De Dwaas
 

De Dwaas

Vanmorgen toen de dwaas opstond
staarde vol wroeging in 't vale glas.
Ontdekte voor 't eerst sinds lange tijd
géén mens'lijke trek in zijn gezicht.

Een scherpe schreeuw van schrik
verslond hij zo zijn nieuwe ik
het bloed droop langs de kamers
van zijn akelig kille schedel.

Zo stierf tenslotte de dwaas
-nooit geleefd zoals hij wou-
met een mengeling van zelfme'lij
op de ochtend van zijn laatste dag.
---------------------------------------------------

De dwaas ja, hij leeft in ons allen, hij doet dingen die hij hoort te doen, maar doet niet wat het hart hem zegt.

Ja jongens: :nono:

Kort gedicht, wat ik misschien in mijn nieuwe project ga inpassen, maar daarover later meer (denk ik)
:)

Hmm... op zich vind ik het idee erg leuk, erg goed ook, alleen de uitwerking wat minder. Ik weet niet waarom, maar het spreekt me niet zo heel erg aan: het lijkt misschien teveel op een verhaaltje, zonder dat het veel weg heeft van een gedicht.

:confused: :confused: :confused: Ik ben geen expert, maar ik kan er niet echt iets van maken. keek die vent nou in het glas toen ie al dood was ofzo? ik weet dat dat poetische vrijheid is ofzo, maar ik kan dr nix van makne, srry :confused:

Hm.
Vooruit zal ik het uitleggen dan.. de dwaas staat op, en kijkt in de spiegel, en ziet wat hij al die jaren had wíllen doen, en niet heeft gedaan. Daar kan hij niet mee leven, met zijn nieuwe 'levenloze' ik. Tsja.