[stukje] Rust
 

Plat op mijn rug lag ik in bed, mijn handen onder mijn hoofd gevouwen en wachtend tot ik in slaap viel. Het was donker in mijn kamer, maar door de gordijnen heen vielen er rechthoekige lichtvlakken over mijn bed en de vloer. Ik voelde me vreemd kalm en rusteloos te gelijk. Ik was melancholisch, met mijn gedachten bij eerst. Misschien was het maar beter zo, ik had vrede met alles wat er rondom mij gebeurd was in de afgelopen maanden. Wel was ik veranderd – serieuzer geworden, mijn echte kinderlijkheid had ik laten varen. Waarschijnlijk was ik er uiteindelijk sterker, beter en wijzer uitgekomen. Wat er ook gebeurde, de wereld zou mij niet klein krijgen. Niets zou mij meer minder kunnen maken dan ik was of ooit zou zijn. Ik was ik en dat was ik waard. Voortaan zou ik rekening met mezelf houden, me niet meer zomaar overal in storten zonder erover na te denken – uiteindelijk deed dat me alleen maar pijn. Alles wat ik de laatste tijd had gedaan, was op dat moment het goede geweest en het verleden viel niet meer te veranderen.

Die avond deed ze een belofte aan zichzelf.

Ik trok mijn deken over me heen – het was koud in mijn kamer –, draaide me op mijn zij en wachtte op de slaap. Langzaam sijpelde die mijn hoofd in, mijn laatste gedachten wegwissend tot er alleen volmaakte rust overbleef. Nu mijn hoofd gevuld was met leegte, restte mij slechts één ding.

Ze droomde broeierig, over hem.

Mijn ogen waren gesloten en ik was… Nee, ik was niet alleen. Ik voelde dat er iemand naast me lag en zachte haren streken over mijn wang toen hij zich over me heen boog. ‘Ik ben gewoon verliefd op je,’ fluisterde hij in mijn oor. Zonder te luisteren wist ik dat hij het was en huilend werd ik wakker. Nog steeds voelde ik de druk van zijn lichaam op het mijne, maar ik wist dat het niet meer waar kon zijn. Het berustende van gisterenavond was verdwenen en wat overbleef, was een leeg gevoel. Was ik het wel echt geweest?

‘Nee,’ zei hij, en verdween in het niets.

-------------------------------------------------------------------------

Omdat ik het even kwijt moet en het op dit moment niet beter kan maken dan het is.

Als ik het mag zeggen; ik vind dat je vooruit gaat met je schrijven, Roosieh. Vergeleken met een tijdje geleden, het wordt steeds beter. (y) :)
Ik vind de inhoud van dit stukje niet zo, maar je stijl en bijvoorbeeld die schuingedrukte zinnen vind ik wel weer leuk en goed gedaan!

Dit vond ik niet zo mooi staan. Ik zou het zelf veranderen in gewoon 'Ik ben...'.

Ik ben het wel met Duivelaartje eens, de inhoud is niet echt leuk, maar de stijl spreekt me heel erg aan !

Dit vind ik mooi geschreven. De inhoud is ook naar mijn mening niet echt erhm... *kan even niet het goede woord vinden, omdat het me op de een of andere manier toch wel aanspreekt. Ergens diep in me*

beter en wijzer?
Een komma tussen gedaan en was?

Deze zin vind ik zo mooi. Echt, het gevoel waarmee ik deze zin las, was onvoorstelbaar.

Ik vind het niks.. Je eerste alinea is ondoorworstelbaar geschreven en bovendien (in mijn ogen) te lang.
Je maakt een aantal kleine foutjes (o.a hierboven al aangegeven) die mij het lezen van deze tekst nog minder aantrekkelijk maken, afgezien van het onderwerp dat ik niet boeiend en cliché vind.

Moet daar geen d achter? Het stoorde me nogal.

Je stijl is goed, en die schuine zinnen voegen wel iets doe, vind ik. Verder is de inhoud idd niet zo heel boeiend, maar als je het kwijt moet, dan kan je het maar beter kwijt wezen!
Gewoon een wel aardig stukje... :)

Over het algemeen toch positiever commentaar dan ik verwacht had, leuk. :) (Typ)foutjes heb ik veranderd (zowel in deze versie als degene die ik in Word heb staan) en wat de inhoud betreft... nja, die is vooral heel persoonlijk en voor mij goed. (a)

Ik ben benieuwd wat erachter steekt, waarom je dit schreef. En ik vind ook echt dat je vooruit bent gegaan, dit stukje heeft echt wat. Ga zo door, zou ik zeggen;)

Nee moet met een hoofdletter:)