maar dat gaat niet (n)

Zoals akumabito zegt zou plannen kunnen helpen.
schrijf op wat je die week wilt doen. Denk eraan dan de toekomst leuke dingen kan brengen, dingen waarop je kan verheugen.
je hoeft niet gelijk alles in te vullen maar zorg dat je enig zekerheid krijg.

Waarschuwing kijk uit bij het plannen dat de beelden van wat je die dag doet niet te sterk worden , waardoor je niet meer tegen verandering kan !!!!!

maar in iedergeval veel sterkte (y)

Plannen zou een hulpmiddel kunnen zijn. Het is alleen een probleem dat ik echt niet weet wat ik wil doen. Ik ben zo bang voor de toekomst en zo erg bezig met het 'zwart' houden van de toekomst, dat ik er niet aan durf te denken wat ik over een jaar zou willen bereiken. Als je me vraagt wat ik als droom had willen hebben voor de toekomst, dan zeg ik: "Dan had ik al mijn diploma's gehad en had ik een normaal bestaan. Dan had ik geen opnames gekend en al helemaal nooit met een psychiater gesproken. Ik had dan elk weekend met vrienden in een kroeg gehangen en door de weeks gestudeert." Maar dat is iets wat bij mij binnen 10 jaar nog niet te bereiken valt.

Momenteel zijn mijn dagen al strak gepland. Dit komt omdat ik opgenomen ben op een gesloten afdeling van De Rivierduinen. Elke keer vroeg opstaan, terwijl half nederland van zijn vakantie geniet. Elke ochtend hetzelfde programma, elke keer dezelfde angst, want hoe zou mijn dag verlopen? Overdag slaap ik momenteel maar. Rond 5 uur word ik wakker en gaan we om kwart voor 6 eten, maar die drie kwartier daartussen is al een ramp voor me, want wat moet ik in hemelsnaam gaan doen?!

Mijn hele dag bestaat uit veel paniek en afleiding zoeken en slapen dan. Echt een ramp is het, maar veel valt er op het moment ook niet van te maken, omdat ik nog zo weinig aankan. Wel ga ik dinsdag bespreken of ik naar de open afdeling kan, misschien helpt dat.

Zijn er echt geen dingen die je leuk vind. Die je intereseren.

Zijn er boeken die je leuk vind?

Dat zou je kunnen doen in die 3 kwartier. Bedenk van te voren iets wat je leuk lijkt, probeer des noods dingen.

Qua studeren, heb je een middelbare school diploma zo ja welke. Welke vakken vond je leuk. Ga je alvast orienteren. Je zou mischien als je situatie wat verbeterd is ergens een curcus kunnen gaan doen (om te beginnen). Gaan sporten. Stel je zelf tussen doelen, met einddoel een zo goed als normaal leven.

Elke keer als je een doel bereikt zal je je waarschijnlijk beter voelen en zal de toekomst rozenkleurige worden.

ps. ik snap dat het niet zo makkelijk voor je is, dan dat ik het doe lijken met mijn geschrijf. En bovendien zijn het slechts suggesties.

Sporten doe ik al, daar ga ik ook echt niet mee stoppen. Al is het momenteel erg moeilijk om vol te houden.

Qua school heb ik nog geen diploma's, maar iemand vertelde me dat als je boven een bepaalde leeftijd bent, je een vervolgopleiding kunt doen, zonder mavo/havo diploma. Ik hoop maar dat het zo is, want qua intelligentie is het niet slecht met mij, eerder goed. Het is alleen school...
Cursus en volwassenonderwijs heb ik allebei al geprobeerd, maar tot nu toe zonder resultaat.

Volgens mij ben ik gewoon een moeilijk persoon. Dat is in ieder geval wel al verklaard :D Een heel dossier dik :D

Ik ben niet echt bang voor de toekomst, maar ik ben bang om oud te zijn :(
Ik zou echt niet weten wat ik met mijn leven wil als ik 50 ofzo ben
Als ik naar mijn eigen ouders kijk, zie ik wel dat ze tevreden zijn met wat ze nu hebben, maar het is niet speciaal:s het is gewoon kinderen, werk, etc. Alles wat hóórt zeg maar..
Maar ik geniet nu gewoon zo van de tijd die ik nu heb, uitgaan, beetje chillen af en toe naar school :p Ik kan me mijzelf gewoon niet voorstellen als ik 50 ben..

hmmm. ik heb ook wel "zo iets". Ik heb er, denk ik zelf, moeite mee om perioden, waarin ik het fijn heb, af te sluiten. toen er in de onderbouw mensen van de andere locatie van onze school bij zouden komen, was ik als de dood. later had ik er ontzettend veel moeite mee dat ik diezelfde mensen weer zou verlaten als ik slaagde. op dit moment heb ik redelijk vertrouwen in mijn studie en leven de komende 5 jaar, maar wat ik daarna ga doen, het is een zwart gat en ik heb geen idee enzo.
ik heb sowieso moeite met dingen die ik niet zeker weet, maar ik begin het te leren. het lijkt er op dat er tot nu toe voor mij altijd als vanzelf een oplossing is gekomen. daar op vertrouwen helpt iig ook, waarschijnlijk maakt het zichzelf waar.
in het dagelijks leven, omgang met mensen en stilzitten heb ik het helemaal niet, vreemd genoeg. nadenken over wat ik doe, doe ik achteraf wel als ik 's avonds lig te piekeren.

Het is ook een beetje stom dat ze er naar gaan vragen. Ik zou namelijk ook geen flauw idee hebben wat ik over 10 jaar doe, laat staan over een jaar. Ik weet niet eens zeker wat ik volgende maand allemaal doe, ja, voorbereiden op een nieuw studiejaar waarschijnlijk, maar wat er onder die noemer valt zou ik je ook nieteens kunnen vertellen.

Okee, ik weet dat ik over een jaar of 10 waarschijnlijk wel een soort van dokter zal zijn, maar daar kan je me toch ook niet op vastpinnen? Ik vind dat er helemaal niets mis mee is dat je niet vooruit wilt denken. De toekomst komt toch vanzelf wel!

(maar dat zal je ze vast al gezegd hebben? Als het ff kan zou ik in me er in ieder geval zo min mogelijk mee bezig houden, de toekomst.)

Wat betreft dat school-gebeuren: zonder diploma kan je in ieder geval wel instromen in een mbo opleiding van niveau 1 las ik ergens, hoe het verder zit weet ik niet, maar ik heb wel even een vraagje opgestuurd naar postbus51, misschien weten hun het wel.

Ik heb ze dat allang verteld, maar ik begin te verdenken dat ze t met opzet vragen, omdat ze me willen laten zien dat ik zonder therapie nergens ben. Ze willen me nog altijd aan therapie helpen en ik heb daar niet zo'n zin in. Maarja, aan de andere kant, als ik nu in therapie ga, hoef ik er weer een tijdje niet over na te denken, dus ik zit er over na te denken :p Man, ze zouden trots op me zijn als ze dat wisten :p

Jezus.. Ik heb dit ook zo lang gehad.
Ik wist niet dat er iemand bestond die ook zo dacht.
Ik ben nu een jaar opgenomen en het gaat steeds beter.
Het is zo'n hel om doorheen te komen en de dagen gaan me steeds beter af.
In het begin kreeg ik ook plan-dwang, met briefjes en alles opschrijven en naderhand ook precies opschrijven wat ik gedaan had.
En nu.. Angst voor de toekomst, voor alles.
Ik weet echt niet wat ik kan zeggen om je te helpen.

(Trouwens, Rivierduinen, dat is in Oegstgeest toch. Ik zit op het CSP.)

liefs

Rivierduinen zit in Oestgeest, maar ook in Gouda, daar zit ik.

Maar fijn dat er eindelijk iemand is die het probleem ook heeft. Misschien komt het wel door de opnames?

oh ik heb het ook, ik duw het weg maar eigenlijk ben ik zo verlamd van angst voor de toekomst dat ik mijn toekeomst feitelijk verknoei door er zo bang van te zijn (n)

Ja, dat herken ik dus ook. Constant zo bang zijn, dat je eigenlijk niet meer nadenkt over hoe en wat (N)

Ik blijf gewoon vasthangen in m'n oude patroontje, maar daar wordt ik ook niet gelukkiger van. heb jij dat ook zo?
Misschien heeft het ook wel te maken met het feit dat mijn toekomstdroom (het enige wat mij sterker maakte ivm de toekomst) de grond is ingeboord.

Het lijkt alsof jullie nood hebben aan een bepaald -duidelijker- perspectief/toekomstplan, zodat je niet echt meer hoeft na te denken van 'wat nu?', maar van dag tot dag kan leven.

Ik heb idd wel een vooropgestelde stuctuur nodig, anders word ik gek van angst.

Ik heb denk ik meer structuur nodig dan ik zelf wil toegeven. Al is dat bij borderliners wel vaker het geval.
Mijn toekomstplan is regelmatig de grond in geboord, dus wat dat betreft zou dat makkelijk een oorzaak kunnen zijn.

hoe komt het dan dat het regelmatig de grond ingeboord werd?

Falen, mensen die dingen veroorzaakt hebben waardoor ik veel problemen heb gekregen, mislukkingen, enz.

Ik leef zelf een beetje dag bij dag, want als ik aan de toekomst denk dat weet ik het vaak ook even niet meer. in het verleden is het hierdoor ook wel fout gegaan, door teveel naar de toekomst te kijken.

Het lijkt me wel dat het ooit weggaat, maar ik denk dat je daarvoor wat lekkerder in je velletje moet zitten omdat de toekomst er nu zo vaak zwart uit lijkt te zien..

Ik heb er even een paar weken last van gehad, omdat alles opeens behoorlijk fout ging. Ik kwam erachter dat ik teveel denk en te weinig doe. Maybe denk jij ook teveel na. In de zin van dit kan wel eens fout gaan, dat kan wel eens fout gaan. Logisch dat je er angstig van wordt en er is inderdaad erg moeilijk uit te komen. Dat is echter geen reden om je erbij neer te leggen. Bovendien, in het verleden behaalde slechte resultaten bieden geen garantie voor een slechte toekomst ;) :D

Ja, ik denk ook wel dat het met de huidige situatie te maken heeft. Lang leve de kalmeringsmiddelen :p Ik ben een ster in alles wegdrukken en nu hebben ze dat door en krijg ik op de afdeling niet altijd mijn pillen meer, hmmmzz :p

Ik heb het aan m'n therapeut verteld en zij had ook geen oplossing ofzoiets (n)

AMEN wat heb jij dat perfect omschreven. Ik voel precies het zelfde en ook ik krijg er suicidale gedachtes over. Ik ben ook echt heel bang voor de toekomst. Mag ik weten waar jij opgenomen bent. ik word ook binnen kort binnen afzienbare tijd opgenomen voor de 2 de keer...

Ik ben opgenomen, omdat ik de weg kwijt was en psychotische trekken had. Achteraf heeft het allemaal met mijn borderline te maken.

Ja ik zit hier toch te denken waar mensen zich zowiezo al druk om maken. Zelf ben ik niet zozeer met de toekomst bezig. of iig denk ik nooit veel verder dan een x aantal maanden nooit jaren ofzo. En als het dan mis gaat dan gaat het mis [leermoment nr 43029 ofzo]

Maar heb jij al eens gedacht aan een reincarnatie therapeut therapie.

ik heb vorige week gesproken met een man die dat deed. en ja het is echt een studie. beetje zweverig allemaal maar volgens mij lijkt me dit in jou geval wel het proberen waard. zeker ook omdat de "normale" therapeuten je geen steek verder helpen.

Ik weet er zelf net te weinig vanaf. maar je wordt iig onder hypnose gebracht en dan terug naar een vorig leven. of nouja een herinnering.
het probleem licht misschien ergens waar jij het niet kan plaatsen, maar door zoiets te doen lukt het misschien wel. de normale psychologen denken natuurlijk dat dit mambo jumbo is maar er zitten echt goeie positieve dingen aan die het 't overwegen waar maken. Het is ook wel een beetje zoals met veel van die zweverige therapieen als je er skeptisch naartoe gaat zal je ook zo terug komen. maarja ik weet 't ook niet. no worries mate schijnt niet te helpen als ik je verhalen zo lees.

hm, echt bang voor de toekomst ben ik niet.

alhoewel, ik zie er enorm tegen op om 17 te worden..
als ik dan net zo maf ga doen al de rest van de 17jarigen in mijn nabije omgeving.. dan blijf ik liever klein :)