Mijn verbeelding.
 

Mijn verbeelding

Geen extase.
Jouw ogen die mij streelden.
Niet de top van de berg.
Jouw handen die mij raakten.

Elke traan,
de herinnering aan jou.
Elke kreun,
de echo van jouw stem.
Elke ontroering…

Terwijl ik weet dat jij er niet bent.

De achtereenvolgende nachten.
Jouw lichaam tegen de mijne.
Genot en fantasie;
De sleutelwoorden. Liefde.

Elke trilling,
jouw geur.
Elke huivering,
jouw getekendheid.
Elke ontroering…

Een langzame vervaging.

jouW geur,
jouW getekendheid

Schaamt zich dood! Te snel getypt, vrees ik...

Ik vind dit geen goed gedicht. Je hanteert een stijl die niet past bij je woorden, niet bij het gevoel of de boodschap die je probeert te uiten. Het komt allemaal zo ontzettend simpel over, je zinnen zijn niet indringend maar kwamen bij mij echt aan als 'jaja, het zal allemaal wel', 'oh ja, ken ik al', 'nu vast weer zo'n kleffe puberzin om de perfecte liefde in verbeelding te uiten' -> en die zin komt. Of beter gezegd, zinnen; de complete 4e strofe:
De achtereenvolgende nachten.
Jouw lichaam tegen de mijne.
Genot en fantasie;
De sleutelwoorden. Liefde.
Voor die tijd had ik het al lang gehad, maar ik heb mezelf toch maar gezet tot een reactie. Om het kort uit te drukken: met deze woorden, met deze stijl, met dit gedicht, zeg je niets.

Oké, dank je wel. Niet dat het één van mijn meesterwerken is, maar ik had niet gedacht dat 't zo bagger zou zijn... :)

Terwijl ik weet dat jij er niet bent. Deze zin vind ik wat te expliciet; in de herhaling maak je sowieso duidelijk dat het hierom gaat en dan is het zonde om het expliciet te noemen denk ik. Door dit weg te laten doorbreek je wel een beetje de structuur van herhalingsstrofe/conclusiezin maar dat is juist goed imo. De laatste zin vind ik namelijk best een goede afsluiter.

Toch is het imo net allemaal íets te algemeen beschreven; dit gedicht vertelt wel wat er aan de hand is maar niet wat voor soort persoon het overkwam; het is een beetje een algemene situatie die beschreven wordt, terwijl het imo juist altijd interssant is om op zoek te gaan wat er in déze situatie juist zo speciaal is. Dus wát voor geur, wát voor aanraking, wát voor soort ontroering, dat soort dingen.