Het oude huis
 

De deur kraakt nog net als jaren geleden
zoals de houten trap haar gaten kent
en het lijkt bij iedere dag, iedere stap
donkerder te worden hier in huis.

Dit was mijn thuis, voor jarenlang
en hier liggen mijn kinderherinneringen,
de tuin lonkt nog naar mij en ik duikel
koprollen over het gras, hier leefde ik.

Doch heb ik laten gaan, dit oude huis
dat ik zo heb bemind en eeuwig wou delen
aan mijn dagen wou verbinden en mijn jaren
in genot tussen stad en natuur verslinden.

Het is te oud, te klein en met de deurklink
in mijn handen knik ik lachend naar morgen,
het is waar, je deuren openen niet meer,
wat was dat is geweest, over en voorbij.

Hij leest een beetje raar, of ligt dat aan mij? Ik heb moeite om hem vloeiend te kunnen lezen.
Je roept bij mij wel een beeld op van een landhuis of zoiets, ook al beschrijf je dat niet echt.

Het is te oud, te klein en met de deurklink
in mijn handen knik ik lachend naar morgen,
het is waar, je deuren openen niet meer,
wat was dat is geweest, over en voorbij.

vind ik wel mooi, maar ook die strofe loopt voor mijn gevoel niet helemaal.

Ik vind het onderwerp leuk, en je rond het gedachtegoed van dit gedicht mooi af; het is een compleet verhaal zegmaar. Toch vind ik het nog een beetje rammelend; het is niet heel vloeiend/strak geschreven heb ik het idee, soms heb je wat moeite om de goede verwoording te vinden denk ik. Daardoor zijn sommige verwoordingen imo een beetje te expliciet of gewoon niet zo mooi. Ik mis een beetje de structuur in het gedicht; ik denk dat je het misschien nog een beetje moet bijschaven, sommige verwoordingen aanpassen en dat het dan zowel qua inhoud als qua vorm echt een goed gedicht kan worden.