Ik heb een paar dagen geleden iets gelezen over autisme, en wat bleek, ik las dus iets over mezelf.
Ik heb mijn hele leven hier al last van, zonder dat ik het wist of doorhad.
Opeens valt er een gigantische puzzelstuk op zijn plaats.
Ik dacht dat ik hiervoor gekozen had, maar dat heb ik dus niet.
Het is geen eigen keus geweest dat ik nu zo ben.
Ik heb haast geen vrienden of helemaal geen, ik zoek ook nooit of tot weinig contact met onbekende mensen, op straat of in uitgaansgelegenheden. Op het internet is het makkelijker, maar dat heeft blijkbaar ook met een autistische stoornis te maken.
Ik dacht altijd dat ik een hekel aan mensen had, maar ik "kan" gewoon niet met ze communiceren. Ik wil het wel, maar ik "kan" het gewoon niet. Ik heb op zo'n moment totaal geen idee waar ik het over moeten, of wat ik moet zeggen/vragen. Je kunt het ook zien alsof ik ongeintereseerd ben... Zo zag ik het eerst wel, maar nu ik dit weet ben ik daar niet meer zo zeker van.
Als iemand met mij een gesprek begint heb ik nergens last van, maar zodra ik zelf moet beginnen klap ik dicht en weet ik niet wat ik er mee aan moet.
Als iemand een gesprek met mij begint raak ik er dus bij betrokken en kan ik enigzins geintereseerd raken.
Ik heb dit stuke van de site http://www.autisme-nva.nl/
En http://www.autisme-nva.nl/bijlsma.htm voor de exacte pagina.

Ik moet dus ergens bij betrokken worden voordat ik ergens geintereseerd in kan raken. En ik kan er zelf niet zorgen dat ik er bij betrokken word of raak. Dit geld overigens niet voor alles, maar grotendeel voor socialistische dingen.

Ik weet nu dus ook waarom ik zo ben zoals ik nu ben.
Ik heb er niet voor gekozen, integendeel zelfs. Ik ben het al vanaf mijn eerste levensdag. Het is niet echt een keuze geweest.

Ik begin mezelf nu eindelijk te kennen, ik krijg een verklaring voor mijn gedrag. Ik begin nu ook te begrijpen waarom mensen het raar vinden dat ik grotendeels thuis zit achter mijn pc
En voor mij zelf word het ook steeds duidelijker.

Het is vreemd als je eigen keuzes niet je eigen keuzes blijken te zijn.

Mocht je denken dat je deze stoornis hebt, dat best mogelijk is, kun je het beste naar een psycholoog gaan. Die kan je zekerheid geven en zo'n diagnose vaststellen. Dat kun jij niet voor jezelf doen.

Aangezien ik zeer zelfbewust ben kan ik het vergelijken met wat ik lees. En daaruit kan ik toch grotendeels concluderen dat ik het heb.
Mijn moeder zegt dat mijn gedrag zeer dichtbij de beschrijvingen liggen die ze gelezen heeft.
Het verklaart mijn gedrag.
Het verklaart zelfs bepaalde gebeurtenissen in mijn leven, hoe het komt dat zoiets gebeurt is (Hier ga ik niet verder op in).

Dus ik kan haast met zekerheid zeggen dat ik een autistische stoornis heb.
Maar als ik er dieper op in wil gaan zal ik idd naar een psycholoog moeten.

Zijn der hier nog mensen die er ervaring mee hebben? :)

Even dit: Je kan jezelf geen diagnose opleggen, echt niet... Ook al ben je zeer zelfbewust.

precies ! ik zou als ik jouw was het voor de zekerheid maar laten onderzoeken voordat je jezelf een etiketje opplakt. Heel veel mensen hebben autistische trekjes maar je spreekt dan niet gelijk van een autistische stoornis. misschien ben je wel gewoon verlegen of onzeker.

Ik stel ook geen diagnose.
Ik concludeer.

Ik heb het ook niet over trekjes.
Als dat zo was dan had ik zowat elk psychisch probleem wat er bestaat.

ja mijn broer hij zei nooit iets tegen iemand en zweeg altijd hij vond de uitvlucht in pc's internet enz . Hij leeft ook zo in z'n eigen wereldje en hij heeft veel fantasie enzo. Ikheb zo ooit een boek gelezen dat over autisme ging en herkende daar mijn broer in , mijn mama heeft uit eindelijk ook zo een boek gelezen . Ze was het met me eens , hij is ook naar een psycholoog gegaan maar die heeft niet veel geholpen . Hij was te lui om er naar toe te gaan ..... enzovoort. De psycholoog zei dat hij een randgeval was niet genoeg voor autist maar dan te voort iets anders

Ah man, ga je er nou niet uitlullen. Je kunt het niet voor jezelf bepalen of je dat hebt, punt uit. Of je het nou diagnose of concusie noemt, zoiets kun jij dus niet concluderen of diagnoseren dat kunnen alleen mensen die daar voor gestuurd hebben, bij wie het een beroep is.

En dat gaat bij mij ook het geval worden.
Waarschijnlijk tenminste.

Ghehe, doe maar rustig aan hoor :D.
Ik bepaal ook niet zelf dat ik het heb.
Concluderen kan altijd, maar het kan uiteraard een verkeerde conclusie zijn.
Dit is dus "mijn" conslusie... Ik zeg niet dat het zo is.
Ik kan zelf ook concluderen dat ik een griep, verkoudheid of zelfs een kneuzing heb.
Maar volgens jouw conclusie is dat niet bepaald mogelijk.

Achja, het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk...

Dit is dus geen autisme. Dat concludeer ik :p

Ten eerste herken ik het bovenstaande, ik had er namelijk zelf ook veel last van .. maar kwam tot de conclusie dat dit onzekerheid is. Dien ten gevolge forceerde ik mezelf gewoon met mensen te praten, ook al is het de grootste onzin .. en het werkt :)

Wat je moeder zegt, zou ik ook maar met een korreltje zout nemen. Volgens mijn eigen moeder ben ik contact gestoord, hoogbegaafd en maak ik mezelf helemaal gek (aardig van d'r ;) ) :D

Daarbij ben ik de laatste tijd eigenlijk best rustig. Ik kan gewoon contact leggen als ik voorbij mijn angsten ga, en daarnaast word ik niet 'gek' van mijn voortdurende gedachtes (ik analyseer bijna alles; van het broodje dat ik 's ochtends eet, tot aan hoe iemand kijkt en welke trekjes die vertoont als diegene met mij praat), ze zijn gewoon een deel van me.

Ook ik dacht aan autisme te lijden, maar niets is minder waar. Bij autisme ben je gebonden aan de ziekte, je hebt zelf geen controle .. terwijl ik die, door mezelf te informeren over allerlei zaken en te praten met mensen als ik ergens mee zit, inmiddels in veel grotere mate heb.

Van wat je hier schrijft, concludeer (dus ik bepaal niets :p ) ik enkel dat je:

a)
Problemen hebt om met mensen om te gaan door afwijkende interessen (je zit veel achter de computer, dat kan een wereld opzich zijn .. i know .. dit kan ook weer tot desinteresse in andere zaken leiden).

b)
Doordat je inmiddels al enigzins vervreemd bent, word je in combinatie met punt a tevens onzeker .. je realiseert jezelf dat er eigenlijk weinig dingen zijn waarover je kunt meepraten. Oplossing: lees veel. Tijdschriften, boeken, etc..

c)
Wetende dat er iets niet klopt, zoek je naar een verklaring ervoor .. in plaats van dat je de fout bij jezelf zoekt. Ook dit herken ik. Vandaag is het autisme, morgen misschien wel een lichte vorm van schizofrenie .. wat zal het overmorgen zijn? Als je eenmaal vervreemd bent van mensen, is het gewoon moeilijk om weer contact te zoeken .. maar je moet het wel proberen, in plaats van jezelf erbij neer te leggen door er een plausibele verklaring voor te vinden, zo kom je namelijk nergens.

Groetjes,
Marc

Me too...voor zover ik dat kan. ;) Want wij zijn, net als hij (?) geen arts, kunnen dus niet zeggen 'je hebt het', maar net zo min 'je hebt het niet'. :p Hij kan dat alleen ook niet, en hij doet hier wel de veronderstelling dat ie dat wel kan (anders krijg ik weer te horen 'ik heb dat niet gezegd' ;)), alleen een arts kan het.

Ach ja .. ik concludeer het, bepaal niets he? ;) :p Het is volgens zijn eigen opvattingen :D

Heel goed mogelijk. Alleen als dat twijfel wegneemt of zekerheid biedt.. dan klopt het niet :) dat kan alleen een arts doen..

maar goed, je wilt het niet inzien en eigen rechtertje spelen: jouw keus.

Het word verkeerd begrepen, ik bedoel dus dat er een mogelijkheid is dat ik het zou kunnen hebben.
Dat was dus ook mijn conclusie.
En misschien heb ik dat idd verkeerd verwoord, door te zeggen dat ik het haast met zekerheid wist. Mijn excuses voor dit misverstand wat ik mede mogelijklijk heb gemaakt.

Maar ok, dit zal wel weer gezien worden als een "uitlul poging".

Ik heb haast geen vrienden of helemaal geen, ik zoek ook nooit of tot weinig contact met onbekende mensen, op straat of in uitgaansgelegenheden

Hoelang is dat al zo?

Nou.. ik herken er wel veel in.. wat hij omschrijft.. Ik heb het zelf niet maar mijn zus wel, en ken ik dus heel wat patronen en verschiilen in gedrag.. Precies dat een beetje leven in je eigen wereld enzo.. Mijn zus wil nooit iets, en we moeten altijd naar haar luisteren, heeft bijna geen vrienden, gaat bijna niet uit, kan geen contacten leggen enz. enz. En daarvan is eht wel met zekerheid vast gelegt dat ze autisme heeft. Ik heb helemaal geen goed contact met haar maar ik zou graag willen weten hoe die mensen zo'n beetje denken enzo..
Ik wil wel eens met deze topic starter praten.. Dus als je wil kan je me even toevoegen aan msn als je dat hebt.. Zou ik wel leuk vinden. Anyway, het lijkt mij het beste als je een psychologisch onderzoek aanvraagt want dan heb je zekerheid.

Sterkte en ik hoop dat ik antwoord krijg..

Doeg Rosie

Waarom zou ik? Als jij het zegt dan is het zo. :)

Nee hoor, dat niet. Het is voor jou zelf heh. Ik zeg dat ook niet om je te klieren ofzo, ik zeg het om je bewust te maken dat zo'n diagnose een hoop onzekerheid bij je weg kan nemen. Je zegt nu zelf: dat de mogelijkheid bestaat. Daar zit een hoop twijfel in, in die uitspraak. Maar als jij denkt en vindt dat je dat niet nodig hebt, jouw keus. Ik zou het doen als ik jou was... waarom niet?

Om te beginnen wil ik even zeggen dat je dit soort teksten?feiten niet te erg op jezelf moet betrekken. Ze zijn niet gemaakt voor mensen die zichzelf willen herkennen maar voor mensen die professioneel met dit soort dingen bezig zijn (zoals bv. psychologen). Ookal ben je nog zo zelfbewust er zijn altijd dingen aan je die je over het hoofd ziet. Misschien komen al die punten uit dat stukje overeen met jouw gedrag, maar jouw gedrag bestaat niet alleen uit die punten.

Maar wat wil nou eigenlijk? Je denkt autistisch te zijn, maar zegt zelf dat je waarschijnlijk toch niet echt naar een psycholoog wil gaan.

Wat heb je er dan aan om het etiketje "autist" te hebben. Als je er verder nix mee doet, waar maak je je dan zo druk om? Volgens mij kan je maar gewoon doorgaan met je leven zoals het is, en als je daar niet mee tevreden bent moet je er zelf iets aan doen. En je vooral niet drukmaken over welke stoornissen je allemaal hebt.

Het belangrijkste is toch dat je het naar je zin hebt, autist of niet.

Heel mijn leven.

Ik ga weleens uit en zo, maar niet echt veel.
De mensen waar ik mee om ga zijn niet echt vrienden te noemen.

En als ik eenmaal contact heb met mensen verdwijnt dat na verloop van tijd. Simpelweg omdat ik mijn intresse in die mensen verlies...
Of het verwatert gewoon.

Ik zeg niet dat ik het heb.
En hoe ik denk, ik heb geen idee...
Ik kan ook met geen mogelijkheid iets over mezelf kunnen vertellen. Behalve de standaard dingen uiteraard.

Leugens worden ook vaak gezegd/verteld. Geloof jij die dan ook altijd?

Ik weet van mezelf hoe ik bij een psycholoog zal zijn.
Ik wil op een bepaalde manier gezien worden, en dat vertel ik dan mensen die me bijvoorbeeld nog maar net kennen of die meer van mij willen weten.
Dit gebeurt onbewust...
Ik weet dat ik het doe maar kan er niets tegen doen.

Maar ik heb nergens getypt dat ik het niet nodig heb.
Ik zal ook zeker naar een psycholoog gaan.
Al is het om alleen maar een bevestiging te krijgen of het wel of niet zo is.

Als ik de stukjes die ik gelezen heb letterlijk met mij ga vergelijken kan ik met zekerheid zeggen dat ik het niet heb.
En zoals ik al eerder typte, mocht het zo zijn dan zou het veel in mijn leven verklaren.

Het is misschien wel leuk om even te melden dat ik een keer in de kleuterschool ben blijven zitten omdat ik niet goed genoeg met de kinderen om ging oid.

Daar heb je jezelf dan mee, ik hoop dat je je dat realiseert. Wees zoveel mogelijk jezelf. Waarom zou je dat niet doen?

Zeker. Dat laaste lijkt me dan ook een verstandige motivatie om juist wel te gaan. Ben blij dat je dat inziet :)

Door iedereen voor de gek te houden ben ik mezelf, zo ben ik dus :).

Ik ga nooit uit, allereerst omdat ik het niet leuk vind, en ten tweede... omdat ik het niet leuk vind :)

Ik heb ook niet echt vrienden, en kan relaties moeilijk in stand houden. Ik heb één of twee kenissen.

Maar... dat is dus niet per definitie autisme. Je kan dat concluderen idd, maar als je een stukje had gelezen over 'onzekerheid' of 'verlegenheid' kon je nu van jezelf denken dat je dat had...

Het is gewoon ronduit onmogelijk om van jezelf te zeggen:'Ik denk dat ik dit heb.' Ga gewoon naar een kenner en die kan het voor je vaststellen.

Wat ik zo van je lees heb je gewoon wat ik ook heb, moeite met sociale banden. Dat is geen autisme, dat is gewoon onzekerheid/verlegenheid.

Wat ik hier heb beschreven is natuurlijk niet het enige.
Dit is wel het enige wat ik heb beschreven ;).

Denk dat ik dat ook heb... :(

Ik herken je verhaal 100%, maar van mezelf vermoedde ik het al heel wat langer.

Met anderen kán ik niet zomaar praten, ik haat uitgaan. Word altijd als 'die rare' gezien, overal.
Maar dan weer, als ik iemand eenmaal goed ken, dán kan ik met bijna iedereen juist heel goed praten. :)

Eerste contact is alleen heel moeilijk. Ik ben anders, en ben bang op te vallen, ben bang dat mensen mij zien. Maar het is dus eigenlijk alleen het éérste contact... wanneer dát eenmaal is gelegd zijn er verder geen problemen. :)

En Internet, dit forum, helpt me daarbij uitstekend: zo kan ik wél die eerste contacten leggen. :)
Ik leef nu véél minder geïsoleerd dan anderhalf jaar geleden... :)

Nee Daniel, bij jou zit het iets anders denk ik. Misschien een beetje hard, maar volgens mij schaam jij jezelf een beetje. Je weet dat je er niet helemaal 'normaal' uitziet en dat je daardoor misschien uitgesloten of zelfs getreiterd zou kunnen worden, waardoor je het moeilijk vind contact te zoeken.

Wat jullie steeds vergeten: een echte autist kan sowieso niet goed praten met mensen .. ook niet met mensen die hij langer kent. Alles kost moeite bij zo iemand, elke handeling is bewust .. hij kan mensen niet aanvoelen, waardoor niets automatisch gaat.

In beide gevallen lees ik dat jullie wel *kunnen* praten met mensen zonder problemen .. vandaar dat het me sterk lijkt dat jullie eraan lijden.

Nou boeiend. Ik heb het grootste deel van de kleuterschool gemist, omdat ik - helemaal niet - met anderen kon omgaan. Het duurde bij mij even, totdat ik bewust mijn gedrag onder controle had .. toen ik eenmaal een jaar of 6 was, paste ik mij aan, omdat ik toen ineens naar school 'moest' :/

Of wat vind je hiervan: "Marc leest niet begrijpend, hij weet wat er staat, maar niet wat ermee bedoeld wordt" .. of dit: "Ik vind het onbegrijpelijk dat iemand met zoveel talent er zo weinig mee doet" .. "Mevrouw, doen er zich misschien thuis ingrijpende dingen voor? Marc is zo erg op zichzelf" .. uitspraken van mijn docenten tijdens de basisschool richting mijn moeder :rolleyes:

Iedereen heeft wel wat, iets wat een indicatie van een bepaalde aandoening zou kunnen zijn, maar dat hoeft nog lang niet het geval zijn.

Daar ben ik het dus niet mee eens.

Ten eerste omdat het autistische spectrum vrij breed is, en daarnaast in heel veel gradaties bestaat.
Daarnaast hoeft iemand niet elk symptoom te vertonen om autistisch gediagnostiseerd te worden.

Bovendien kunnen autisten zich wel degelijk ontwikkelen, ook sociaal en emotioneel. Alleen gaat het wat moeizamer omdat ze zich liever op andere dingen richten.

Zo wek je alleen maar de indruk dat dit een leugen zou kunnen zijn. ;)

Verder, niet van uitgaan houden en niet makkelijk kunnen praten, zijn dat niet gewoon persoonlijkheids kenmerken? Ik denk dat je (Fleet Admiral) niet de enige bent die daar 'last' van heeft. Ik heb die dingen ook, en ik heb er niet echt last van. Waarom niet? Omdat dat 'ik' ben en ik accepteer die dingen van mezelf. Waarom zou jij dat niet ook doen? Dat werkt een stuk beter dan jezelf allerlei ziektes toe kennen ben ik achter gekomen. Want ook al heb je een ziekte, veranderd dat iets aan jou als persoon? Juist, dat verander niks.

Ga eerst proberen jezelf te accepteren. Ga daarna pas kijken of je echt wel zo'n ziekte hebt. Veel dingen horen gewoon bij je persoonlijkheid en misschien is die wat anders dan de meeste mensen (die je kent), maar dat betekend niet meteen dat je 'raar' bent en één of andere ziekte hebt. Gelukkig niet, want dan was half Nederland ziek.

Tuurlijk kunnen ze zich sociaal en emotioneel ontwikkelen .. meestal blijkt dan ook dat ze in die 'andere dingen' achteruit gaan op dat moment.

Maar ik zeg dus alleen dat het veel moeite kost en dat niets vanzelfsprekend is.

Na ja, als je de verschillende gradaties van autistische stoornissen tevens in beschouwing neemt, dan kunnen we eindeloos door discussieren. Op dat moment kan iedereen een autist zijn, en tegelijkertijd ook weer niet ;) :D

Laten we het simpel houden op 1 ding: zelfdiagnostiek is onbetrouwbaar en het is onnodig om gelijk van het ergste uit te gaan; veel beter is het om dit te laten onderzoeken door een professioneel iemand.

En, zoals Leonoor schrijft: zelfs als het bij iemand gediagnosticeerd wordt, het verandert in feite niets. Je weet 1 ding: "sociaal gezien gaat slecht met mij, dus moet ik daaraan werken" .. onafhankelijk van het feit of je autistisch bent of niet.

Ik kan ook niet met andere mensen communiceren, vooral onbekende mensen niet. Ik ben onduidelijk, ik stotter, ik vraag de vraag verkeerd. Ik snap wat ik zeg en wat ik bedoel, maar zo komt het bij die andere persoon niet over.

Met onbekende mensen is het in mindere mate. Maar het probleem met communiceren blijft.

Ik neem grotendeels alles serieus, iemand maakt, bijvoorbeeld, een grapje over mijn schoenen. Ik neem het serieus. Een beter voorbeeld kan ik even niet noemen :).

Wat ik hierboven (1ste post) heb getypt is niet alles, maar een klein gedeelte.

Heb ik ook geregeld .. al naar gelang hoe ik me voel. De ene keer stap ik erop af en praat aan 1 stuk door .. de andere keer zeg ik haast geen woord.

Met bekende mensen heb ik geen problemen .. behalve als ik weer 1 van mijn manische periodes heb (waar ik helemaal opgeslokt wordt door iets anders en daardoor het contact met de realiteit een beetje kwijt raak)..

Als mensen grapjes over mij maken, neem ik ze ironisch op. Ik laat het over mij heenkomen en blijf aardig .. en kan er zelfs om lachen.

Daarentegen kan het wel gebeuren dat wanneer ik dan thuis kom, die schoenen bij wijze van spreken nooit meer aantrek.

En ik ben niet autistisch, dus hoeft dit allemaal niets te betekenen.

Ik denk dat je op zich niet onduidelijk bent omdat je zelf begrijpt wat je zegt en wat je bedoelt, maar dat je misschien als zodanig op iemand anders over komt omdat je er niet in slaagt aan die persoon duidelijk te maken wat je precies bedoelt. Kun je verklaren waarom je daar bij onbekende mensen in mindere mate last van hebt dan bij bekende? Ik zou eerder geneigd zijn om te denken dat het omgekeerde het geval is.
Je schreef dat je stottert. Gebeurt dat alleen omdat je misschien te nerveus bent om tegenover iemand uit je woorden te komen of is het iets wat in algemene zin bij jou voorkomt? Als dit laatste het geval is, is daar met behulp van logopedische hulp wel iets aan te doen.
Dat je een keer op de kleuterschool bent blijven zitten omdat je niet goed genoeg met de andere kinderen omging hoeft naar mijn idee niet op een contactstoornis te wijzen. Het kan ook zijn dat je het prettiger vindt om op jezelf te zijn dan dat je contact zoekt met anderen.
Wat mijzelf betreft: ik ben zelf iemand die moeilijk contact maakt met anderen en ben daardoor sociaal gehandicapt zoals dat heet. Overigens hoorde ik zelf pas in 1990 van het bestaan van zo'n handicap af. Het kwam aan de orde toen men mij adviseerde om in het kader van de sociale werkvoorziening te gaan werken. Voor die tijd heb ik mijzelf nooit als gehandicapt beschouwd. Ik ben weliswaar brildragend omdat ik slechtziend ben, maar ik beschouw dat zelf meer als een bijkomstigheid dan een handicap. Gelukkig vormt mijn handicap geen belemmering voor me om hier en op het exacte vakkenforum en het sexualiteitsforum actief te zijn, maar het vormt soms wel een belemmering in mijn contact met anderen omdat ik nog wel eens de neiging heb om impulsief te reageren, wat voor anderen irritant kan zijn, ook al is het niet als zodanig bedoeld. Als het gebeurt heb ik daar zelf best wel een rotgevoel over, maar gelukkig gebeurt dit maar zelden. Ik heb op zich best wel behoefte aan contact met anderen, maar er zijn ook momenten dat ik er behoefte aan heb om op mezelf te zijn. Het is echter maar zeer de vraag in hoeverre andere mensen bereid zijn om daar begrip voor te hebben.

We hebben het nu ook niet over jou :).
Ik heb het niet in periodes, ik heb het altijd en overal.

En dat van die grapjes snap je geloof ik niet helemaal.
Iemand vertelt mij overduidelijk onzin over iets, maar ik neem het serieus.

Oops, het moet idd andersom zijn.
Met bekendere mensen heb ik er dus minder last van.
Ik stotter dus alleen in bepaalde gesprekken, in de winkel bijvoorbeeld als ik iets wil weten en grotendeels als er een miscommunicatie is. Omdat ik het dan ook niet meer weet.

Ik stel een vraag, maar de persoon tegen wie ik het heb geeft niet het antwoord waar ik naar verlang.
Dat weet die persoon dus niet, want die denkt dus het goede antwoord te geven.

Ik heb verder ook geen idee hoe ik dit goed zou uit moeten leggen, dit is eigenlijk ook een goed voorbeeld.
Het komt bij jou niet goed over wat ik bedoel. En beter dan dit kan ik het ook niet uitleggen.

DreamLord, ik heb een broer die dus autistisch is (asperger)

Als je wilt wil ik wel even met je mailen/msn'en/icq'en

Ik hoor het wel van je..
grtz..

Van die dingen die je hierboven noemt heb ik ook 'last'. ;) Vroeger meer dan nu, het neemt vaak in de loop der jaren wel af, maar ook hier geldt weer: accepteer jezelf. :p

Hoe kom je er eigenlijk bij dat ik mezelf niet accepteer?
Ik heb totaal geen problemen met mezelf, oid.

Als je jezelf zou accepteren dan was het ook niet nodig een verklaring voor je 'afwijkende' gedrag te vinden. Dan was het gewoon van jou en dan zag je dat niet als 'anders dan dat van 'iedereen'', dan had je niet iets nodig om het te verantwoorden.

je kan ook psychotisch, schizotypisch of schizofreen zijn

en zo zijn er meer dingen die op autisme lijken maar een heel andere behandeling vragen

Dat snap je dan helemaal verkeerd.
Ik heb geaccepteerd dat ik al die dingen heb, autisme of niet.
Maar je eigen kennen en je zelf accepteren staan los van elkaar, althans, in dit opzicht of in mijn opzicht.

Ik zoek dus geen verklaring voor mijn, zoals jij het noemt, afwijkend gedrag.

Mijn twijfels komen dus door de dingen die ik gelezen heb over autisme.
Mijn gedrag komt er veel mee overeen.
"ALS" het zo zou zijn krijg ik een hoop antwoorden en verklaringen.
"ALS" het niet zou zijn heb ik er idd zelf voor gekozen en is er niets aan de hand.

En om die antwoorden te verkrijgen zal ik idd naar een psycholoog moeten.

Ik vind niks afwijkend aan jou, laat staan je gedrag. Het leek er op dat jij dat zelf zei, vandaar dat ik dat (vandaar die aanhalingstekens) over nam.