Mijn Buurman
 

Iedereen heeft zo zijn ding, ik schrijf het liefst zonder ringen en armbanden. Standaard doe ik ze af, voordat mijn hart in mijn pen kruipt om na te denken. Het is mijn buurman die mijn hart roert, een oude man van ongeveer 80 jaar oud, hij leeft op één been. Dat maakt hem speciaal. Na school kruip ik achter mijn bloempotten en bekijk ik hem. Ik kijk zo in zijn huiskamer en hij vult mijn hart rijkelijk met eenzaamheid.

Hij was écht goed. Hij ging van cross naar dressuur, van stap rakelings in galop. Zijn wangen trilden nadat zijn onmenselijk grote paard met kracht neerkwam. Het was prachtig, en ik voelde me verloren nu ik zijn leven zo op de loep nam. Mijn buurman is ongelukkig en eenzaam, hij verloor zijn been en tegelijkertijd zijn hart en passie voor het leven. Hij werd in een klap arm, en werd erna beroofd van alle dingen die hem lief waren.

Op een dag vond mijn buurman een pakketje, een video. Ik wist niet zeker of hij een videorecorder had. Een film over mijn buurman, een film over hoe hij verder moest, een film over toekomstig geluk en dat je inderdaad jezelf kon terug vinden na een afschuwelijk ongeluk. Een paard gefilmd door een amateur, het paard werd achternagezeten door politie, het galoppeerde over een brug, pijlsnel. Hij lachte luid, voelde ik aan mijn ogen door de verrekijker. Bulderend lachen heet dat, hij lachte bulderend! Ik voelde de boekdelen spreken en de geluiden fluisterden geheimen in mijn oog.

Mijn buurman, hij werd gelukkig, en ik kom vaak op de thee. Hij drinkt aardbei met twee klonten, ik citroen met drie. Gelukkig wist hij dat ik een zoetekauw was. Ondanks hij ouder werd en weleens wat vergat, vergat hij nooit dat het mijn favoriete koekjes waren. Hij werd ouder en sprak niet veel, mijn aanwezigheid bracht bloemen in zijn leven. Elke keer –tot op de avond die hem teveel werd- dat ik langsging, bekeek hij de video en glimlachten zijn ogen naar me. Er was liefde, ik voelde passie maar zijn kracht om te leven was hij verloren.
Het scheelde niks. Mijn buurman was tenminste gelukkig.

Je moet even kijken naar wat je met je tijden doet. Je begint in tegenwoordige tijd, gaat in de volgende alinea's verder in verleden tijd (algoed, dat zou nog kunnen) maar in de laatste gooi je ze door elkaar. En uit je laatste zin maak ik op dat het nog het beste allemaal in v.t. had gekunt.

Maargoed, dat is het, want voor de rest krijg ik het idee dat je dit gewoon even hebt geschreven, niet dat 't zo heel belangrijk is op zich. Dus richt ik me even op 't gemakkelijke.

Over die tijden. Dat hoort. Het zijn spinsel van herinneringen.
Het heeft verder niet met verhalenlogica te maken of met tijden.

Ik weet niet, ik vind het niet zo. :o Het leest niet helemaal lekker, wat me irriteert. Ik doe trouwens precies hetzelfde als jij, ik zet ook altijd "en" neer na een komma, maar ik ben het aan het afleren. Dat is maar goed ook, want ik merk nu dat het écht niet fijn leest. Nah, ik vind het dus niet echt iets. De inhoud zelf ook niet, een beetje... ik weet niet, standaard of zo. :p

Ach. Waarom?
Het is juist, mensen willen er gewoon moeilijk over doen.

Omdat ik het irritant vind lezen. Maar in sommige zinnen kan het wel mooi zijn. :)

Wat Roosieh zegt is wel in sommige opzichten wel waar vind ik, de zin;
..had veel mooier geklonken als die en na de komma er niet zo staan. Mijns inziens. (Wat een heerlijke woordspeling vind ik dat toch, :o)
Ik vind het verder wel een aardig stukje, je zou het misschien voor de lezer wat duidelijker kunnen maken, het is nu wat rommelig.

Ik houw van je verhalen :o

Geweldig om ze te lezen. Heel mooi. :)

Het paard komt uit Amelie Poulain, niet? En eigenlijk lijkt het hele verhaal wel op die film :p

Gelukkig ben ik niet de enige wie dit opvalt... ;)

i do adore her :cool:

wie niet? :o