jezelf zijn
 

In mijn zoektocht naar mezelf, en naar geloof, merk ik dat ik erg onzeker word van mezelf. Ik voel me niet meer stevig in mn schoenen staan. Ik heb al eerder gepost over dat ik graag zou willen praten over mn gevoelens maar daar niemand voor heb, wat nog steeds zo is. Nog steeds krop ik elke dag alles op, wat me vaak somber maakt. Op de een of andere manier WIL ik ook somber zijn, zodat ik met iemand kan praten over waarom ik dan somber ben. Omdat ik mezelf helemaal niet snel bloot geef, test ik mezelf wel es of ik nog wel kan huilen, bijvoorbeeld bij een zielig liedje of een film. Ik ben dus absoluut niet mezelf, doe me anders voor naar anderen dan ik ben.
Wat moet ik hier echt mee? Ik raak zo juist steeds verder van mezelf verwijderd.

Als je dingen wilt veranderen, dan ben jij de enige die dat kan doen. Bepaalde dingen veranderen kost veel tijd en moeite, maar het is niet onmogelijk. Begin 'gewoon' (met jezelf niet anders voordoen dan je bent/dan je je voelt) en je ziet wel hoe ver je komt.

Probeer bv. iemand te vinden om mee te praten, één van je ouders, een ander familielid, een vriend(in), iemand op school, desnoods je huisarts. Er is altijd wel iemand te vinden om mee te praten (en anders kun je bij je huisarts terecht en hij/zij kan je eventueel doorverwijzen).

Ik herken veel in jouw verhaal, het idee jezelf niet te zijn. Ik heb een tijd gehad nergens over te willen praten en gewoon maar somber te zijn. en toch wou ik wel praten maar deed het nooit. (hoe vreemd als je het zo leest maar okay)

Ik ben het eens met Leonoor, zoek iemand op om mee te praten. Iemand waar je je hart kan uit storten.

Ze zijn er, ik vond ze ook :)

oke, maar hoe doe je dat dan? Als je iemand hebt gevonden?
'Hoi ik wil even mn hart uitstorten???'
Als je helemaal over hezelf gaat praten, klinkt het best wel alsof jij het zo meoilijk hebt en blabal, best ego...
vind ik//

Ik ben begonnen met de Vertrouwenspersoon van mijn school. Hun geven een luisterend oor, hebben zwijgplicht, proberen je te helpen en je kan alles vertellen. T was in mijn ogen de ultieme oplossing.
Daarna, omdat ik zo was opgelucht, durfte ik er wel met een vriendin over te praten.
en zo was naderhand de vertrouwenspersoon niet meer nodig omdat ik alles bij mijn vriendin kwijt kon :)

kan, zo laat ik het mijn beste vriendin wel 's weten. Zij doet dat op haar beurt vaak door een smsje te sturen met iets in de zin van dat ze zich niet zo lekker/goed voelt, waarna we bellen/afspreken. Wanneer je iemand hebt gevonden waarmee je ergens over kan praten, snappen die vanzelf wel wanneer je ergens mee zit.

oke, dat begrijp ik, maar mijn "problemen" zijn neit van die ernst dat ik daarvoor naar een vertrouwenspersoon zou moeten gaan...

ik heb niet zo;n band met mn vriendinnen dat ik daar mn hart bij uit kan storten. Ligt ook aan mezelf, dat ik het moeilijk vind om te zeggen wat me bezig houdt..

...als je op zoek bent naar je zelf, hoe weet je dan dat je jezelf niet al bént? Tsjah, altijd lastig, jezelf kwijt zijn. Als ik je één tip mag geven, is dat je helemaal niet hebt aan het geleuter van een ander. Je bent toch immers op zoek naar jezelf? Wat kan een ander je nou over jezelf vertellen? Tenzij je iemand zou weten die jou beter kent dan jijzelf natuurlijk.. snap je wat ik bedoel? Het antwoord op de vraag "wie ben ik" heb je al lang, want dat draag je zelf met je mee. Je moet er alleen weer even opnieuw achter komen waar je dat antwoord ook al weer begraven hebt, ergens achterin je grijze massa.. :D

Aan de andere kant kun je misschien wel iemand anders gebruiken om andere problemen of probleempjes uit de weg te helpen. Dingen waarvan jij vindt dat ze je in de weg staan om jezelf weer terug te vinden. Ook je hart uitstorten bij iemand die je vertrouwt kan best wel helpen hoor.. zolang je maar niet op anderen gaat vertrouwen om jou te vertellen wie je bent.. ;)