Dramavakanties?
"Die vakantie werd een grote mislukking; ik heb alleen maar zitten huilen in het appartement."
Ik weet niet hoe het komt, maar ik geloof daar dus niet in, dramavakanties. Vakanties waar je, door de ontlading en de rust, alleen maar verdrietig kunt zijn, kunt huilen en kunt schelden op je echtgenoot. "Ja, mevrouw. Dat is heel logisch, mevrouw. Er is niets mis met u, mevrouw," spreekt een psycholoog dan automatisch geruststellend.
Terwijl ík dan denk, goh mevrouw, misschien moet u even bij uzelf te rade gaan, en komt uw intense verdrietigheid niet door de ontlading en de rust, maar door uw huwelijk waar al jaren een barst in zit, waar u niet over praat tegen uw man en al helemáál niet tegen vrienden en familie omdat u zich daar simpelweg te perfect voor voelt. Of door uw moeder die u in een bejaardentehuis hebt weggemoffeld en waar u eens in de vier weken op bezoek gaat met een bosje bloemen van het benzinetankstation, waarna uw moeder een week in een benzinelucht zit, en u stilletjes gedag zwaait vanachter een dof raam met een schaapachtig glimlachje. Of door uw kinderen die van u verplicht naar pianoles, gymnastiek, typles, de hockeyclub, paardrijden en tennis moeten omdat u het stiekem gewoon fijn vind dat ze dan even niet thuis zijn, en nu bent u "gezellig" op vakantie met uw man en heeft u niets anders om over na te denken, want u bent immers op vakantie voor de ontlading en de rust, dus denkt u nu alleen maar aan de barst in uw huwelijk, aan uw moeder met haar benzinebloemen en aan uw kinderen die verveeld een balletje slaan en dáárom bent u nu verdrietig, MEVROUW!
--
Ik wind me even op over een stom artikel uit de Marie Claire.
Hihi.
|
