De gewaden
 

Dit gedicht is onaf, maar ik zou graag tips willen om er iets beters van te maken! Dus kom maar op met die (opbouwende) kritiek. :D


Tientallen gewaden draag ik met mij mee
Ze zijn al jarenlang hetzelfde
Laag na laag, nooit gewassen, nooit gestreken
Nooit ontdaan; het binnenste is privé

Ze zijn gekleurd in alle kleuren
van okergeel naar hemelsblauw

Sommigen zijn vervaagd, besmeurd
De kleuren zijn gebroken
Anderen door straattegels grijs gekleurd
Hebben ooit lekker geroken

Ze waren gekleurd in alle kleuren
Van rozenrood naar feloranje

Ze worden zwaarder; of ik word zwakker
Het is geen trend; het wordt een last
Hoe komt het dat die felle kleuren
Mij ooit zo goed hebben gepast?

Ik til de lagen op, trek aan de panden
één voor één; krijg vieze handen
Ik trek ze weg en scheur ze af
Sneller sneller; sta dan paf

Het dichtste bij mijn hart zit Zwart
Strak om mijn huid, onbesmeurd
slechts door mijn hart donker gekleurd

Het idee vind ik op zich wel okay, hoewel het me niet aanspreekt. Ik geloof ook niet dat ik van deze vorm van dichten houd: het is voor mij te beschrijvend, te verhalend.
Je moet wel uitkijken dat je de rijm niet forceert, vooral wanneer je gebruik maakt van ABAB.

Ik til de lagen op, trek aan de panden
één voor één; krijg vieze handen
Ik trek ze weg en scheur ze af
Sneller sneller; sta dan paf
In deze strofe vind ik de rijm bijvoorbeeld te gedwongen: het komt niet natuurlijk over.
Verder kan ik er eigenlijk weinig over zeggen. Het doen me gewoon niet zoveel.