Nog titelloos
 

Met mijn rug tegen de muur
kijk ik een lege kamer in,
maar met in mijn hart nog het vuur
leef ik tegen de wereld in.

Vele uren, vele nachten,
maakten we hemel en aarde.
Want wolken waren ons niet
hoog genoeg.

Woorden smelten tot vergeten eeuwigheid,
wanneer wij de liefde liefelijk maakten,
totdat we met een zachte zucht,
weer beide de aarde raken.

Weer een tijdje geleden. Dus wat vind je ervan?

Ik kom een beetje in de knoop tijdens 't lezen, bijvoorbeeld op het einde. Daar struikel ik over het woordje 'de' voor 'aarde'.
In de eerste strofe vind ik de herhaling van 'in' ook niet zo heel erg fijn.

Je woordkeuzes vind ik wel erg fijn. Zoals 'maar met mijn hart nog in het vuur', 'woorden smelten tot vergeten eeuwigheid', 'wanneer wij liefde liefelijk maakten'.

Daaaantje Daaaantje
hoe bloot jouw hart wordt weergeven,
parels voor zwijnen
want geen van ons
kan zien zoals jij,
hoger dan de wolken zag...
Daaaantje Daaaantje,
ontspoor niet,
want in jouw schuilt schoonheid.

Goed, daar kan ik wat mee..

Ja, lbm solliciteert volgens mij naar een ban.

Geef mij maar gewoon kritiek i.p.v zogenaamd interessante doorverwijzingen etc.

In de eerste strofe vind ik de herhaling van 'in' niet zo mooi, misschien kun je die derde zin wat anders opbouwen dan de eerste. Wat je ermee wilt zeggen vind ik overigens wel erg mooi. De afbraak in de tweede strofe bij niet zou ik doen na ons, dat lijkt me op een of andere manier logischer, maar is waarschijnlijk een kewstie van smaak ;) Oja, de allerlaatste zin, waar Limaon over 'de' struikelde, kun je misschien veranderen in: 'weer beide d'aard aanraken' . Dat las ik eigenlijk al in mezelf zonder het goed te lezen. Ik vind het wel een lief gedchtje :)

lbm, waarom reageer je altijd met een gedicht?

Ik vind het ritmisch gezien niet zo goed; je wisselt telkens van ritme waardoor het niet zo vlot loopt. Inhoudelijk gezien vind ik het gedicht wel wat hebben; je schept een mooi beeld en de boodchap is duidelijk.