Gedicht.
 

Hoewel je mijn lach vergrendelde;
raakten mijn ogen thans verblijdt.
Ik zocht een deel van mijn leven,
in de roze wereld die jij schiep.

Rakend op een zijspoor
van dit vervlogen levenspad;
kende ik geen wegen meer,
dan de wegen naar jou.

Mijn ziel vroeg slechts om liefde,
maar werd beantwoord met een glazen hart;


die dreigde te vallen,
als ik mezelf zou losrukken.

Waarom zet je de slotregels in 't schuin (hoe zeg je dat ook alweer, zo op z'n engels?), want dat begrijp ik niet echt goed. Ik vind het nogal een typisch adolescentengedicht, nogal dramatisch. Ook denk ik dat hij hier en daar nogal stroef loopt door de 'moeilijke' woorden die je gebruikt (zoals: vergrendelde, vervlogen levenspad, ...) Dat zijn woorden waar ik over struikel.
Ik vind de opbouw ok, maar het einde flauw. Misschien staat er ook een fout in:

die dreigde te vallen,
moet dat dreigde te vallen zijn
omdat het over dat glazen hart gaat, of zie ik dat verkeerd? :)

'Die' in het slotstuk moet volgens mij 'dat' zijn inderdaad, als het tenminste om het hart gaat.

Verder vind ik dat je soms wat teveel woorden gebruikt om het mooier te maken, en soms weer wat te weinig woorden of een te simpele woordkeus (het is af en toe wat 'primair' verwoord, ik zou wat vaker op zoek gaan naar specifiekere of andere verwoordingen, op die manier kun je veel meer in een gedicht stoppen).

Bij de zin 'dan de wegen naar jou' heb ik trouwens het gevoel dat er nog wat lettergrepen missen, imo zou 'dan de wegen terug naar jou' mooier passen.

Bedankt voor de reacties;

en die spelfout had ik ook al gezien, ja.

:D