Gebroken zonnebrandliefde
Gebroken zonnebrandliefde
Strakblauwe lucht zuigt me op terwijl ik met toegeknepen ogen een boekje probeer te lezen. Lang leve de zomer! De tijd van zomerzonnige bikini’s, afgetrainde wasbordjes, goedkoopgenaamde cocktails en bakken in de zon. Maar niet in Nederland. Terwijl half Holland wegspoelt en zich in dikke truien een breuk aan zandzakken sjouwt, kan ik maar geen keuze maken of ik een waterijsje of een Cornetto neem. Want ik zit met m’n niet-afgetrainde lijf in Malta. Als hardwerkende studente heb ik mezelf deze warme zonnestralen geschonken.
Plens! Koude druppeltjes maken kippenvel. Nee, geen regen. BOMMETJE. Ik lach en steek m’n duim omhoog naar deze koeltebrenger. Ik kijk naar rechts en zie daar een rijtje vriendinnetjes liggen. Als een stelletje halfgaren karbonaatjes liggen ze te bakken. Over een half uurtje moeten ze zich omdraaien. Dan zijn ze aan beide kanten goed gaar en diepbruin. Als ze maar niet aanbakken. Terwijl ik me insmeer met een dikke factor 15, vetten zij zich nog even lekker in met olijfolie gemengd met verse citroen (zelf geplukt). Je hebt het goed gelezen: olijfolie. Daar bak je ook je aardappeltjes in. Dit goedje zorgt voor een optimale bruine kleur, je moet er wel bijblijven anders word je zwart.
Tiptaptiptap.. Ik hoor natte voeten over de hete zwembadtegels rennen. Ik doe m’n ogen open en zie nog net m’n vriendinnetje het zwembad inplonzen. Ze komt boven en geeft een gil van verkoeling. Ik knijp m’n ogen samen maar kan nog net geen rook ontdekken. Ik neem ook een duik, want anders bak ik eveneens aan. Niet zwart, wel rood. Dobberend op een luchtbedje vraag ik me af wat ons toch bezielt. Uren, dagen, zelfs weken achtereen zonnen. Elke dag je grens te verleggen om nog net even ìets langer in de zon te liggen. Om als doel de ogen uit te steken bij de thuisblijvers in ons koude kikkerlandje. Niet bruin geworden? Dan zal de vakantie ook niet veel soeps zijn geweest. Ik zucht en draai me om. Anders blijft de achterkant zo wit.
|
