Wat moet ik nou doen voor haar?
 

Mijn vriendin heeft 3 jaar geleden anorexia 'gekregen' zegmaar. Na een jaar ging het beter, ging ze naar een dietiste. Maar door dat ze aan moest komen is ze depressief geworden. Maar vorig jaar ging het beter, kreeg ze een lagere dosis medicijnen en kwam ze aan, en ging ze me zo voorbij met cup maat ! We moesten daar altijd samen zo om lachen, huilen, gillen. Nu is ze weer dun. Ze wilde lijnen maar ze is door geslagen. Ik heb zo lang met haar gepraat, dat doen we dan via muziek, dan sturen we songteksten naar elkaar en help ik haar (en andere vrienden helpen ook natuurlijk) via muziek, of via luisteren, elkaar dingen vertellen. Of gewoon haar alleen maar uit laten huilen. Als ze chagerijnig is voor weken achter elkaar, dan ben ik er nog voor haar, gewoon doorzetten. Later wordt ze daar blij van. Zie ik ken haar wel heel goed, maar nu vertelde ze me dat ze zo'n hekel had aan zichzelf, van binnen. Dus ik had uitgelegd dat het helemaal niet gaat om hoe je bent, van jezelf. Omdat de mensen die je nodig zult hebben in het leven, je die toch wel tegen zult komen. Hoe het ook went of keert. Als je jezelf accepteert heb je meer lol, maak je meer mee. Trek je die mensen sneller aan. Zoiets. toen zei ze: : "nee het gaat over dat ik mezelf echt niet mag. als in "ik wil niet meer eten. ik wil dood aan anorexia. ik moet dood." gedachten. en ik word er gek van.. willen snijden (maar het niet doen!) etc." Mijn allerliefste vriendin denkt dat, en ik kan er niets aan doen om haar te helpen. Niets schiet mij te binnen. Ik wil dat ze bij me blijft en misschien heeft ze dit wel nodig om later te zijn wie ze dan word, maar laat haar vrolijk zijn alsjeblieft. Ze wilt eten maar ze kan het niet, het lukt haar niet. Ze wilt gelukkig zijn, maar het lukt haar niet. Wat moet ik nou doen?

dit is echt heel vervelend voor haar en natuurlijk ook voor jou..
jij probeert haar natuurlijk zo goed mogelijk te helpen en dat doe je ook echt goed.. je moet zeker blijven praten met haar enzo...

maar wat moet je doen.. nou dat is echt wel lastig.. misschien dat je samen met haar een keer naar een psycholoog kunt gaan als ze dat zelf ook wilt.. die kan misschien haar gedachten ergens anders opzetten en misschien dat ze dan weer kan eten...
verder zou ik niet echt weten wat je er aan kan doen...

ze heeft waarschijnlijk wel de moed voor om er iets voor te doen.. dus je kan het proberen bij een psycholoog die kan haar anders laten denken misschien,,,

ik wens je veel sterkte en haar natuurlijk ook

Meis, wat ontzettend fijn dat jij haar zo goed steunt!
Maar zo kan het natuurlijk niet doorgaan.
Misschien zou je haar kunnen voorstellen hulp te zoeken, want ze heeft echt hulp nodig.
Jij kan veel voor haar doen, maar haar de hulp geven die ze nodig heeft kan jij niet.
Het is wel heel erg belangrijk dat jij haar blijft steunen.
Misschien zou je op school (zit je nog op school? op dezelfde school?) naar jullie afdelingsleider of iets dergelijks kunnen gaan als het echt niet meer gaat en ze nog geen hulp heeft (of niet wil).
Het is heel erg moeilijk...

sterkte! ik vind het echt heel goed van je dat je haar zo goed steunt! (Y)

Dat is het hem juist. Ze heeft anti-depressiva en ze gaat heel vaak naar de psycholoog. Ze heeft hulp, woont in het liefste gezin wat je je kan voorstellen. maar toch is er iets wat haar ongelukkig maakt. Terwijl ze zelf niet weet wat en ook niet begrijpt wat. We zitten in dezelfde klas. Ze zal geen zelfmoord plegen dat weet ik denk ik wel zeker. Maar toch die gedachten.. wat kan ik ooit tegen haar zeggen wat logisch zal klinken en ahar van die gedachten af zou brengen..?

ja dan weet ik het ook niet... het is heel moeilijk om daar iets over te zegge...
sorry ik weet het ook niet,,,
veel sterkte ermee