#1
 

toen de sneeuw begon te vallen
en alles ineenzakte
wat nog niet ineen gezakt was
besloot hij, dat
het genoeg geweest was

haast te langzaam
liep hij door de vergeten ruïnes,
tussen verlaten dromen
versleten ideeën
verstomde fantasieën

stampende grijze gedachten
diep in zijn hoofd
weigerden,
gunden hem geen
moment van rust

kijkend in de lucht
werd hij zich gewaar van de wolken
de asgrijze wolken, rafelig
zwervend
door de lucht

eenzaam, alleen, verlaten, vergeten…

hoe had het,
hoe had het ooit zover kunnen komen?





ik ben niet echt tevreden over het einde...

Dit vind ik mooi.


Verder zou je misschien sommige zinnen wat kunnen aanpassen, want het gebruik van zinsafbreuk siert dit gedicht niet echt.

Ik denk dat je de laatste paar regels helemaal weg kunt laten, overigens. En misschien zou je de woorden van de eennalaatste strofe onder elkaar kunnen zetten -

eenzaam
alleen
verlaten
vergeten

- dan onderstreep je de woorden afzonderlijk meer dan wanneer je ze in één zinnetje propt.

jep, true... het was dan ook meer een concept dan een voltooid iets

De 'hij-persoon' intrigreerd me wel; ik word benieuwd naar hem, wat voor iets hij is, als ik je gedicht lees. In de eerste strofe dacht ik dat je god bedoelde maar in de latere strofes zag ik dat je er ook een beetje een soort verdwaalde figuur van maakte. Interessant (y).

Taaltechnich vind ik het wat minder; ik denk dat je het er mooier op kan maken door nog wat bij te schaven :).