vrijheid voor jou en mij
 

Gekomen om te terroriseren,
ben je hier, in ons land.
We schenken vrijheid,
delen medeleven,
toch weiger jij te integreren.

Je vernield en moord onbevreesd,
in naam van iemand uit vroeger tijden.
Eer de man voor wat hij je waard is,
maar eer hem menswaardig,
en niet gelijk een beest.

Je hebt de vrijheid om te geloven,
je mening wordt gewaardeerd.
Schenk ons dan ook diezelfde vrijheid,
en staakt de dwaze strijd,
staakt ons van onze levens te beroven.

Leef en laat leven,
maar laat ons met rust,
mag het even?

Je creërt een echte wij-jullie sfeer en daar hou ik helemaal niet van. Verder is het echt zo'n gedicht van 'ik wil maatschappij-bewust uit de hoek komen', er is niets verrassends aan en het geheel komt op mij nogal ongeïnspireerd over. De rijm heeft wel iets weg van Sinterklaasrijm. Nee, ik vind het zowel op technisch als inhoudelijk vlak niet geslaagd.

Ik dacht dat poëzie een plaats was waar ik even aan dergelijke thema's ontsnappen kon.

Dit lijkt eerder op een politiek pamflet dan een gedicht.

Je vernielt en moordt onbevreesd,

en je ben inconsequent in je gebruik van de gebiedende wijs.

Vanaf de eerste twee regels zie je wat voor een gedicht het gaat worden; jullie slechterikken, wij de goeie, en het verschil ertussen. Ik vind het gedicht te subjectief (voor zover dat kan in gedichten). Laten we het zo stellen: politiek getinte rijmpjes spreken me helemaal niet aan, en dan heb ik het nog niet over de inhoud, die me helemaal niet aanstaat (ik spreek in het algemeen).
"Wij schenken vrijheid, delen medeleven", vind ik een zin die helemaal niet kan. In welke mate schenkt de gewone westerling medeleven aan de immigrant? In wat voor vrijheid leven wij dan wel?
Als ik het gedicht een paar keer lees, vind ik dat je twee zaken met elkaar verwart (zo komt het toch op me over): Je hebt het over de terrorist, maar je spreekt ook in het algemeen over de inwijkeling, de gelovige. Dat maakt het in mijn ogen minder concreet.
Over de vorm:
Het einde is de zwakte van het gedicht, opeens kom je met zo'n supermoraliserend 'ikschrijfm'neerstegedichtenhetmoetrijmen'-zinnetje af, en dat is echt wel een ontgoocheling. Ik hou wel van flitsend snelle, korte apotheoses, die het hele 'verhaal' kracht bijzetten. Het leest wel vlot en het ritme zit juist, maar ik hou niet van dit gedicht.

Voor wie is je eerste gedicht bedoeld?
Het komt op mij over als heel generaliserend.
Als dat niet zo is en je het gewoon geschreven hebt omdat je je zorgen maakt over integratie die mislukt, dan helpt dit gedicht niet echt om die integratie beter te laten verlopen, eerder het tegenovergestelde.