Mijn wens
 

Enkel om te laten zien dat ik nog schrijf, zodat ik mezelf kan geruststellen dat heus nog wel actief genoeg ben om naar de meeting te komen. Onderstaande is geen verhaal, geen column, geen dagboekstukje. Het is gewoon iets dat ik schreef.


Zijn zachte lippen die vluchtig mijn haren aanraken, geven me een intens gevoel van geluk. Al meer dan achttien jaar gaat het op deze manier, zonder dit vertrouwde ritueel lukt het me nauwelijks tot rust te komen. "Daag."
"Dag."
Mijn vader geeft me een nachtkus.

Als ik de hond uitlaat, gieren de gedachten door mijn hoofd. Ik probeer erachter te komen wat ik voel, maar dat is onmogelijk. Er is teveel over nagedacht en de verwarring is het enige dat is overbebleven. "Theearu doogen," zeg ik tegen het wezen dat achter me loopt, opdat ik toch de vreugde kan beleven van het uitspreken van de taal waar ik dagelijks mee bezig ben.

De eenzaamheid die ik voel als ik in een grote groep mensen ben, maakt dat ik wil verdwijnen. Kon ik mijn lichaam maar achterlaten, kon ik maar oplossen totdat ik enkel een vleugje energie was. Ik raak in paniek als iemand iets tegen me zegt of me per ongeluk aanraakt. Dan merk ik dat ik besta en daadwerkelijk hier ben. En niemand die me vertelt hoe ik moet reageren, hoe zoiets überhaupt mogelijk is. Wat ik voel, is jaloezie...

Omdat ik wil zijn zoals de mensen om mij heen, omdat ik wil weten hoe zij zich voelen. Ik bezit een wens die nooit in vervulling zal gaan, maar waarover ik desondanks uren kan nadenken. Als ik nu even een ander kon zijn en die ander mij, als het nu eens mogelijk was om voor een dag van bewustzijn te ruilen, zouden we elkaar dan niet beter begrijpen?
Ik probeer te formuleren wat ik denk en voel en jij, mijn lezer, probeert me te volgen, maar eigenlijk snap je er niets van. Omdat jij een ander persoon bent, met heel andere gedachtes en gevoelens. Maar als we even elkaar zouden kunnen zijn, zouden we elkaar ineens totaal kunnen doorgronden. Dan weten we hoe het werkelijk is om die ander te zijn. Eindelijk zou je kunnen meemaken hoe mijn gevoelens zijn en waarom ik doe zoals ik doe. Je zou zelfs in staat zijn te beoordelen of ik overdrijf of niet.

Zoiets is onmogelijk. Het enige dat ik kan doen, is blijven schrijven. Maar ik moet wel heel goed kunnen schrijven om mijn precieze gedachtes en gevoelens duidelijk te maken. Bovendien moet jij, mijn lezer, geduldig zijn, je moet me wíllen begrijpen. En jij zou zelf ook moeten schrijven, zodat ik jou ook kan begrijpen.
Mijn laatste hoop is op jou gevestigd.

Ik vind hem... Ik weet niet, het heeft wel wat maar ik vind dat de eerste alinea helemaal niets te maken heeft met de rest van dit stukje. Verder moet je je gedachten erbij houden, is op zich fijn. :) Maar ik heb beter van je gelezen, moet ik zeggen. Dit doet me niet echt iets, daar is het misschien te persoonlijk voor.

Ik houd juist erg van persoonlijke stukjes.

Alleen in de vierde alinea denk ik dat je iets te lang op het 'onmogelijke' doorgaat. De zinnen "Als ik nu even een ander kon zijn en die ander mij, als het nu eens mogelijk was om voor een dag van bewustzijn te ruilen,"

en

"Maar als we even elkaar zouden kunnen zijn, zouden we elkaar ineens totaal kunnen doorgronden."

lijken teveel op elkaar/komen te snel na elkaar.

Verder: ik geloof dat ik precies weet wat je bedoelt.

Hm, helemaal Vogelvrij, geloof ik. :) Diepzinnig, en boeiend. Het is niet iets wat je even tussendoor voor het gemak leest, wat zowel een voordeel als een nadeel is. Hm. Tja, I guess I like it :)

@CSN: daar heb je eigenlijk gelijk in. En dan te bedenken dat ik eerst nog zo'n zin ertussen had staan:P En bedankt:)

Roos: De eerste alinea heeft er evenveel mee te maken als de tweede en derde, het zijn gewoon voorbeelden van situaties waarin ik zou willen dat mensen zouden weten wat ik dan precies voel, zeg maar. En het is inderdaad een wat persoonlijk stukje, dus dan is het soms wat lastig om het echt te kunnen waarderen, of zo? Of moeilijker, misschien. Ach, laat maar:P

I C U: Bedankt:D