serie 2
 

mijn dag was zwaar
mijn week is lang
en in de eenzaamheid die wacht
deel ik mijn sores en mijzelf met elkaar.
terwijl ik de radio laat babbelen in een taal
die ik naast me neer kan leggen als vuile was
en die gemangeld en gedroogd
beland in de vergetelheid van de kast

ik maak met tegenzin
alles schoon en leeg
mijzelf, mijn lijf, mijn leden, de extentie van mijn zijn; het huis.
dat net zo stil is als mijn vermoeide gedachten.
ik bewater de planten,
wat een contradictie
met mijn afvloeiende kracht.
ik heb nog nooit kunnen wennen
ik kan me niet voorstellen
dat ik ooit mijn dagen doorbracht met verlangen naar dit
of dat ik spiegels mijd
omdat ik mezelf niet kan herkennen.

elke avond voor het slapen gaan,
doe ik eerst alle lampen aan.

Vroeger lag ik nog wel eens te wachten op slaap,
of las ik tot
de zwaartekracht
mijn ogen versloeg.
Vaak vlecht ik prachtige vertelsels,
met een held, en queestes, vliegen en dieren
en als iets niet bevalt
zorg ik ervoor
dat die versie
vervalt.

Ik ben graag en vaak op bed
en als je lief bent
ga ik ook
met jou naar bed.
Ik voel de zwaarte van Klaas Vaak
mijn ledematen en ademhaling verzwaren
een lichte paniek
grijpt naar mijn keel
de nachtelijke kwelling
begint.

de hemel van het slapen
is veranderd
in een hel
waaruit ik zwetend,
wakker placht te worden.

elke avond voor het slapen gaan,
doe ik eerst alle lampen aan.

Persoonlijk vind ik ze niet echt overkomen.

De eerste vind ik zelfs niet eens als gedicht overkomen, maar een verhaal, misschien iets zelfverkennends in een dagboek.

Het 2e, het begin, het doet me denken aan
Now I lay me down to sleep,
I pray the Lord my soul to keep,
and if I die before I wake,
I pray the Lord my soul to take.
Het heeft iets heel bekends, ook dat ritme, het komt voor mij heel oud en saai over. Klinkt stom, maar er is iets mee.
Ook de rest komt nogal houterig over, verhalend, behalve dit stukje:

Ik ben graag en vaak op bed
en als je lief bent
ga ik ook
met jou naar bed.
Ik voel de zwaarte van Klaas Vaak
Dat eerste stukje is gewoon lief, en ook met een leuke wending, het op bed zijn en het naar bed gaan met iemand :).
De zwaarte van Klaas Vaak vind ik mooi uitgedrukt.

Maar daarna verlies je me weer. Placht lijkt mij overigens veel te stijf in dit gedicht.

dat wat ligt
wordt nu ontgonnen

uit de bestoffigdheid
wordt klatergoud gewonnen

compact verdriet,
aangekoekte depressieviteit

om diverse redenen
eeuwenlang vermijd.

In de eenzaamheid
deel ik mijn sores en mijzelf met elkaar.
Terwijl ik de radio laat babbelen in een taal
die ik naast me neer kan leggen als vuile was
en die gemangeld en gedroogd
beland in de vergetelheid van de kast

Het huis.
dat net zo stil is als mijn vermoeid gedacht.
Ik bewater de planten,
wat een tegenstelling,
met mijn afvloeiende kracht.

Ik heb nog niet kunnen wennen
en ik kan me niet voorstellen
dat ik ooit mijn dagen doorbracht
Met hiernaar verlangen
of dat ik spiegels mijd
omdat ik mezelf niet kan herkennen

[beter zo?]

Depressiviteit en vermeden.

Overigens ben ik het met Mutant eens over dat 1e ding, en de 2e poging vind ik nog steeds niets.

Er spreekt enorm veel 'veloren voelen in eigen huis' uit; niet echt je 'thuis' hebben gevonden / heimee, dat soort dingen. Het is wat afstandelijk geschreven heb ik het idee, waardoor het moeilijk te bevatten is.

Het geeft een soort naargeestigheid over zich heen wat me wel intrigeerd; het is geen sprankelend gedicht en zo is het ook niet bedoeld. Dat spreekt me aan, maar verder heb ik eigenlijk een beetje het idee 'ik kan hier niet zoveel mee'; het is in een wat afstandelijke bewoording geschreven.