Weg voor even
 

Weg voor even

Ik fiets langs de akkers, weg voor even
alleen met de rust voel ik me beter
de zon zo rood hangt achter de bomen
ijzige lucht snijdt in mijn gezicht
straks zal het donker zijn

Ik fiets door de nacht, weg voor even
alleen met mijzelf ben ik niet eenzaam
het licht valt zacht van duizenden sterren
ijzige stilte omhelst mijn bewustzijn
straks zal het weer lichter zijn

Ik fiets voorbij steden, weg voor even
alleen rijd ik door en alsmaar verder
de zon komt weer op vanachter de heuvels
ijzige vingers omklemmen het stuur
straks zal het warmer zijn

Ik fiets door het land, weg voor langer
alleen rijd ik door en over de grenzen
het licht van de zon kleurt alles opnieuw
ijzige winter heb ik bezworen
straks zal het weer lente zijn

Ik vind het heel mooi, het raakt me.
Leuk gedaan!

Als ik je aanraak,
is het dan huid op huid,
of voel je soms meer?

Is het gevoelsspraak-
je spreekt het niet uit
maar ervaart het veeleer

als een deken van denken aan
liefde en warmte, gevoelens van
samen, van wij twee alleen...

Is dat hoe het voelt?

Of kan je niet voelen
wat de ander bedoelt?