Dieren die denken dat ze een ander dier zijn...
 

Vaag, maar goed, vandaag was er een vrouw op tv die kangaroes en nog allerlei andere dieren opving. Ze vertelde dat er een eend was die dacht dat hij een kip was en een hert (oid) die dacht dat hij een kangaroe was. Dat deed me denken aan iets wat me een paar dagen terug opviel bij de kinderboerderij hier in de buurt. Er zitten daar herten, pauwen, kippen en hanen en soms kom je er ook wel eens een eend of een ander beest tegen. Nu zag ik een paar dagen terug een hert en een konijn samen eten. En 's middags lag dat konijn tussen de herten op het gras. En de dag erna weer en vandaag weer. Ik zal niet zeggen dat dat konijn denkt dat hij een hert is, maar het is wel grappig om te zien. :)

Denken jullie dat een dier inderdaad kan denken dat het een ander dier is? En hoe zou dat dan komen? (Die vrouw zei over die dieren bij haar bv. dat ze op waren gegroeid tussen het andere dier ed.)

Dat zou zeker wel kunnen.
Ik heb het ook wel eens gezien, dat een dier een ander dier lijkt te zijn. Bij puppies zie je het vaak.
Hij huppelt springt, eet gras, vangt muizen en vogels.. Maakt rare 'blaf'' geluiden hij leek soms net een geit of een kat..
Naarmate hij ouder werd was het weer hond maar soms leek het wel alsof het een ander beest was..

Op een boerderij zie je veel dieren samen en die horen dan als kudde bij elkaar, heel apart net wat je zegt konijnen en herten, als ze dag en nacht bij elkaar zijn.. Kan zoiets zeker voorkomen :)

Dat heb ik ook gezien :D
Als het is 'opgevoed' door een ander soort denk ik wel dat een dier zich daarna zo kan gaan gedragen. Je hoort ook wel vaker dat katten zich als honden 'gedragen' en andersom

wij hadden ooit een konijn dat gezellig bij de kat in 't mandje sliep, en soms een dappere poging tot spinnen deed

Onze eerste kat was opgevoed als kitten met een puppy voor wij hem kregen. Die rende dus ook als volwassen kat, zonder de hond, achter stokken aan en kwam ze terugbrengen. Hij bedelde. Kon aan een lijntje lopen. Het valt ons nog mee dat hij niet tegen een boom aan pieste.

We hadden vroeger een nest jonge kalkoenen, maar die jongen waar op één na allemaal doodgegaan, omdat ze door mama-kalkoen verwaarloosd werden.

Toen het laatste jonge kalkoentje een paar dagen oud was, was er ook een nest eenden geboren. Omdat eendenmama's enorm goede mama's zijn, en alles opvoeden wat onder hun veren licht, hebben we dat jong kalkoentje maar bij dat nest gevoegd, en inderdaad: dat ging perfect. Als ze gingen rondlopen, liep er telkens eerst mama-eend, daarachter vijf ieniemienie eendjes, en achteraan bengelde dan de 'grote' slungel-kalkoen. En uiteraard nam die kalkoen heel veel eenden-manieren over.

Kalkoenen zijn van nature niet zo'n slimme dieren (wat een understatement), dus op een dag dacht die kalkoen dat hij ook kon zwemmen. Achter de kleine eendjes is hij toen het water ingedoken. Gelukkig heeft hij het overleefd, want ik was toen net in de buurt. Voor zover ik het me herinner is met die kalkoen alles goed gekomen, en heeft die zijn hele leven bij de eenden gezeten, en niet bij de andere kalkoenen (en kippen).

Jongens toch....

dieren denken niet.
Ze zijn niet bewust van welk soort dier ze zijn, en herkennen andere dieren dan ook niet als zodanig.

Sterker nog, dieren zien geen verschil en zien jou bijv als mede-aap, mede-hond of noem maar op.

Een landdier dat de afwijking heeft de neiging te hebben te water te gaan zal wanneer het geen zwemcapaciteiten heeft sterven zoals ome Charles D. dat gebiedt. :p


T beest had slechte genen, u vertraagt de vooruitgang van zijn soort en brengt de balans der natuur uit zijn soort meneer! :p

Nee, dat blijkt maar weer. :nono:

Heb je wat te zeggen?
Dan zeg wat.
Met een vingertje zwaaien kunnen apen ook,
hoeven ze niet eens over na te kunnen denken.

mensen denken zoveel te kunnen bewijzen met wetenschappelijke onderzoeken, maar sommige dingen kun je nooit zeker weten

Wat je iig kunt constateren is dat mensen een blijkbaar onbedwingbare neiging hebben om dieren menselijke eigenschappen toe te dichten.

Dezelfde mensen die beweren dat hun hond meekijkt bij het tvkijken ("kijken" is kiezen voor een blikveld, en bij afwezigheid van een vrije wil "kijkt" en hond dus niet, het gegeven dat ze de beelden niet onderscheiden daargelaten) schreeuwen om het hardst "ONZIN!" wanneer een robot waarbij een proces plaatsvindt dat als "angst" zou moeten worden gekenmerkt "bang" genoemd wordt.


"mensen denken zoveel te kunnen bewijzen met wetenschappelijke onderzoeken" - wetenschap, oftewel het systematisch geordende geheel van het weten en van de regels
waarmee verdere kennis verkregen kan worden. Feiten dus. En Neen. Sommige dingen zal ík nooit weten omdat het in mijn tijd niet aan te tonen is. Maar alles is aan te tonen, alles is te verklaren en momenteel is een groot gedeelte daarvan ook te bewijzen.
Slechts een dromer volhardt graag in het feit dat er onverklaarbare 'wonderen' bestaan of dieren zoals in menige mythe ten dele menselijk zijn.

Mensen hebben ook de neiging zich boven alles en iedereen te zetten en zodat ze 'intelligenter' zijn. Je kunt nooit met zekerheid zeggen dat een dier iets niet of wel kan.

Ik kan met zekerheid zeggen dat een vis geen boom kan klimmen.
Ik kan met zekerheid zeggen dat een kat 15% minder kijkhoek heeft dan een mens.
Ik kan met zekerheid zeggen dat de mens het enige schepsel is dat een brein heeft van dergelijke omvang en bouw dat associaties, zintuigen en geheugen op die wijze combineert dat het een (zelf-)bewustzijn tot gevolg heeft.

Ooit een mier/kanarie/kreeft/olifant de here God zien aanbidden?

Oké ik heb het verkeerd gezegd.
Ik vind dat je nooit met zekerheid kan zeggen wat een dier denkt (en of het kan denken). Mensen willen ook graag dat ze niet kunnen denken. Dit soort onderzoeken worden altijd gezien door de ogen van een mens en zijn dus (naar mijn mening) niet objectief te noemen.

Voor de kikker is de wereld verdeeld in twee stukken: een onderkant en een bovenkant. Op de onderkant kan hij lopen of zwemmen, en in de bovenkant vliegt eten. [...]
De wereld heeft betekenis voor de kikker, zij het niet zoveel. Voor de kikker is de wereld verdeeld in 'loopspul', 'zwemspul', 'hapspul', en 'vluchtspul'. En omdat kikkers hoogstwaarschijnlijk ook andere kikkers kunnen herkennen, ook in 'verjaagspul' en 'neukspul'. Dat zijn zo ongeveer de dingen die de kikker ziet en dat is de betekenis die de kikker kent. [...]
De mens is de enige diersoort die kan denken. Dat is handig en zorgt ervoor dat we vanalles kunnen wat andere dieren niet kunnen.

bron: 'De IJzeren wil' van Bas Haring, Houtekiet 2003

Dieren kunnen niet redeneren. Mensen wel. Een dier zal een ander dier dat hij niet kent verjagen omdat hij niet kan bedenken: hee, misschien kan ik iets van hem leren. Of: ik ben wel ergens een beetje bang misschien omdat ik hem niet ken, maar ach, wie zegt dat dit hier allemaal van mij is.
Mensen wel.

Maar het kan zijn dat ik niet wil geloven dat kikkers ooievaars ook wel eens om een vuurtje vragen omdat ik het toevallig nog nooit heb zien gebeuren.

We hebben een bepaald idee van denken en dat heeft vooral te maken met het leggen van associaties tussen verschillende intercepties op hetzelfde moment en tussen intercepties van nu en vroeger. We weten waardoor dat soort processen in de hersenen kunnen plaatsvinden. We weten ook waar in de hersenen het gebied dat hiervoor zorgt ligt, namelijk aan het stuk dat de laatste duizenden jaren pas sterk gegroeid is, alleen bij de mens. Aangezien breinen van dieren en mensen redelijk met elkaar te vergelijken zijn en het mensenbrein als enige dit deel zo sterk ontwikkeld heeft, zou de enige logsche conclusie moeten zijn dat een dier niet kan denken.

Telt een Cavia die denkt dat hij een alarm is ook? Zo snel als je zijn hok aanraakt lijkt het net een auto-alarm :D

Andersom kan het voorkomen dat wanneer een dier van een kudde gewond raakt zijn soortgenoten hem niet meer als soortgenoot herkennen en aanvallen cq opeten.

Zo kan het zijn dat wanneer een troep wilde honden of aanverwante een pasgeboren soortgenoot vindt (en als zodanig herkent), zij vrolijk met zijn allen met deze nieuw ontmoette soortgenoot willen gaan spelen en stoeien als vorm van verwelkoming.

Maar aangezien ze geen verschil kennen/onderscheid maken tussen groot en klein stoeien ze er net zo ruig mee als met elkaar.
Zo'n kleintje kan zich uiteraard niet verweren of wegrennen en er zal mee gespeeld worden tot en bloed vloeit.
Vanaf dat moment slaat hun instinct om en is de soortgeboot veranderd in prooi.

Wij hadden een hen die dacht een haan te zijn.. 's ochtends duwde ze de haan van de boomstam en probeerde een kukelend geluid te maken (wat nergens op leek :D (n) )

De hond van mn oma (1 jan. dit jaar overleden) is 'opgevoed' door mn oma's kat (allang overleden). De hond gaf dan ook kopjes en nam meer van dat soort eigenschappen van katten over :P Heel stom om te zien.

Ik geloof bets wel dat dit kan.
Onze kat is ook niet helemaal normaal.
Hij apporteerd met (stuiter)balletjes

mijn konijn denkt dat ie een kat is. hij klimt als die bessten en hij vecht ermee omdat ie ze als vijanden ziet.

Kunnen we dit topic niet omdopen in "Dieren die gedrag vertonen die men doorgaans slechts bij andere dieren aantreft"?

Het kan ja. Veel dieren die met andere dieren opgegroeid zijn beginnen vaak trekjes van het andere dier te vertonen. Onze vorige hond rolde altijd op z'n rug over de grond als hij daar jeuk had, we kregen een kat en het duurde niet lang of dat beest begon dat ook te doen. Heb een keer een merrie meegemaakt, die zeer overtuigend merrie was want ze was drachtig, maar ze dacht dat ze een hengst was. Zo ook een paard die geen paardentaal kon omdat dat dier nooit met andere paarden in aanraking was gekomen, die heeft alles op latere leeftijd nog moeten leren want die kon niet me andere paarden omgaan en trok juist heel erg naar honden toe. Ik denk overigens niet dat beesten een totale transformatie qua gedrag ondergaan, het aangeboren instinct van het dier zelf zal wel blijven bestaan.

Mijn konijn gooit zich vaak op z'n rug, met de vier pootjes in de lucht, en ligt dan zo te slapen. Ook geeft hij likjes en eet geen wortels.

overduidelijk hondengedrag lijkt me!

Sorry, je hebt gelijk. Bovendien, tegenover Bas Haring ken ik mijn plaats. :)

En dan zijn er nog apen die zichzelf mens genoemd hebben :p

Onze hond likt zichzelf als een kat en de kat die heeft nooit geleerd te spinnen omdat ze nooit goed is opgevoed door de moederkat omdat ze al best jong in een huis kwam met een hond waar ze voor vluchtte voordat ze bij ons kwam wonen

:D (y)

Wij hebben ons konijn vier jaar geleden gekregen, nog geen week later kwam mijn vader met een pup thuis. Flap was ongeveer vier weken oud en Figo zes weken, ze zijn dus samen opgegroeid. Flap ziet zichzelf volgens mij ook niet meer echt als konijn, hij heeft bepaalde privileges ;) Hij gaat zijn hok niet meer in (hij past er ook niet meer in maar goed) en loopt vrij door het huis (we hebben zowel boven als onder een kattenbak geplaatst waar hij keurig opgaat), daarnaast slaapt hij het liefst in de hondenmand of op de bank. Het kan dus zeker!

Dieren kunnen weldegelijk de ene diersoort van de andere onderscheiden en daar ook naar handelen, dat valt niet te ontkennen. Dat is ook weldegelijk een vorm van denken, alleen niet zoals de mens dat als enige diersoort schijnt te kunnen.

Er zijn trouwens enkele gevallen bekend van zgn. wolfskinderen, mensen die op jonge leeftijd tussen wolfen zijn beland, zich als wolf zijn gaan gedragen en pas op latere leeftijd (twaalf jaar of ouder) kennis gemaakt hebben met menselijke 'beschaving'. Of die mensen dachten dat ze een wolf waren, is niet helemaal zeker, maar doet het ertoe? Het is in elk geval zeker dat ze zich zo gedroegen en het is bewezen dat het ieder mens zou kunnen overkomen in zo'n situatie, blijkbaar was er sprake van geconditioneerd gedrag, iets wat bij dieren ook voorkomt. In dit geval is de vraag of dieren kunnen denken wél relevant, want conditionering heeft weinig met 'rationeel denken' zoals de mens dat kan te maken. Waarschijnlijk kunnen dieren zich wel gedragen zoals andere dieren, maar denken ze niet dat ze zelf een dier van een andere soort zijn, omdat dieren zich niet bewust kunnen zijn van wie ze zelf zijn. Waarschijnlijk zullen die dieren echter wel dieren van die andere desbetreffende soort beschouwen als hun soortgenoten.

Toen onze hond een jaar of 4 was kregen we er een kitten bij. Vervolgens gedroeg onze reu (!!) zich als mama en heeft onze kat zich ook als hondje gedragen (opspringen als iemand binnenkomt, uitbundig likken etc, etc), echt heel raar om te zien :)

Onze hond, een boxer reu van 1,5 jaar oud denkt volgens mij dat hij een wasbeer is.
Heel vaak ligt hij op zijn rug en dan klemt hij zijn speelgoed (bal, touwtje, stok, plastic flesje) tussen zijn voorpoten :D.

ik ken guppies die denken dat ze haaien zijn want ze vreten de kleine guppies op, echt waar

guppy jongen worden door de meeste vissen opgegeten ook door hun eigen ouders inderdaad.

Mijn konijn gedroeg zich ook meer als een hondje eigenlijk. verkeerde opvoeding denk ik :P

ik had ooit is een olifant die dacht dat ie een konijn was, godverdomme de kuilen staan nog steeds in de vloer van dat stampen met die achterpoten

:rolleyes:

:D (y)

Ehrm... Wij hebben een kat die 'denkt' dattie een hond is (en nee we hebben geen hond, de mensen waar hij als kitten woonde ook niet)...

Hij is waaks, hij likt, hij kwijlt en als je niet uitkijkt voor je vingers bijttie ook nog weleens...


Enne... Ik aanbid 'de here god' ook niet, geeft dat aan dat ik niet instaat ben om te denken? Ik vind t heel verstandig dat dieren geen andere wezens aanbidden, komt alleen maar elende van...

Jij benut je vrije wil (de mogelijkheid tot denken) door niet de here god te aanbidden.

~

Honden (bijv) zien hun baasjes in de regel als super-hond, dus in die zin aanbidden ze wel andere wezens.
Maar ik denk dat het idd verwarring voorkomt dat dieren geen onzichtbare superieure mogendheden aanhangen.