Kun je spontaniteit aanleren??
 

Ik vroeg me de laatste tijd af of het mogelijk is om spontaniteit aan te leren. Op het werk in de pauzes ben ik vaak nogal stil en zeg eigenlijk bijna niks. Nou zou ik best wel een keer een praatje willen maken met mijn collega's ofzo. Ook is het zo dat anderen vaak gewoon een opmerking maken over iets, maar ook daar ben ik niet zo'n ster in. Ik ben ook wel verlegen hoor, dus dat is ook wel een beetje de oorzaak. Maar nou vroeg ik me af, kan ik dit veranderen aan mijzelf? Dat ik dus eerder wat druf te zeggen een opmerking maken over iest wat ik heb meegemaakt of iest dergelijks en dan daar misschien over verder praten. Dat ik dus wat spontaner wordt zeg maar.....
Ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel en misschien dat jullie wat tips hebben....
Ik wil graag mezelf beter laten zien aan anderen, zodat ik meer mezelf kan zijn zeg maar.

Groetjes M.

volgens mij zit het echt in je, sommige hebben het heel erg en sommige totaal niet. ik weet niet of je het kunt "leren". je kan wel leren om wat meer open te worden, dat is al heel wat

Je kunt jezelf wel dwingen om je ergste verlegenheid kwijt te raken, en wat makkelijker in de omgang te worden.

Je kan het wel maar de vraag is of je het lang volhoud.

Ik ben spontaan bij me beste vrienden op school. Maar als ik niemand ken ben ik verlegen. Ben nogal verlegen aangelegd. Ik kan soms wel spontaan doen bij vreemden maar dat hou ik niet lang vol.

Maar je kan het je wel een beetje afleren.

Tuurlijk kan dat.

Leer wat basiszinnen uit je hoofd, oefen op koetjes en kalfjesvragen, daar reageert bijna iedereen goed op.

Ik kende ooit in een vorig baantje een personeelsmanager, hij was er echt fantastisch in om binnen 1 dag het essentiële van een persoon te leren kennen. Hij had een zwaar achterhoek-accent en riep altijd: "Wie ben je, waar kom je vandaan, hoeveel koeien heeft je vader?" Het gaat dus om de juiste vragen stellen, maar ook om luisteren naar je gesprekspartner en de volgende keer terugvragen, zoals "Hoe gaat het nou met je voetbalprestaties/zieke konijn/huizenjacht?" etc. Als jij vragen stelt gaat de andere persoon vanzelf dingen terugvragen en kun je over jezelf vertellen.

Ik was in het begin op mijn werk precies hetzelfde. Ik was toen ook nog erg verlegen enzo waardoor ik nooit iets durfde te zeggen in de pauzes etc. Maar wat ik me dan afvraag: beginnen je collega's wel met praten? Want dan is het een kwestie van meepraten. Probeer steeds iets meer te zeggen, stel niet te hoge eisen aan jezelf, zoiets moet vanzelf 'groeien'. Bij mij heeft het iets te lang geduurd (een jaar ongeveer), maar ja, je kan nou eenmaal niet van de 1 op andere dag spontaan worden ;)

als iemand je aan nieuwe mensen voorsteld is een leuke zin altijd "zeg, waar ken JIJ hem/haar eigenlijk van?" (voor iets later, niet als je die persoon net een hand geeft ofzo :))

ik sleep er altijd hele levensverhalen uit met die vraag, en dan is ook meteen het ijs gebroken voor de persoon waar je het aan vraagt

toen ik een goede vriendin van mij leerde kennen was ze ook altijd wat stil en zei ze bijna niets
maar ze is helemaal veranderd :) ze is veel spontaner geworden
ze zegt zelf dat dat komt door het omgaan met mij omdat ik spontaan ben
dus misschien dat het helpt als je gewoon veel met spontane mensen omgaat die jou ook betrekken in gesprekken die ze hebben
verder moet je denk ik niet teveel nadenken bij wat je doet anders wordt je "spontaniteit" zo geforceerd
succes ermee!

denk dat als je zekerder van jezelf bent, het je niet uitmaakt wat anderen van je vinden je een stuk spontaner kan zijn.. gewoon doen zoals je bent.. je vooral niet inhouden op momenten dat je denkt dat als je jezelf bent het niet goed is.. gewoon jezelf zijn en doen waar je zin in hebt.. maak dat praatje maar.. zien ze ook es wat voor leuk iemand jij bent en maken ze ook een praatje met jou de volgende keer.. gewoon je persoonlijkheid naar buiten durven te dragen.. maak je niet druk om wat anderen van je denken.. want dat zijn zij.. en jij bent jij en jij zelf bent veel belangrijker..

Dit herken ik ook heel erg en wil er wel enkele dingen over kwijt.

Ten eerste is het denk ik voor minder spontane mensen nog veel moeilijker om zich in een groep te uiten dan in een dialoog. Ik persoonlijk ben nooit 'snel' genoeg om in te pikken op iets. Altijd is iemand mij voor. Omdat ik te lang twijfel. Dus gooi er gewoon meteen uit wat in je opkomt. Ook lachen is een vorm van reactie.

Ten tweede kan je ook in een dialoog wachten tot wanneer de andere iets vraagt en daar op inpikken. Want jij weet misschien niet meteen wat zeggen maar de andere kan dit ook evengoed voorhebben en dan komt het uit beide richtingen waarom er een stilte valt.

Ten derde heb ik een vriend die ik enorm bewonder om zijn 'spraaktalenten' :p . Hij weet altijd wel iets om over te vertellen en weet ook alles aan mekaar te praten zodat er nooit stiltes vallen. Dit is denk ik toch wel een talent dat hij bezit. Je hebt het of je hebt het niet. Dus verwacht niet onmiddellijk grote vorderingen van de ene dag op de andere. ;)

hmm, ik heb me aangeleerd het als het ware te faken, maar dat kost heel veel energie en dat is voor mij iig ook weer niet goed

Dit herken ik ook heel erg. Achteraf denk dan van: dat had ik moeten zeggen!! Maarja. ik ben dan weer niet snel genoeg of twijfel inderdaad te veel....

Niet stilstaan bij wat anderen over je zouden kunnen denken/wat ze van je vinden.
Gewoon schijt hebben, dan gaat het een stuk makkelijker :)

Het is niet zo makkelijk om dat opeens te doen, maar probeer het eens...
Ik was eerder ook altijd erg verlegen, maar sinds ik gewoon altijd schijt heb aan anderen heb ik het totaal niet meer:)

Inderdaad, gewoon schijt hebben eigenlijk...

Ik heb dat nu nog steeds een beetje als ik mensen voor het eerst zie (stil zijn etc), maar alleen als ik in een groep zit (in de kantine op het werk bijvoorbeeld). Die mensen kennen elkaar dan al meestal en dan praten ze vaak over dingen waar ik niet over mee kan praten..dat vind ik altijd moeilijk.

Maar als je allemaal denkt van: 'dadelijk zeg ik iets fout, dus dan ben ik maar stil' of 'ik kom er toch nooit tussen' dan lukt het al helemaal niet om een gesprek aan te knopen. Zeker van jezelf zijn idd...vriendin van mij zegt altijd; als je veel zelfvertrouwen hebt straal je dat ook uit en daar bereik je erg veel mee.

Dus eigenlijk; je kunt wel spontaner worden als je gewoon meer zeker bent van jezelf. Straal je dat ook uit dan kom je ook een stuk spontaner over bij anderen...

"hoi" en n vriendelijke lach opent veel deuren. mensen die niet van je gedient zijn zullen er niet op reageren, of wel en dan zich uit de voeten maken, anderen gaan al snel erop in.

jij bent even vreemd voor henals zij voor jou...dus in feite, moet je je niet te druk maken over hoe het opgevat wordt, waarschijnlijk net zoals jij het op zou vatten...

Als je gewoon tegen mensen aanlult praten ze meestal wel terug.

En anders net doen alsof je het tegen de persoon achter ze had :D

spontaniteit is wel aan te leren, maar dan is het eigenlijk niet spontaan meer, omdat het bestudeerd is... :confused:

ehh ja.

Je kan wel leren hoe je spontaan kan worden als je het nog niet bent.
In dat geval ben je dus wel spontaan, omdat je hebt geleerd hoe je het moet zijn.
Het is niet zo dat je alles wat je gaat doen in gaat lopen studeren...

echt spontaniteit aanleren gaat denk ik niet, maar je kunt jezelf wel sociaalheid aanleren, je hoeft niet per se spontaan te zijn om een praatje te maken. Gewoon een paar zinnetjes klaarhouden voor als het even stilvalt, en in een gesprek alles zeggen wat er in je opkomt om te zeggen, óók als het niet stilvalt (ik heb zelf de neiging om te lang te wachten voor ik iets zeg, dan is iemand anders al aan het praten) en óók als je denkt dat mensen het misschien een domme opmerking vinden.
In het begin is dat heel eng, heb je het idee dat je hele rare dingen zegt op totaal de verkeerde momenten, maar je zult merken dat mensen er positief op reageren, en het wordt vanzelf makkelijker als je het vaak doet :).

Je moet gewoon jezelf lekker confronteren. Ik heb een tijdje geleden de keuze gemaakt om me niet meer te laten tegenhouden door dat ik iets niet durf. Ik ga gewoon doen wat ik leuk vind ook al durf ik het eigenlijk niet. En als je dat eenmaal een keer gedaan hebt is de volgende keer al een stuk minder eng. Je gevoel denkt eigenlijk, o dat is hartstikke eng en dat doe ik vast niet goed, dat kan ik vast niet, maar je moet met je verstand gewoon zeggen, ik doe het gewoon want ik vind het leuk, en ik laat me nergens door tegenhouden.

na nog wat lezen:
het is ook goed om te bedenken, het maakt helemaal niet uit wat zij van mij vinden, zij moeten zich er eerder druk om maken wat jij van hen vind. Je moet jezelf eigenlijk soort hoger stellen dan die ander, maar niet op een verkeerde manier maar gewoon om je te helpen zekerder van jezelf te zijn. Ook al maakt het je wel uit wat die ander van jou vind, gewoon denken, die ander moet zich er meer druk over maken wat ik van hem/haar vind want ik ben toch leuk, dus hij moet blij zijn met vriendschap met mij en niet andersom.

Als je dit serieus gaat menen is het natuurlijk niet helemaal goed :p maar zoiets moet je tegen jezelf zeggen om je op weg te helpen naar meer zekerheid van jezelf en betere sociale vaardigheden. Zodra je je zelf niet meer lager voelt dan die ander, kun je daarmee ophouden en beginnen met jezelf gelijk voelen aan die ander.

Veel glimlachen, ik lach echt veel, maar kijk ook serieus waardoor mensen vanzelf tegen míj gaan praten. Ik ben wel spontaan, maar tijdens de pauzes bij mijn werk trek ik mijn bek ook niet open hoor :o laat dat de schreeuwers maar doen. Niet jij, schreeuwen is niet cool :o

;)

Volgens mij helpt het al heel wat om gewoon af en toe wat small talk "in de groep" te gooien. En trek je er vooral niks van aan als je levensnoodzakelijke wijsheiden ligt te verkondigen.

En daarnaast maakt het ook allemaal niet zoveel uit. Je kan ook een ongelooflijk stoere en coole madam zijn zonder 500 woorden per minuut te spuien.

Wel leren, maar nooit in de hoeveelheid als je zou willen

Je kunt het leren, mij is het gelukt. Maar het zal niet in 1 keer gaan, ik deed er jaren over. IK ben altijd al enorm verlegen en extreem introvert geweest, behalve bij vrienden die ik al lang kende was ik veel losser. Het probleem was dat als ik nieuwe mensen ging ontmoeten ik nooit op voorhand wist of ik stil ging zijn of spontaan. Dan was ik natuurlijk meestal stil. Nu beschrijven mensen me zelfs als supersociaal :confused: dat heb ik 2 weken geleden ontdekt en ik ben heel trots op mezelf :p een cruciaal keerpunt in m'n leven!

Maar nu moet je natuurlijk nog weten hoe, en omdat ik er zo lang over heb gedaan is dat natuurlijk moelijk te zeggen. Wat om te beginnen wel helpt is niet steeds 100 keer nadenken over wat je zegt, maar het er gewoon uitflappen :s ok dat klinkt niet verstandig maar ik weet bijna zeker dat als je tussen je collega's zit dat je aan iets denkt om te zeggen, maar dat je uit angst om iets dom te zeggen uiteindelijk maar niets zegt? Want zo was ik toch.

(Sorry het is laat en ik ben langdradig)

Het is niet erg laat en je bent niet langdradig :)

Ik zit een beetje met hetzelfde probleem, mijn bazin sprak me er ook op aan dat het voor alle collega's ook niet leuk is dat ik nooit wat vraag of nooit meepraat. Ze vroeg mij om ook eens wat vaker iets te vragen, iets grappigs te zeggen.

Maar dat vind ik moeilijk, al hun gelul over de voetbal of iets dergelijks interesseerd mij geen ene bal. En af en toe snap ik niet waar ze om lachen, of heb ik geen idee waar ze het over hebben. Komt ook wel doordat ik van mezelf niet zo'n prater ben.

Je kunt natuurlijk altijd wel over koetjes en kalfjes praten zoals gezegd is, 'hoe gaat het op je school/opleiding', 'ben je nog op vakantie geweest', 'het was druk/rustig vanmiddag he', zulke dingen.

Ik merkte wel dat het veel helpt als je lekker fit bent, dus (ook in de vakantie als je die nog hebt) gewoon eens een avondje vroeg naar bed gaat, gewoon even goed slapen. Ben je fit, veel energie en zit je lekker in je vel.

Je kan verlegen en stil zijn, maar toch spontaan, hoor. :) Het hoeft niets te maken te hebben met sociale contacten. En zeer zeker ook niet met zelfvertrouwen of met leuk gevonden worden.

Maar goed; ik ben van mening dat spontaniteit een ontzettend mooie eigenschap kan zijn (niet altijd maar vaak wel), maar het tegenovergestelde > goed nadenken voor je iets doet of zegt, heeft ook zeker een goede waarde hoor. Geen reden om te veranderen. (y)

Of het aan te leren is? Ik weet het niet. Het lijkt me voor een gedeelte iets dat gewoon genetisch bepaald is. Maar het zal toch ook van persoon tot persoon verschillen. Dus proberen kan je het altijd. :)

Hier ben ik het ook wel met je eens, natuurlijk is het tegenovergestelde ook een goede eigenschap. Maar op het werk zie ik dat bijna al mijn collega's gewoon zeggen wat ze denken zeg maar, ze flappen het er gewoon uit. En het gekke is dat er bijna altijd goed/leuk op wordt gereageerd. Maar ik durf/kan het gewoon niet. Dat heeft niet echt iets te maken met het vooraf goed nadenken.

Maar goed, ik ga het proberen om er een keertje zomaar wat uit te gooien zeg maar, maar ik had helaas vrijdag de moed daar weer niet voor...

Ik vind dat het veel afhangt van de groep waarin je vertoeft en waarmee je bezig bent in je dagelijks leven. Als ik veel te doen heb, heb ik veel te vertellen. Anders ben ik ook eerder zwijgzaam, behalve dan als het over actuele onderwerpen of zo gaat.
Het vervelende is, vind ik toch, dat je op den duur al wel al je anekdotes verteld hebt en het steeds meer en meer over dezelfde onderwerpen gaat als je in een zelfde groep vertoeft.
Het saaie aan oppervlakkige en eerder korte contacten is dan dat het altijd maar wat zeveren is en vooral niet diepgaand.

Als ik niet meer weet wat gezegd vraag ik dan nog maar even hoe het nog met het vriendje, de nekklachten, de studie... of zo is. Het stelt me gewoon gerust als er een stilte valt, dat deze van twee kanten komt en dus niet per se aan mij ligt.

ja hoor kan best, gewoon goed kijken hoe anderen zijn

Dit herken ik ook heel erg. Dan denkt ik altijd van, ja de ander praat ook niet dus waarom zou ik dan wel wat moeten zeggen? Maar toch heb je wel het gevoel dat het aan jouw ligt....

Ik heb een beetje hetzelfde, maar ik ben niet bepaald verlegen. Alleen hou ik niet van geforceerde gesprekken, dus kies ik er eerder voor te zwijgen (dan anderen). Helaas kan dit ook negatieve gevolgen hebben, omdat je in sommige gevallen toch contact moet maken. Als het dan toch moet kan ik echter wel een leuk spontaan praatje maken.

Als ik in een groep mensen ben die ik echt allemaal niet ken (zoals wanneer je op kamp gaat ofzo) dan ben ik veel spontaner dan als ik op school ben en de meeste mensen wel een beetje half ken. Bij hen ben ik meestal bang wat fout te zeggen. Maar spontaniteit is denk ik wel beetje aan te leren... In het begin is het eng, maar na een tijdje is het gewoon leuk om tegen vreemde mensen aan te babbelen (dat had ik tenminste).