Overgevoelig
 

Ik vind gevoeligheid een erg goede eigenschap, maar ik vind het zoals het nu is niet fijn meer. Ik voel me vaak erg down of rot en ik huil óveral om. Ik denk dat het komt doordat ik mij erg goed kan inleven, in situaties en in personen. Ik stel me het helemaal voor.

Er zijn nu bijv. van die reclames over kanker. Als ik daar naar kijk heb ik meteen een brok in mijn keel. Ik stel me dan gewoon voor hoe erg dat zal zijn als het jezelf of iemand die je lief hebt zal over komen.
Bij films of een boek huil ik ook heel snel. Vaak moet ik me inhouden om niet in huilen uit te barsten als ik met iemand anders een film kijk.
Ik word ook erg snel emotioneel als ik zie dat mensen of dieren gelukkig zijn. Bijv. op de bruiloft van mijn nicht, of een romantisch stuk van een film.
Zelfs door muziek kan ik heel snel gaan huilen. Alleen al door de klanken, zonder nog enige fantasie te gebruiken.

Dit alles vind ik meer als vervelend, maar ik ben ook erg gevoelig in relaties met mensen. Ik word erg snel gekwetst, ben gauw op mijn teentjes getrapt, kan me echt heel rot voelen als mensen bijv. iets negatiefs over of tegen me zeggen en ik mis mensen vreselijk snel.

Ik vind deze gevoeligheid niet 'gezond' meer en ik begin het eng te vinden. Soms denk ik, stel dat er iets ergs gebeurd in mijn omgeving, en dan? Dan ben ik echt bang dat ik het niet aan kan, dat ik er HEEL erg lang de tijd voor nodig heb om het te verwerken.

Het is haast niet te beschrijven hoe gevoelig ik ben. Ik trek me werkelijk ALLES aan. Ik weet niet hoe ik hier mee om moet gaan. Ik zou zo graag iets apathischer willen worden. Ik wil me niet meer overal druk om maken.

Ik herken het wel. Maar ik moet zeggen dat ik er veel meer last van heb als ik sowieso al 'down' ben zeg maar, als ik echt lekker in mijn vel zit heb ik het wel minder. Maar het blijft vervelend, ik heb er vaak ook schuldgevoelens bij. Gewoon omdat iemand pijn heeft ofzo, en ik hier lekker blij zit te doen. :o

Get used to it.
het verdwijnt niet.


uit eigen ervaring

Je kunt jezelf in de loop der jaren aanleren "af te sluiten". Gevoelig zul je dan altijd wel blijven, het is meer de manier waarop je ermee omgaat.

moeilijk en
onmogelijk voor mij

en voor haar misschien ook

Ik ben ook best gevoelig. Maar dan alleen om negatieve dingen niet om een romantische film ofzo. Ik moet altijd huilen als er nare dingen gebeuren enzo. Dit had ik vroeger nooit maar na een moeilijke periode in mn leven is dit gekomen.
Ook is het zo dat als iemand me echt pijn doet dat ik dan en dag of meer van streek ben. Dat komt ook wel denk ik omdat ik een minderwaardigheidscomplex had en er nu net een beetje vanaf begint te komen.
Ik kan me dus ook super goed inleven in mensen. Zit iemand te vertellen over bijv haar dochter vlak na de geboorte is overleden dan lijkt het wel of ik zelf de pijn voel.

Ja, maar dat vind ik dan nog vrij normaal. Maar ik heb dat bijv. ook dat zoiets in een film gebeurd en dan voel ik me ook heel rot, maar een ander zou gewoon denken: het is maar een film. Dit kan ik niet, omdat het gewoon te realistisch is.

Ik denk dat je je wel aan kan leren om je bijv. niet zo snel te laten kwetsen, maar wat is de manier? Die bij JOU werkt... Ik hoor en lees namelijk veel dat velen bijv. van het ergste uit gaan, dan valt het altijd mee. Maar dit vind ik niet goed, omdat je positief moet zijn. Als je pessimistisch bent kan je je nooit ergens op verheugen met andere woorden.

Ik ben natuurlijk altijd al wel gevoelig geweest, maar nu is het gewoon zó erg dat ik er last van heb. En het is niet in bepaalde buien (al is het als ik down ben uiteraard wel erger), maar eigenlijk altijd wel.

Natuurlijk ben ik het met je eens, ik ben er ook erg blij mee, waren maar meer mensen zo! :) Alleen dan effe een graadje minder natuurlijk..... want te weinig is niet leuk en niet goed, maar te veel ook niet. (n)

De vraag is dan of het wel zo goed is om je af te sluiten :)

Zelf ben ik ook erg gevoelig... en zoals Lorraine zegt: het zal niet verdwijnen.

Begrijp me goed, ik vind gevoeligheid op zich een 'mooie' eigenschap. Je kunt je daardoor beter inleven in anderen et cetera. Maar, zodra je erdoor in je dagelijks leven 'beperkt' wordt/ erge hinder van ondervind, kun je naar mijn mening je er beter voor proberen af te sluiten. :)

I agree,
de vraag is alleen hoe,
en een antwoord is vaak ver te zoeken.