17 seconden sinds haar stappen vervaagden
 

Zeventien seconden sinds haar stappen vervaagden


In alle onmogelijke verwezenlijkingen
van onze nachten, die je gretig en in al
mijn gebreken tot je zachte lichaam nam
Tot de ochtend, met zonlicht, te fel voor ogen
Als samen in een wereld van vreemden, verdwenen,
voelde ik de zoute parels over gestolen huiden drijven

Jouw sierlijke contouren vereeuwigd
aan de verweerde rotsen
Geschilderd
met mijn laatste aanraking

Een laatste dodemanssprong in eenzaamheid
de verloren kliffen voor haar zeeën verlatend,
blies ik de avond met een dovende zucht uit.

Proef nu een allerlaatste maal het wilde vlees
in uitsterft, van wonden door herfst vergaard


Envoi:

Want je weet, mijn liefste,

Verschroeid in de vuren van nazomerse verwondering
verbrand het laatste verlangen

Mooi, echt mooi.
De eerst zin vind ik niet zo hele goede, "verwezenlijkingen" vind ik geen mooi woord omdat je er vrij snel over struikeld, misschien dat als het ergens anders had gestaan dat het me dan niet was opgebroken.
Tweede stuk van tweede strofe is ook wat minder, net en andere stijl als de rest; net iets te kort. Het komt ook wat cliche over.

Derde strofe: geweldig <3.

De vierde strofe volg ik niet helemaal, "het wilde vlees in uitsterft" ?? en "van wonden door herfst vergaard" ??
Wat wil je daarmee zeggen, of hoe moet ik het lezen zodat ik het beter volg?


Offtopic: Oeh, leuk om het weer te doen, dank mich.

herfst staat symbool voor het treurige, ik zie het dan ook als hét seizoen dat een patent op Weltschmerz heeft.

bedankt voor de uitvoerige commentaar trouwens :)

ach, wat hou ik toch van dit soort melancholische gedichten. Ik hou uberhaupt van melancholie.

Écht mooi gedaan Disintegration! Prachtig, ik krijg er een heel erg sterk gevoel bij! Met name strofe 3, die loopt geweldig

blies ik de avond met een dovende zucht uit

<333 mooi

Ga vooral zo door!

:)

Nick Drake, ja bij zijn muziek krijg ik hetzelfde gevoel

Seelenschmerz :)

Wat een weelderigheid van woorden :)

Ikzelf heb geen problemen met: verwezenlijkingen, wel met: "die je gretig en in al"

Wat ik ook knap vind zijn de klanken, alhoewel dat ook mijn enige puntje van kritiek is. Soms doe je het heel mooi, dat de klanken elkaar aanvullen. Vooral met dezelfde klanken. Maar je lijkt het ook niet overal vol te houden. In deze zin doe je dat bijvoorbeeld niet:

voelde ik de zoute parels over gestolen huiden drijven

De beeldspraak is wel mooi, maar het spel met de klanken is niet zo mooi als de regels daarvoor. (misschien overbodig, maar dit is dus mijn visie, en ik probeer het alleen nog mooier te maken)

Oh, en dat "envoi" <333 heerlijk.

Klanken vind ik heel belangrijk in een gedicht, omdat je er een zekere sfeer mee kan weergeven, wat de Grieken en Romeinen eeuwen geleden reeds begrepen hadden.
Al moet ik wel bekennen dat ik ze lang niet altijd even goed onder de knie heb, maar de weg is eindeloos dus...

Dé grootmeester in het spelen met klanken is voor mij nog altijd Hugo Claus, die man zijn klanken zijn gewoon altijd perfect gekozen, bovendien zijn ze ook nog eens gelijkwaardig aan zijn beeldspraak (lees de Oostakkerse Gedichten er maar eens op na :) )

Als iemand -echt eender wie-, me de eerste strofe zou voordragen, op de gepaste moment, dan zou ik hem/haar/het (:p) onmiddellijk ten huwelijk vragen. De breekbaarheid, tederheid druipt gewoon van deze strofe af zodat het gedicht je hoofd meteen omklemt. Super ook dat het totaal niet melig is (goed ook, want ik ben de meligheidsqueen :rolleyes: ).
Het is gewoon echt een goed gedicht, over de hele lijn. Je kiest je woorden zorgvuldig uit en laat alle klanken kloppen. Proficiat, je hebt me ontroerd.
Waarom die envoi zo onderlijnd en aanwezig is, moet je me wel eens uitleggen.

Een envoi was vroeger de slotstrofe van een rederijkersrefrein, gericht tot de prince. Vandaar die onderlijning, om het einde te benadrukken. Hier is het eerder gericht tot de prinses in kwestie, maar kom :)

Ik vind niet dat je moet zeggen dat het een envoi is, de schuingedrukte tekst benadrukt dat genoeg. Die 'envoi' breekt voor mij het gedicht teveel. Dat is als zingen: 'refrein' voor je aan het refrein van een lied begint. Althans, zo komt dat over voor mij.

met het verschil dat een envoi doorgaans ook aangekondigd werd op één of andere manier. Dat onderstreepte geeft het voor mij ook iets formeels, wat in tegenstelling staat met de eigenlijke boodschap, want die is alles behalve plechtig of formeel.

Overigens zou het inderdaad vrij maf zijn moest iemand eerst refrein roepen alvorens ie begint te zingen :)

Hm, je dramatische verwoording is wel heel sterk zeg, je schrijft echt hele mooie zinnen :cool:. Het is inderdaad heerlijk melancholisch en dramatisch. Dat 'envoi:' en dan dat herkenbare taalgebruik (toegankelijk) vind ik ook heel sterk.

Eigenlijk weet ik er verder niet zoveel over te vertellen :o.

Interessant gedicht, leuk om te lezen. De Romantiek spreekt er inderdaad sterk in, en hier vond ik de taal prettig, en daar juist weer wat protserig.

Enkele aanmerkingen:
- Je hoofdlettergebruik lijkt nogal inconsequent. Waarom 'Tot' (4e regel), 'Geschilderd' en 'Verschroeid' met hoofdletters?
- Moet het in de laatste regel niet 'verbrandt' zijn?

De laatste dodemanssprong vind ik cool :cool: