zonder titel, kindjesgedicht
 

In al je
kleinekindjesstilte
-en in veel te grote
wollen papasokken-
draven je roze voetjes
mij voorbij.

Deur van kelder
kraakt vermoeid,
verward gemompel
van jouw kant.

Heel erg vlug
verschijn je weer,
en eet een koek
met spinnenweb.

In al je
kleinekindjesstilte
-en in veel te grote
wollen papasokken-


dit vind ik briljant :).

Het loopt fijn, het loopt per regel, de strofes gaan van hoog naar laag, als ik het lees: één zucht per strofe.

*Glimlacht*

Wat een geweldig schattige laatste zin. En inderdaad, de zin die CSN kopieerde is heel leuk. Eigenlijk heb ik er niet veel over te zeggen, ik vind het gewoon schattig.

Oh, wel iets: Ik zou van die laatste regels het volgende maken:

En eet je koek
met spinneweb.

'je' vind ik veel leuker staan dan 'een'. Maar dat is heel persoonlijk natuurlijk.

Oh, wat een lief gedicht. Ik heb er eigenlijk niet zo veel over te zeggen :o. Het is gewoon goed zo, ik zie een kindje voor me dat op ontdekkingstocht gaat in haar jonge jaren, dat kwetsbaar is en vol verwachting.

Een koek met spinneweb, daarvan vraag ik me af of er nog een lugubere diepere betekenis aan vast zit, ik ben benieuwd.

Als je wil dat er iets luguber aan zit, zit er iets luguber aan natuurlijk. Maar het was niet mijn bedoeling om 1 of andere duistere boodschap aan de koek vast te steken, hoewel het wel leuk zo zijn, zo'n extra dimensie aan het verhaal :p. Voor 1 keer was ik gewoon in een lieve bui, en niet in een dubbelebodembui.