Ouders
 

Ze hadden de krassen op mijn arm vast wel eens gezien
Geloofde ze het verhaal van de poes? Vast niet
Mijn broer in ieder geval niet

Ik was in slaap gevallen met het mes nog in mijn hand
Mijn broer zag dat
"Mam..Het is niet goed met Sanne"
Mijn moeder zei: "dat weet ik wel maar ik kan er niet achter komen wat.."
Zegt mn broer: "Ja ik wil me er niet mee bemoeien maar ze lag te slapen met haar mes nog in haar hand."

Ik hoorde dit.
Was ondertussen wakker geworden. Ik baalde. Waarom verraadde hij me?

Toen kwam mijn moeder naar mijn kamer toe. "Slaap je al?"
"Nee." "Kun je niet slapen?" "Nee." "Wil je een kop warme melk?" "Neej mam, tis goed" "Weet je het zeker?" "Ja."
"Truste"

Paar uur later..Mijn vader gaat naar mijn broer's kamer. Hij was met zijn vriendin aan het bellen. Het was 1 uur 's nachts en ik was nog steeds wakker. "Ben je helemaal gek geworden om hier om 1 uur te gaan bellen???" "Jaja, Ik hang zo op"
Kwartiertje later gaat ons pap weer kijken en Tom is nog steeds aan het bellen. "Ben je nou helemaal besodemieterd???" Roept mijn vader. "Godverdomme nou ben ik het hartstikke focking beu! Weet je godverdomme wel wat er met Sanne aan de hand is? Nee! Dat weet je niet! En IK zie het! Maar niemand anders lijkt het te zien! En ik wil dr focking graag helpen maar JULLIE helpen niet mee! Julile begrijpen me niet en daarom bel ik Anke!"
Mijn vader rustig: "Wat is er dan met Sanne aan d ehand?"
"Ja hedde die krasse op dr arm nie gezien ofzo?"
En toen liep mijn vader naar mijn kamer. Ik deed net of ik slaap en hij aaide me een keer en liep weg..

Toen liep ik naar mijn broer's kamer huilend en vroeg: "Waarom heb je dit gezegd, Tom waarom?" "Ja dit kan toch zo niet langer doorgaan? Ik wil je helpen, Ik wil alles oplossen maar ik kan dat niet!" Ik zei: "Had je dat niet eerst aan mij kunnen zeggen?"
"Nee Ik weet niet hoe ik hier mee moet omgaan.."

Toen liep ik huilend weg
En toen...
Stonden mijn ouders daar allebei. We hebben alles besproken. Om 3 uur 's nachts. Alles is verteld. Alles kwam er uit. Alles wat ze niet wisten. Ze schrokken, moesten huilen maar waren blij dat ik het vertelde..

Nu voelt mijn broer zich kei schuldig dat hij het had verteld..
Tom en ik hebben geen open band. We praten niet super veel ofzo, maar we houden gewoon veel van elkaar. Dat biljkt in alles. Voor elkar opkomen enzo. Maar dit soort dingen zijn we niet gewend.

Ik weet me god niet waarom ik dit allemaal verteld heb
Hoop misschien op reacties ofzo
Maar mijn vraag:
Weten jullie ouders het? :)

Wel bijzonder :/

En mijn ouders hoeven niets te weten .. want ik doe daar niet aan :) en mijn zusje ook niet.

wauw das keisjiek.

nee, mijn ouders hoeven niets te weten, dat vind ik de moeite niet meer, ik ben zo weg daar.

keisjiek?!?!?

Op zich is het fijn dat ze het weten. Ze kunnen toch op een bepaalde manier rekening houden (Niet de manier van medelijden of extra aandacht) maar meer met dingen die ze zeggen.

En achteraf..
Ookal vroeg ik toen: "Waarom heb je dat gezegd?' tegen mn broer etc..Achteraf is het toch wel kei lief..

broers kunne echt wel liev doen :D daar smelt ik af en toe wel nbtje van ;)

ja, keisjiek, heel erg chique, puik, weetikveel

tis goed zo, ookal voelt het misschien af en toe niet zo.
ja miijn weten het ook, tenminste, ze wisten dat ik het deed, ze weten niet dat ik et gister weer gedaan heb mja. Mijn broer is ook keilief. ook wij hebben zo'n band dat we niet veel tegen elkaar zeggen enzo, maar wel voor elkaar opkomen en af en toe flinke lol hebben. soms proberen we elkaar wel iets te zeggen (dmv brievenofzow) maar die geven we elkaar dan niet (heb ik vaak gedaan, en ik heb gezien dat mijn broer ook wel es brieven naar mij heeft geschreven maar nooit gegeven).
ff een vraagje aan jou, hoe vond je het dat je ouders moesten huilen? mijn ouders hebben dat dus ook wel vaker gedaan, gewoon uit pure machteloosheid. ik voelde me dan ook hardstikke rot en wist ik niet wat ik ermee moest.

Ik vin da kut :rolleyes: Soms wou ik gewoon liever dat ik het niet verteld had .. Me moeder heeft het er vaak moeilijk mee
Ik wil er ook niet altijd over praten
Dan heb ik dar gewoon geen zin in
En das irritant want dan beginnen ze allemaal te zeuren.
End an doe'k heel afwijzend en dan denken hunw eer dak er niet over wil praten
Heel verwarrend

Soms kan snijden als een bevrijding werken...

Als je binnen de grenzen blijft van wat levensgevaarlijk is zegmaar, dat het nog wel 'veilig' is, waarom zou je het je ouders dan 'moeten' vertellen?

Tsja
Ik heb er niet voor gekozen dat ze het te weten komen
Maar toch is het wel makkelijk
Ik hoef nu niet meer stiekum naar de Psycholoog etc

ff en vraagje zou je stiekem naar de psych gaan zonder dat iemand je er toe zet???

mijn moeder weet t maar wil t liever niet weten, en mn pa intresseert t niet

nederlanders eh :)

nix mee aan te vangen ;)

En met Vlamingen wel dan??? :D

mijne weten het.. mn moeder zag ze een keer en nu weten allebei mn ouders het. Ze doen er alleen nix mee, jah af en toe zeggen dat het lelijk is enzo... :s

Misschien omdat je zelf doorhebt dat het niet helemaal loopt en je graag gelukkig wil worden..?

tis maar een ideetje hoor..

Mijn ouders wisten het een hele lange tijd niet. Totdat ik een keer iets stoms dee waardoor ze erachter kwamen. Ik heb toen gezegd dat ik gestopt was, maar dat was toen niet waar. Mn moeder wilde toen regelmatig mn polsen zien, om te kijken of ik et nog dee. Ze had niet door dat polsen niet de enige snij-/kras plekken zijn..

Maar inmiddels ben ik gestopt:) Assik de drang voel, dan bonk ik zachtjes met mn vuisten ergens tegen aan of dan ga ik aikidowen. Maar dat is in de ongeveer 2 maandjes dat ik het niet meer doe maar 1x voorgekomen (eergisteren..:s) En assik echt weer een keer mn benen wil openhalen, hoef ik maar naar 1 litteken te kijken wat er al meer dan 1.5 jaar zit, en dan weet ik waarom ik ben gestopt..

Mijn ouders weten het niet...

Ze weten ook niet dat ik me vaak gewoon kut voel. (gelukkig) K kan m'n plekken nog redelijk goed verbergen en doordat ik het nog niet zo lang doe valt het nog niet zo op. Alleen een paar vriende hebbe et gezien, alleen heb ik der nix bij uitgelegd. k weet niet wat zij ervan denken, maar dat wil ikook niet wete.
Zometeen in de vakantie wordt het nog moeilijk, maar ik hoop dat ik gewoon een een t-shirt kan blijve lope :( :rolleyes:

Nja we zien wel hoe het loopt, het kan zijn dat ik het vanaf nu ook nooit meer doe, je weet et nie....

Kuzzz

Ehhmmm..
Ik werd er zogezegd, Rustig en Bewust op gehamert door de GGD dat ik hulpverlening ging zoeken.
Was er zelf nooit op gekomen ofzo..

Psych wil nu met ouders praten..

lekkere avatar heb jij zeg... :rolleyes:

ontopic: mijn ouders weten niks.. want drvalt niks te weten daar ik dr niet aan doe.

ja jij ook best wel :rolleyes:

waar doe je niet aan? aan je rot voelen?

Goh bedankt :rolleyes:

:d
Go girl

mijn ouders weten niets van psychologie af en vinden het onzin, snijden, eetstoornissen het is taboe voor hen.