[ Verhaal ] Mijn naam is Ashley
 

Hoofdstuk 1

"Neil." Kleine kusjes gaf ik hem in zijn hals terwijl mijn vingers speels rondjes draaiden op zijn buik. "Neil, mag ik het hebben, alsjeblieft?"
Neil gromde en duwde me van hem af. "Heb je geld? Eerst wil ik geld." Ik scharrelde tussen mijn beha naar een paar flappen. "Dit is het enigste wat ik nog heb. Mag ik het nu hebben? Je móet het me geven, dat weet je. Je móet."
Hebberig telde hij de bankbiljetten en stak ze in zijn broekzak. Hij bekeek me grondig en nam een trekje van zijn sigaret. Toen zuchtte hij diep. "Dat is te weinig, Ashley, je weet het bedrag. Als je het wilt zul je dus maar met meer gasten moeten neuken." Nonchalant duwde hij met de punt van zijn voet de sigaret uit op de oude vloer.
"Godverdomme, Neil!" Kwaad rammelde ik hem door elkaar. "Als ik het niet heb ga ik dood! Ik ga dood!"
Hij spuwde recht in mijn gezicht. "Hoer!" schold hij. Was het wel schelden? Het was tenminste de waarheid. "Stomme hoer! Elke keer als ik wat meebreng krijg ik te weinig. Elke keer opnieuw beloof je me de volgende keer meer flappen, maar wat krijg ik. Soms zelf minder! Besef je dan niet, dat geen enkele vent met jou het bed nog wilt delen?" Neil sloeg me in mijn gezicht. "Dit is de laatste keer dat ik een voet zette in dit vlooienhol. Als je nog eens iets wil hebben, kom dan met al het geld dat je me nog moet hebben en genoeg geld voor een nieuw shot naar me toe." Minachtend keek hij naar me en trok mijn behaatje af. "Hier is je eerste klant," gromde hij hitsig.
Ik sloot mijn ogen en liet hem begaan.

“Verdomme!” Ik schopte tegen een paar lege blikjes die in dit smerige straatje lagen. Mijn dunne jurkje was helemaal nat van de regen, en er waren maar twee klanten geweest vandaag. Iedereen kon het aan mij zien, dat ik een heroïnehoertje was
Mijn huid werd valer en mijn ogen staarden wezenloos voor zich uit. Mijn haar werd dof. Het mooie, vrolijke meisje dat ik geweest was was helemaal verdwenen in de afgelopen maanden.
Een dikke man van rond de zestig keek me een paar seconden aan maar toen hij mijn gezicht zag liep hij snel verder.
Snel klampte ik me aan hem vast. “Hier kost kijken wél geld, klootzak!” snauwde ik. Met afgrijzen trok hij zich snel weg, maar ik gaf het niet zomaar op. “Niemand komt in dit straatje, alleen maar als je seks wilt. Nu, daar kan ik voor zorgen.”
“Ik neem geen drugshoertjes!” spuwde hij in mijn gezicht. Ik vond die woorden niet langer vernederend, bijna elke man of vrouw gooide ze naar mijn hoofd. Deze keer wist ik goed er wat op te zeggen. “Dat doe je wel. Anders zou je hier niet komen. Geen ene hoer in deze buurt zit niet aan de coke, de crack of de heroïne. En jouw geld zal dienen voor nieuwe drugs. Zo leef ik nou eenmaal. Tippelen, tippelen en tippelen, mijn hele leven bestaat eruit. En het enige doel dat ik voor ogen heb is een nieuwe shot. Alle dagen, dag in dag uit, en vaak ook alle nachten. Ik moet venten neuken als jij, die denken dat ze alles zijn, maar helemaal niets waard zijn.” Ik spuwde recht in zijn gezicht en liep theatraal weer naar mijn vaste plekje. Deze keer in zo’n houding dat iedereen mijn jurkje in kon kijken.
De man wist vast niet dat ik hem net zijn portemonnee had ontfutseld.

"Wil je samen een shot nemen?" vroeg Lisa. "Ik heb wel nog wat." Verlekkerd keek ik naar de lepeltjes, de spuiten en vooral het aanlokkelijke paxon dat mijn oog in beweging liet schieten.
"Wie zegt daar nu nee tegen?" vroeg ik hees. Ik pakte een halve citroen die ergens op een kastje rondzwierp en zette me op de koude grond. "Er valt vast iets uit te halen!"
Lisa zuchtte. "Ik moet wel alles met je delen. Jij zorgt de volgende keren maar voor wat spul! Wie is degene die al dagen de venten voor je overneemt? Echt waar Ashley, het is vermoeiend. Jij verdient eigenlijk geen shot!"
"Laat me met rust, kutwijf!" krijste ik en ging in een hoekje zitten terwijl ik een aansteker onder het lepeltje liet hangen. Met een grote grijns op mijn gezicht en niet langer oog voor Lisa griste ik de spuit. Maar net op tijd snokte Lisa hem uit mijn handen. "Dit is mijn stuff! Daar blijf je nu met je tengels af! En je zoekt maar iets anders om te wonen! Ha. Nu mag je ergens anders gaan tippelen!" Ze plantte de spuit in haar aderen.
"Nee, nee Lisa," snikte ik. "Je bent geen kutwijf, ik hou van je. Ik wil ook wat, mag ik alsjeblieft nog wat. Je hebt toch nog wat?" bedelde ik. Maar Lisa staarde wezenloos voor zich uit terwijl een beetje speeksel uit haar mondhoeken ontsnapten.
De spuit die zij aan het klaarmaken was lonkte mij. Die was ik vergeten! Zo snel als ik kon sprong ik op en gaf de spuit een plaatsje in mijn arm.
Even later zat ik dicht bij Lisa in dezelfde droom.

Jaloers keek ik naar de nachtclubs en de mooie bars. Die hoeren kregen alles! Reisjes, juwelen, dure kleren en hun eigen auto. Ze mochten al het geld voor zich houden, een rijke vent trouwen… ze werden betaald om niet aan de crack te zitten.
Het was verdomme zo oneerlijk! Ik had er toch niet om gevraagd om een hoer te worden? En zeker niet om verslaafd te worden aan die heroïne.
Ik ging zo dicht staan bij het raampje van een bar dat de damp op de ruit sloeg. Een meisje stak een sigaret op, een ander bladerde nonchalant op een modeblad.
Misschien was alles beter geweest als ik Lisa nooit had leren kennen. Nee, geen misschien, het was gewoon zo. Ik zou nu niet in de koude, in een dun jurkje op straat staan, maar misschien in zo’n lekkere warme bar zitten, met veel spullen en veel geld. Een doel in het leven, jezelf steeds iets hoger zoeken. Je niet vastklampen aan drugs.
Ik drukte nu mijn neus op het raam. Het meisje dat daarnet in het modeblad had zitten bladeren ging nu mee naar boven met wat waarschijnlijk een zakenman was. Hij sleepte zelf zijn zwarte koffertje mee naar boven, de sukkel.
De vent die de hele tijd achter de bar had gestaan tikte nu kwaad op het raam. “Ophoepelen,” zei hij geïrriteerd. “Dit is geen plaats voor drugshoertjes…”
Langzaam slenterde ik naar huis, en na een tijdje ging ik hoe verder, hoe vuiler. Dit waren de verloederste wijken die er te vinden waren. De kraakpanden waren ronduit smerig, de geur was walgelijk en iedereen gooide zijn vuil gewoonweg op de grond, dat nu bezaaid was met rottend en beschimmelend voedsel. En niemand sprak met elkaar, behalve als ze toevallig op je vieze matras lagen te slapen, dan moest je krijsen tot iedereen het hoorde, eer ze wouden opkrassen. Als ze iets wouden gaven ze je een duw. Als je een overdosis nam sleurden ze je in het moerassige achtertuintje, wat vroeger een mooie tuin was.
Daar is je laatste rustplaats als je zo iemand als ik was. Ik nam een sigaret uit het pakje en keek een beetje verdrietig naar die tuin. Binnekort lig ik hier ook, dacht ik. Ik gruwelde bij de gedachte.
Sneller dan mijn benen gewend waren beende ik de oude trap op, het deel van het kraakpand in waar ik en Lisa sliepen.
Ze had schoenmakerslijm op de kop kunnen tikken en was nu volop aan het snuiven. “Wil jij ook wat?” giechelde ze. Maar ik schudde mijn hoofd. Ze zag het waarschijnlijk niet eens in haar roes. “Ik wil zo weinig mogelijk gaan gebruiken,” fluisterde ik zacht.
Maar ik kon het gewoon niet. Drugs had ik nodig om alles te vergeten wat die mannen die ik verafschuwde met me deden. Een gewone sigaret? Het was niet eens lekker, laat staan dat je ermee in een wazige stilte verkeerde. Bovendien was de enige reden waarom ik rookte gewoonte.
Ik nam een yoghurtje en begon het op te lepelen. Dat was het enige wat ik soms eens at. Tippelen, drugs en yoghurt. Wat had ik toch een zielig leven. Oh ja, heroïne hielp me mijn zielige kutleven te vergeten.
Waarom zou ik niet langer drugs gebruiken? Vroeg of laat werd ik toch in een container gevonden, vermoord omdat iemand een paxon had gezien in mijn handen. Dat ik syfillis of aids zou krijgen, dat zou ook binnekort gebruiken. De yoghurt smaakte me niet meer, eigenlijk al sowieso niet. Ik moest gewoon iets hebben.
Nu snapte ik het; ik zou drugs moeten hebben. Met een zucht nam ik de vod met lijm op en snoof diep.

Ik moet nog even afkicken van vakantie, maar voor de rest, maak het af. Zoals ze letterlijk tegen me zei: Mmmm afkrakingen... (L)

Eerst Nederlands beheersen, dan schrijven.

Ik beheers het Belgisch al :p. En wat wil je, mijn leraar zit liever aan onze kont dan hij les geeft en hij heeft het veel te druk met articuleren.

Beetje een look-a-like op 'Het verrotte leven van Floortje Bloem' van Yvonne Keuls (als ik het goed heb;) )
Beetje een cliche, maar het leest wel lekker.

Hm, je schrijft wel vlot, maar het onderwerp vind ik niets. Zo voorspelbaar en het is soms ook wat onduidelijk. Ook wat onnodige zinsbouwfouten.
Ik vraag me af of je hiermee goed verder komt zonder dat het 'kwaliteit' verliest. (Dat het langdradig wordt dus..)

Ja, dat heb ik al nog gehoord. Waarschijnlijk onbewust zo geschreven, maar ik heb dat boek ook gelezen. Ik irriteerde me wel nogal aan die schrijfstijl.

Hoofdstuk 2

Het kost me veel moeite om mijn bed uit te komen. Ik trek mezelf recht aan de spijlen en schuifel naar het kleine badkamertje. Mat staren mijn ogen in de spiegel, ik kijk recht in een uitgeleefd gezicht. Mijn haar is dof en warrig. In al die jaren is dit de eerste die langs mijn wang glijdt. Hij schaatst van kaak naar kin, en drupt van daaruit in mijn hals. Er volgen er steeds meer. Het is lang geleden, mijn laatste shot. Ik kan me toch nog de geur herinneren, de kick voelen. Misschien is dit wel het einde van mijn leven, dat ik al zo lang had voorspeld. De tranen zijn nu niet meer te houden. Traag en vermoeid steek ik een sigaret in mijn mond en inhaleer diep. Vragen die ik me al lang niet meer heb gesteld komen weer in me op. Hoe zou het met Lisa zijn? En met Neil?

Weeral in de natte, koude regen. Er staat kippenvel op mijn armen en ik verlang naar mijn volgende shot. De vod die ik in mijn rokje had gestoken haal ik uit, en ik snuif diep. De lijm verlost me wel voor even.
Ik giechel en lach naar schuchtere vieze mannen die voorbijkomen. Ze kijken me met een vuile blik aan en wenden zich af. Eigenlijk zou ik hun zo moeten aankijken. Zíj komen uit vrije wil naar ons. Wij niet. Wij moeten hard werken om te overleven.
Zo legde Lisa het ook uit, toen ik in het begin niet wou tippelen. “Zonder drugs zou je ook voor hoertje moeten spelen, meid. Je hebt er zelf voor gekozen om met mij dit te doen, je kon ook bij je familie gebleven zijn. Als je mij alles terugbetaalt wat ik voor je gekocht heb mag je best teruggaan. Maar dat doe je niet. En weet je waarom? Je familie wil je niet meer. Ze zullen je afstoten. Je denkt toch niet dat het hele dorp weet dat ze een hoer in het gezin hebben? Nee, blijf maar lekker veilig bij mij. Liever een leven met drugs als doel, dan geen doel, toch?” Ik hoor het haar nog zeggen.
Shit, de lijm was weer uitgewerkt. Ik voelde tussen mijn borsten hoeveel geld ik al had verzameld. Mijn gezicht vertrok, dat werd tot laat in de nacht werken. Ik zag dat een man mij bestudeerde.
“Kan ik je ergens mee helpen?” vroeg ik uitdagend.
De man keek me peinzend aan, en tot mijn verbazing knikte hij. Pas nu bestudeerde ik hem eens goed. Hij was mooi gekleed en zag er verzorgd uit, en hij was een stuk jonger dan alle andere mannen die ik kreeg. Hij kon nauwelijks een paar jaar ouder dan mij geweest zijn. Hij was zoiets als wat je een heer noemde.
“Ik zou je naam willen horen,” zei hij met een flauwe glimlach. Hij keek mij recht in het gezicht, en niet naar mijn borsten of kontje, zoals de meesten wel deden.
Ik glimlachte breder. Dat doe ik natuurlijk bij al mijn klanten, maar de jongen vrolijkte me op een bepaalde manier op. Hij leek me aardig. Nee, toch niet. Ik mocht me niet laten misleiden, hij was bovendien naar deze buurt gekomen. Alle mannen die hier naartoe komen beledigen en vernederen mij.
“Goed,” zei ik op zakelijke toon. “Als je mij een paar muntstukken geeft zeg ik mijn naam.” Even keek hij mij verwonderd aan maar gooide me toen wat koperen munten toe. Hij keek me afwachtend aan.
“Ashley.”
“Dat is een mooie naam, voor een mooi meisje,” vleide hij.
Mijn gezicht betrok, hij probeerde me te paaien. “Je bedoelt dat hij lelijk is. Ik ben lelijk. Ik ben wel mooi geweest, nu ben ik alleen nog maar bang van mijn uiterlijk. En kijk, je hoeft niet te slijmen. Als je me wilt neuken, betaal dan gewoon.”
“Ik wil niet met je vrijen, ik ben niet verliefd op je.”
Schamper rolde ik met mijn ogen. “Als alle jongens zich zouden gedragen als de prins op het witte paard dan kon ik mijn geld wel vergeten. Kom op, je doet er mij veel meer plezier mee als je met me naar bed gaat. Ik heb het geld nodig. En wanneer je het niet doet, mag ik weer niet slapen. Erg bedankt.” Nu vond ik de jongen arrogant. Ik wou dat hij mij geld gaf of ophoepelde. Weer klonk Lisa’s stem door mijn hoofd: “Vertrouw nooit iemand, hoe leuk ze er ook uitzien.”
“Hoeveel verdien je in een week?” vroeg hij zachtjes.
Wat nu weer? Wou hij opscheppen over hoeveel hij verdiende. Ik sloot mijn ogen en inhaleerde de rook van een sigaret die ik net had opgestoken. “Dat hangt er van af, van week tot week. Maar nu ja, heroïnehoertjes verdienen nou niet meteen veel, denk je ook niet?”
De jongen beet op zijn lip. Het was duidelijk dat hij er niets van wist. Het leek nog zo’n klein kind.
“Ik verdien wel genoeg geld in de week om zo’n drie shots voor mezelf te kopen. Maar meestal moet ik delen met mijn vriendin, ze koopt ook vaak heroïne, die deelt ze ook.”
“Je vriendin?” vroeg hij spottend. Een woedende blik legde hem het zwijgen op. Hij viste zijn portemonnee uit zijn zak en drukte die in mijn handen. “Deze mag je houden.”
Vast een geintje. Ik deed de portemonnee open om te zien welk belachelijk klein bedrag erin was verscholen. Mijn ogen schoten open toen ik het bedrag zeg. “Hier kan ik minstens een maand op teren,” fluisterde ik. “Is dit een grap?” De jongen schudde zijn hoofd. “Je mag het hebben!”
Wantrouwend kneep ik mijn ogen weer tot spleetjes. “Waarom zou je zoveel geld geven aan een lelijke, onaardige vreemde? Een heroïnehoer? Je weet dat dit geld allemaal naar drugs opgaat, toch?”
“Mja.” Ik keek hem met een vage blik in mijn ogen aan en ging toen weer met mijn benen wijd staan. “Kom op, dit lichaam wil je toch?”
“Nee.” Langzaam draaide hij zich om, en rustig wandelde hij het gore straatje uit. Pas toen ik hem weg zag lopen begon mijn hersenen pas weer te werken. “Wacht!” gilde ik, zodat de andere meisjes me raar aankeken. “Hoe heet je?”
“Jesse.”

Ik houd niet zo van namen als 'Ashley' en 'Neil' in Nederlandse verhalen -- op de één of andere manier verhogen die het fancygehalte altijd enorm. Maar, zoals voorheen al gezegd: je hebt een fijne schrijfstijl, daar zit potentie in -

ik vind het dan ook zonde dat je die stijl gebruikt voor een honderdvijfenveertigineengros-kijk-mij-eens-hevige-situaties-beschrijven-drugsverhaal.

Mja, lijkt vaak op het Amerika-willen-zijn. Dan denk je er eigenlijk ook meteen een persoon erbij zonder beschrijvingen gelezen te hebben. Maar, ik moet nog lezen, dus ik zwijg verder.

Euh, ik vind Amerikaanse namen gewoon mooi ;).

Dat is mooi, maar dat kan er wel voor zorgen dat sommige mensen je verhaal niet zo graag meer lezen omdat ze zich storen aan de namen. Ja, alles is belangrijk in een verhaal.
In dit verhaal stoort het me nog niet zo erg. Ik kan mij namelijk nog wel ergere voorbeelden voor de geest halen, maar pas er wel mee op. Wat jij mooi vindt hoeven anderen niet te vinden, en omdat die anderen toch meestal wel je lezers zijn, zou ik daar een beetje aan denken en mij daaraan wat aanpassen.

Het is maar een tip!

Er zullen altijd wel namen zijn die de lezers irriteren.

Tuurlijk. :confused: Het ging meer om het idee dat - als een groot verhaal schrijft - je niet dat hele verhaal vol moet stoppen met Amerikaanse-(filmsterren)-namen, omdat dat storrend kan worden. Een paar is niet erg, maar 'te' is nooit goed.

Daarom worden in vertalingen van boeken soms ook namen veranderd. Het is gewoon irritant om dat soort namen constant te lezen, zeker als iets zich niet heel duidelijk ook in Amerika afspeelt. Als je bv. een verhaal laat afspelen in London of Schotland o.i.d. is het ook vreemd als er mensen zijn die dan opeens Nederlandse (of i.i.g. niet-Engelstalige) namen hebben...

Klopt. Ik heb het zelf ook bij verhalen.

Ik vind het verhaal oke, maar niet meer dan dat. Ik vind het erg snel gaan.
En jammer dat het zo cliche is. :)
Blijven oefenen, tips gebruiken. Dan kom je een heel eind :)

Ik wil wel een vervolg...

MAAR, ergens in het eerste deel stond 'wouden'...Foei, wouden is spreektaal :nono: ...

Ha ik ken jou :p.

Ik weet van mijn 'wouden en wilden'-fouten. Jammergenoeg heb ik hier in België 'wouden' geleerd, het is nu er nogal moeilijk uit te branden. De meeste fouten in mijn verhaal komen ook van België-Nederland, zoals: 'De vod' bij jullie 'Het vod' is.

Na het gelezen te hebben, ga ik met Droomz mee.

;) Zou je echt denken dat je me kent?

Ik deed die fouten vroeger ook vaak fout. Mijn eerste verhalen stikken van de wouden-fouten. Maar misschien dat het in België geen spreektaal is? Jullie taal is toch best anders, vind ik ;)

Lijkt me meer een 'wel eens gehoord van of gezien' :p

Ze hostte mij :p

carnaval? :s

;) Nee, met haar site

Puik!

ik wil ook wel een vervolg :)

maar het verhaal doet me tot nu toe trouwens denken aan een film, waarin (geloof ik) julia roberts een hoer is, en dan komt ze ook in contact met een rijke man die haar van alles bied enzo....(al bied jesse nog niets aan) maar ik weet niet meer hoe die film precies ging, of hoe ie heet..mss weet iemand anders dat? of ben ik de enige die deze vergelijking trekt :)

Dit doet me ook denken aan het verhaal van Bloemenpoes, een tijdje terug.

Hehe, inderdaad. :D

Dat is Pretty Woman. Die is nogal anders moet ik zeggen :p

Don't want to think about it :)

Laten het er maar niet meer over hebben. :) Een lang verleden tijd, tralala!

Is niet zo mooi..

Voor de rest zoals al eerder gezegd; een wannabe Floortje Bloem/Cristiane F verhaal. Waarschijnlijk bedoelde je dat niet zo, verhalen over heroïneverslaving worden snel onrealistisch als je er zelf buiten staat.

Hmm.. nu ik het nog een keer lees en op details let;

Christiane F

Floortje Bloem

Zo zijn er wel meer zinnen die letterlijk uit deze boeken komen. Niet erg natuurlijk, maar toch.. Ik heb ze gelezen, het irriteert me.

Heb jij deze boeken ook gelezen, vraag ik me af.
Of is het toeval? :)

Wouden is geen spreektaal in België.
Goh, spellingsfouten zijn makkelijk op te lossen.
"Kijk, een dt fout!"
"In België is dat spreektaal hoor!"

Niet dus.

En ja, ik ben zelf Belg.

Njah. Fancy Forum verhaal.
Amerikaanse namen zijn mooi in Amerika. Hier zijn het namen voor marginalen. Nu zijn de meeste mensen in je verhaal behoorlijk marginaal, maar die Jesse niet. Zijn naam daarentegen.
Hoeren en drugs. Waarom schrijven zoveel meisjes daarover? Ik weet dat er niet zo lang geleden twee van dit soort verhalen hier stonden. Ze leken verschrikkelijk op elkaar. Dit lijkt ook wel op die andere verhalen. Blijkbaar een uiting van veel voorkomende gevoelens bij meisjes van 14-15?

Millroy, die zich nu een shot gaat zetten en dan even een bitch gaat zoeken.

Want dat is een standaard afscheid in België.
Maar wel in de spreektaal.

Vertel mij dan eens waarom ik dit zo heb geleerd toen ik werkwoorden ging vervoegen? Ik weet het zeker want mijn zusje leert nog steeds: 'Hij WOU gaan spelen.' etc. :rolleyes:

Dat is geen correct nederlands. Aangezien men in Belgie ook nederlands spreekt hebben ze zover ik weet dezelfde grammaticaregels. Dan heb/had jij dus een school waar ze jou, en je zusje, de verkeerde regels aanleren. :)

Het is echt wilden. 'Wou' is spreektaal en dat wordt aangeleerd door mensen uit je omgeving die dat gebruiken. Maar in Nederland en Belgie is dat dus officeel niet goed.

Right back at ya.

Kijk het na in een degelijk handboek. Blijven volhouden dat iets dat helemaal fout is juist is, is zeer pijnlijk. Vooral als je dan een rolleyes gebruikt.

Ik bewonder je beheersing.

Toekomstideaal ;)

Of het lijkt misschien wel het makkelijkste om over te schrijven, want het is aangrijpend en dus goed. Jaja, nee.

^_^
Ik heb drie keer "is" in een zin. Wat een taal.

Spreektaal.

Wel tienvoortaal verantwoord, dit verhaal. Nogal voorspelbaar, saai thema. Lekker blijven schrijven, maar gewoon niet meer publiceren.
:|

jij bent ook niet lief :nono:

Het spreekwoordelijke blad voor de mond en ik zijn niet zulke goede vrienden...maar allez, je hebt wel een beetje gelijk. Iets subtieler kan ook wel. Op zich.

Kerz, volgende keer een iets origineler thema. Je schrijft niet beroerd, alleen is het wat voorspelbaar en lijkt het op ... nouja, vul maar in, wat in de rest van de kritieken staat.

da's al beter

Ik mis het schouderklopje :)

dat zou dubbele positieve energie zijn, dat is natuurlijk teveel...

Ouder dan ik.

Verder vind ik dat je leuk schrijft, maar dat ik niet echt bepaald benieuwd word naar hoe het afloopt.

Tenzij Ashley door het aanraken van een bloemkool naar een parallel universum geflitst wordt, waar ze samen met haar chakra, dat de vorm van een blauwe varaan aangenomen heeft, moet proberen de geheimen van de Zilveren Berg te doorgronden, om daarna, met die vergaarde kennis terug naar huis te kunnen. Waar ze dan uiteraard nog lang en gelukkig leeft, en zich naar hartelust voortplant.

Maar, dat is onwaarschijnlijk.

:D