op het dek
 

als ik
over het dek
in de verte tuur
zie ik
mijn eigen rug
gekromd

als ik
op het dek
mijn vuisten bal
weet ik
dat het hout
dat ik omknel
het roer niet is.

als ik
plat op het dek
omkijk
dan zie ik
dat de golven
en het schuim
maar ook de oevers
steeds dezelfde zijn.

Als ik
plat op het dek
omkijk
dan is alles
wat ik zie
onherroepelijk
voorbij.

Ik vind dit een leuk gedicht.
Het begint, en het bouwt zich steeds meer op, leuk gedaan. Ook de inhoud :)
Het enige waar ik persoonlijk over struikel, is dat je de regels steeds afbreekt. Het geeft opzich wel een mooie vorm, maar toch erger ik me eraan.

Nee, ik vind dit eigenlijk niet zo. De inhoud doet me weinig, en de vorm (het steeds afbreken van de zinnen) vind ik een beetje irritant.

Wie hard zijn best doet, ziet dan ook dat ik de zinnen niet zomaar afbreek. Ze geven aan dat de ik-persoon dingen langzamerhand begint te beseffen, de puzzelstukjes vallen in elkaar.

Dat idee van die puzzelstukjes is dan wel goed gevonden maar toch... het leest in deze vorm gewoon niet lekker