gedicht...
 

Tranen in mijn ogen.
Nooit bewogen, nooit getoond.
Alleen van binnen, waar ik ooit met liefde heb gewoond.

Een ziel verlaten.
Met diepe gaten, littekens op mijn armen
Niemand die mijn hart op kon warmen.

Een muur om mij heen.
Todat mijn verdriet verscheen.
Nu ben ik omhoog aan het klimmen,
maar ik weet niet of ik dit gevecht kan winnen.

Maar ik blijf hoop houden....

Voor ik er iets over zeg: wil je commentaar op de inhoud of op de vorm horen?

beide...

De inhoud is nogal cliché, wat we allemaal gevoeld hebben toen we puber waren en waar we allemaal mee moesten leven. Het is duidelijk een gevoelsgedicht en dat zie je ook aan de vorm. De rijm is nogal standaard, alsook de woorden die je kiest. Ik vind het geen goed gedicht, maar het helpt natuurlijk wel als je met een knoop in je hoofd zit. Dus ik hoop dat het schrijven helpt om je van zulke knopen te bevrijden, ga er vooral mee door.
Als je reacties wil op de inhoud, plaats je hem beter op het forum Psychologie, daar zijn mensen die je wel willen helpen.

Als het niet autobiografisch is, ja dan klopt mijn hele uitleg natuurlijk niet meer.