Mijn vader wil me niet meer als zijn dochter
 

Het gaat op dit moment echt even heel slecht met me. Ik heb al maanden, jaren problemen met mijn vader maar vandaag is echt de bom gebarsten denk ik. In het kort is dit wat eraan vooraf ging maar eigenlijk gaat het al jaren niet lekker tussen ons.

Waar het nu omgaat is dat ik mijn vader via mijn advocaat heb laten weten dat ik het niet pik dat hij niet betaald heeft en dat hij tot vrijdag de tijd krijgt om alsnog te betalen. Daarop kreeg ik een mail waarin hij me vroeg of ik langs wou komen om er als volwassen mensen over te praten. Hierop heb ik terug gestuurd dat ik hier geen behoefte aan had, dat alles wat gezegd moest zijn al gezegd was en dat ik best langs wil komen maar dan alleen als hij interesse en belangstelling in me heeft en ik in hem. Hierop stuurde hij terug dat ik vanaf nu zijn dochter niet meer ben en dat ik het verder zelf maar uit moet zoeken. Dat is nog een keer bij hem welkom ben om zijn computer en sleutel terug te brengen en dat ik dan mijn 'troep' mee kan nemen. Ik ben hier echt kapot van. Ik heb 19 jaar lang een 'vader' gehad maar dit slaat echt alles. Het kan toch niet zo zijn dat een man na 19 jaar zoiets heeft van 'jou moet ik niet meer'.

Ik wil nu eigenlijk van jullie weten wat ik hier nou mee aan moet. Nou zul je zeggen, jij kent je vader het beste maar op dit moment ben ik echt tot niets anders in staat dan huilen en slapen en ik wil gewoon weten wat ik hier nou mee aan moet. Alle tips en reacties zijn heel erg welkom.

Jeetje, das heftig. Ik kan me maar moeilijk (of eig niet) voorstellen dat je dat als vader zou kunnen. MAar goed.
Ik ken je vader natuurlijk niet en weet niet of hij bij deze uitspraak blijft oid maar ik zou er iig over praten met mensen. Je vriend, je moeder? Ik heb geen idee wat verstandig is; wel of niet met je vader proberen te praten, maar kijk ook goed naar wat jij aan kunt op dit moment.
Echt veel zinnigs heb ik dus niet te zeggen :bloos: maar ik wilde je vooral heel veel sterkte wensen!

Liefs sonho.

Allereerst sterkte natuurlijk.

Wat verwact jij eigenlijk van je vader, behalve dan dat hij zijn (financiele-)afspraken nakomt? Ik bedoel, je vraagt wat je er mee moet doen, maar je zegt niet echt neer wat je wil; hoeveel energie je er nog in wilt stoppen; wat voor een contact je eigenlijk zou willen hebben met je vader. (reeel gesproken dan)

Het lijkt me een klote situatie, ik kan me er niet in verplaatsen ofzo, ik heb ook geen tips, maar ik vroeg me dat even af.

Jij bent het niet eens met deze situatie, toch? Jij wilt nog wel hem als vader? Want als je dat niet meer wilt is het gewoon een kwestie van dat je het even een beetje tijd en rust moet gunnen om eraan te wennen. Ik ga er vanuit dat je dat dus niet wil. Je wilt hem wel als vader. In dat geval zou ik het in ieder geval met je advocaat bespreken. Hij kan dat ten eerste niet zomaar zeggen en ten tweede is hij nog dingen aan je verplicht tot je 21e. Simpel. Hij heeft jou op de wereld gezet en moet daar de gevolgen van inzien. Dat is denk ik de financiele kant (ik zoek een ander woord, maar ik kan er even niet opkomen)
Nu het volgende punt, ik denk toch dat je hem nog een keer zal moeten spreken om dit gewoon uit te kunnen spreken. Via mail kun je hem aangeven mocht je dat willen. Het ligt niet zo simpel als hij zegt, dat jij van het ene op het ander emoment zijn dochter niet meer bent.
Je moet vooral voor jezelf duidelijk stellen wat jij nog wilt vvan hem. Wil je nog contact met hem, wil je hem als vader blijven zien, dan moet je daar toch een keer een gesprek met hem over aangaan en tot een besluit komen waar beide partijen het mee eens zijn. Ik weet niet precies hoe ver reizen je vader van je vandaan woont, maar je zou gewoon een keer bij hem op de koffie desnoods kunnen komen. Ik heb niet alles gevolgd dus van wat je gepost hebt over je vader, dus ik weet niet precies hoe dat allemaal ligt.
Verder wens ik je heel veel succes en anders moet je nog maar meer reageren:)


Nou zit mijn vriend en zijn broertje en zussen in een soortgelijke situatie, dus ik kan redelijk begrijpen hoe moeilijk dit is:)

Je vader, degene die er samen met je moeder voor jou hoort te zijn om je de eerste liefde te geven op deze aarde heeft je afgewezen en dat is echt bull-shit. Ik denk dat je op deze manier wel schade opgelopen hebt, en ik denk dat het goed zou zijn om te gaan proberen dat te genezen, maar eerst zou ik maar lekker uithuilen, en inderdaad praten met mensen. Verder weet ik het ook niet. Stop iig je pijn niet weg maar doe er wat mee.

Hij heeft inderdaad zijn betalingsplichten ( ik neem aan alimentatie? ) gewoon te voldoen, en de stap via een advocaat is een schijnbaar onvermijdelijke stap. Dat moet je ook vooral doorzetten, ondanks wat er nu speelt op emotioneel vlak.

Verder wens ik je heel veel sterkte, want dit is erg moeilijk.
Hou je haaks

aanvulling: mijn vader heeft me laten barsten toen ik 10 was, en ik moest inderdaad vanaf mijn 18 t/m 21 telkens weer vechten om elke cent alimentatie, en zelfs de jaarlijkse inflatie indexering moest ik hem zelf toesturen want die verrekte hij zelf op te zoeken. Maar dat even los, die pijn van die een ouder je aandoet, verwerk je niet zomaar even, daar gaat helaas erg veel tijd overheen. Praat erover, met je vriend, je moeder, de mensen die je nastaan. En laat het ook een beetje over je heen denderen, ik denk zelf niet dat er een andere methode is, dan het gewoon maar ondergaan.

Nogmaals sterkte

Mijn vader heeft dus precies hetzelfde gedaan, hij heeft een dag na mijn 18de verjaardag een formele email gestuurd waarin hij laat weten van zijn vaderschap af te zien, maar hij had me niet erkend dus kan ik ook gen geld eisen.
Maar ik heb me erbij neergelegd, en hoef nou ook geen geld meer van hem. Als een vader zo ten opzichte van zijn kind staat, dan ben ik niet meer in staat om dan nog om geld te vragen eigenlijk. Maar jij kan dat dus nog wel, en ik kan vanuit mijn eigen ervaring spreken dat "een goed gesprek" een smoes is om onder betalingen uit te komen (ook al vaker meegemaakt).
Maar het ergste vond ik het dumpgevoel, dat geld verdien ik zelf ook wel (en mijn moeder betaalt) maar dat je zo makkelijk van je dochter af wilt/kunt, dat doet pijn. Als ik jou was zou ik blijven vechten voor het geld waar je recht op hebt. Hij heeft zelf bijgedragen aan jouw bestaan, en ik vind niet dat welke vader dan ook het recht heeft om daar "vanaf te zien".

sterkte met alles.

Ik hoop dat hij het gezegd heeft in een opwelling, en anders sterkte meis. (})(f)

Ik kan me wel een klein beetje indenken hoe t voelt. Gelukkig is de band met mijn vader beter en al kan hij wel moeilijk doen over geld, hij betaalt het toch altijd wel.

Dat je vader zegt dat hij je niet meer wil kennen, is iets wat ik eht niet snap... Hij heeft ervoor gezorgd dat jij op de wereld gezet bent en dat is ws ook geruime tijd goedgegaan.
Dat hij nu, doordat híj moeilijk doet over geld, jij opeens geen kind meer van hem hoeft te zijn, is in mijn ogen de schuld in andermans schoenen schuiven. Jij vraagt (eist) waar je recht op hebt en hij hoort daar helemaal niet moeilijk over te doen.
Als je ouders bij elkaar geweest waren, had hij dit ook moeten betalen en ws hij ws alleen maar meer geld aan je kwijt geweest. Het lijkt mij ook bijna allemaal om het geld te doen, elk spoor van liefde en besef dat jij zijn dochter bent, ontbeekt in wat ik gelezen heb. Heel erg egoïstisch gedacht van hem dus.

Denk je dat als er geen problemen waren geweest over de betaling, dat jullie 'relatie' nog beter geweest zou zijn?

Ik weet niet zo goed wat ik er over moet zeggen, alleen dat ik het belachelijk vind dat je vader zoiets zegt. Maar ik wil je in ieder geval veel sterkte wensen!

Is het geen boze reactie? Meent hij het echt uit de grond van zijn hart, want dat kan ik bijna niet geloven. Zoiets kun je je eigen kind toch niet aan doen?

Sterkte meis *knuf* :)

Zoiets zou een liefhebbende vader nooit en te nimmer zeggen, ook niet als hij boos is.

Maar goed, het is een erg treurig verhaal.

Sja, advies geven in dergelijke situatie is ontzettend moeilijk. Ik kan wel uit eigen ervaring vertellen dat ik (nog steeds) soms wel mijn vader mis. Ik heb al jaren geen contact meer met mijn vader maar af en toe idealiseer ik wel eens in de zin van 'ik zou liever een vreselijke vader willen hebben dan een vader die ik nooit zie'. Na rechterlijke procedures mag hij nu ook geen contact meer met me hebben.. Verstandelijk gezien weet ik dat het echt veel beter voor me is, maar gevoelsmatig knaagt het soms aan me. Anderzijds beheerst het niet meer mijn leven zoals toen.(incest en mishandeling). Het "voordeel" van contact verbreken is dat ik helemaal geen verwachtingen meer hoefde te hebben van mijn vader, hij had ze sowieso niet kunnen waarmaken. (in die zin geeft het rust)

Heel veel sterkte meid

Het is nu een paar dagen verder en ik heb verder niets meer van hem gehoord. Hij heeft het dus ook niet meer teruggenomen dus het lijkt er erg op dat hij het echt meent. Inmiddels gaat het al wat beter met me. Ben bij mijn vriend langsgegaan om erover te praten, heb er met mijn moeder overgepraat en mijn broertje zwijgt het dood. Ik ben net begonnen met school dus ben daar erg druk mee en die afleiding werkt wel goed. Ik ben alleen bang dat ik er te snel weer bovenop wil zijn en het daardoor onbewust toch niet goed verwerk. Ik wil het vergeten en weer verder maar zo kom ik er niet maar om het nou bewust levend te houden vind ik een beetje raar.

Morgen loopt zijn deadline om te betalen af en ik weet nu al dat ie niet gaat betalen dus dan gaan de brieven de deur uit naar het LBIO en kan hij een deurwaarder verwachten dus gezellig zal het niet worden.

Ik weet alleen niet goed wat ik nou wil met het contact. Voor mij heeft ie nu eigenlijk echt afgedaan als ie denkt dat ie me dit soort dingen zomaar kan flikken. Ik kan toch niet alles pikken?

Het geen wat me nu nog het meeste dwars zit is dat hij zijn spullen terug geeist heeft die hij volgens hem aan mijn in bruikleen gegeven heeft. Zo heb ik voor mijn studie zijn oude computer gekregen, naja ik dacht dat ik hem gekregen had, hij zegt dus geleend. Nou heeft hij me 'gesommeerd' hem binnen zeven dagen terug te brengen maar zonder gerechtelijk iets kan hij dat toch helemaal niet eisen? Er zitten toch eigenlijk geen consequenties aan vast als ik het niet doe? Behalve misschien nog meer gedonder maarik ben gewoon emotioneel gehecht aan mijn pc en al mijn andere spullen.

Ik vind het ook heel moeilijk om te bepalen wat ik nou wil. Aan de ene kant heb ik zoiets van als je zo doet dan hoeft het van mij niet meer om te laten merken dat ie echt niet moet denken dat ie alles zomaar kan maken maar aan de andere kant vind ik het heel raar om zonder vader verder te gaan. Hoe moet dat nou met verjaardagen, feestdagen en dingen als diploma-uitreikingen, trouwen enzo?

Bedankt voor alle hele lieve berichtjes, ik heb er echt veel aan. Ik vind het erg fijn om te merken dat iedereen vind dat dit echt niet kan en dat ik dan tenminste al minder het gevoel heb dat ik dit heb uitgelokt enzo. Het doet me echt goed :)

Je zit inderdaad in een lastige situatie. Ik snap eigenlijk wel wat je bedoelt, je wilt graag een vader, maar als hij zich zo gedraagt misschien ook wel liever niet. Je hebt (net als iedereen) een beeld van wat een vader zou moeten doen, hoe hij zou moeten zijn, en dat 'spreekt je heel erg aan'. Maar je vader voldoet absoluut niet aan dat beeld. :( Ik ken de situatie verder zelf niet, maar ik denk dat je moet proberen om dat ideaalbeeld los te laten (hoe moeilijk ook). Vraag je zelf eens af of je echt wilt dat hij op bv. je bruiloft komt. En zie hem dan niet als vader, maar als persoon. Wil je dat zo'n persoon op jouw bruiloft komt? Of wil je graag dat jouw vader komt? Ik heb er niet zo'n verstand van hoor, maar misschien dat je hier iets aan hebt.

Verder wil ik je graag heel veel succes wensen! (y) En, voor zover ik dat kan beoordelen, heb je het iig niet zelf uitgelokt. Zet hem op meid, laat zo iemand jou niet klein krijgen, hij is het niet waard om je zo rot over te voelen. :|

Net even gebeld met mijn oudoom, de broer van mijn opa van mijn vaders kant. Hij is eigenlijk altijd al mijn 'opa' geweest. Heb hem ook verteld over hoe het nu allemaal zit enzo. Ik wil ze er niet mee lastig vallen maar vroeg of laat komen ze er toch wel achter en dan vind ik dat hij ook het recht had om het van mij zelf te horen. Het was heel fijn om hem even te spreken, hij was oprecht geinteresseerd, ook in hoe het nu met school enzo gaat. Het was een heel fijn gesprek. Hij had ook echt geen idee dat mijn vader dat soort dingen zou (kunnen) doen. Ik vind het gewoon een heel fijn gevoel dat ik ook de familie van mijn vaders kant achter me heb, dat geeft me wat meer zekerheid. Dan heb ik iig niet het idee dat het aan mij ligt ofzo. Hij bood ook aan dat als hij er voor me kan zijn dat ik wel mocht bellen enzo. Vond ik echt enorm lief en fijn enzo :)

Ik ben gewoon blij dat ik ook met dat deel van mijn familie wel nog een goed contact heb, dan ben ik dat iig niet ook in een klap kwijt.

tov (y)

Jeetje.... Dit is best wel heftig... Allereerst heel veel sterkte en *knuffel voor jou!*
Verder denk ik dat het heel erg goed is om er veel over te blijven praten, blijven huilen, blijven schreeuwen. Klinkt misschien heel stom, maar ik denk wel dat dat het beste is, aangezien je bang bent dat je dit niet helemaal goed verwerkt. Verder is t enige wat ik kan doen je nog een keer heel veel sterkte wensen.... En dan nog iets wat je misschien op dit moment liever niet wil horen, maar: Alles komt goed! Nu voel je je misschien heel kut (waarschijnlijk wel...), maar er komt een dag dat je dit een plaats kunt geven...

Succes meid (y)

Oow Daan.. :( *knuffel*

Het is moeilijk hier advies over te geven.. Ik zou het niet proberen weg te stoppen, daar krijg je alleen maar last van. Dus sla schop en schrijf als je het niet meer ziet zitten, en praat er thuis veel over. (hoe is je vader tegen je broertje?) En verder zou ik elke cent van hem eisen die je verdient. Hij is verantwoordelijk voor je tot zijn 21ste, en dat moet ie dan maar voelen met deurwaarders. Verder zou ik met je advocaat bespreken wat je met zijn "geleende" spullen moet doen. Misschien teruggeven in oude staat (gewoon alles van en uit je compu halen wat van jou is) of misschien houden. Tenslotte heeft hij van jou ook nog heel wat.

Heel veel sterkte meisje! En zoek afleiding in je studie, ga af en toe wat leuks doen met vriendinnen en met Michel!

Jeetje zeg... wat moet je hier eigenlijk op zeggen? Onzettend veel sterkte keer 1000... :(

Eergisteren (dinsdag) was mijn 'deadline' om mijn computer en sleutel enzo terug te geven. Dat heb ik niet gedaan. Ik vind sowieso dat hij nu eerst maar eens met iets over de brug moet komen voordat hij van mij iets kan/mag eisen. Ik heb er gelukkig niets meer over gehoord dus misschien is dat wel overgewaaid. Ik hoop het maar. Verder heeft hij nog altijd niet betaald dus heb ik alle stukken van de rechtbank opgestuurd naar het LBIO. Die zoeken het nu verder voor me uit en zorgen dat ik het geld krijg waar ik recht op heb.

Mijn broertje was vorig weekend jarig en logischerwijs gaat ie dan ook even langs bij mijn vader en belt hij op de dag dat ie echt jarig is. Nou hoorde ik van mijn broertje dat mijn vader wel nog gevraagd had hoe het met mijn studie ging enzo. Dat vond ik echt schijnheilig eigenlijk. Het is allemaal begonnen omdat ik vroeg om een beetje interesse en belangstelling. Dan zegt ie keihard dat ie dat niet wil geven maar dan gaat ie viavia toch vragen hoe het is enzo, dat snap ik dan niet :s

Mijn broertje heeft wel nog goed contact met mijn vader en gaat ook nog regelmatig langs enzo. Hij heeft heel lang geprobeerd zich hier buiten te houden maar nu wil ie er toch wel een beetje met me over praten maar ik wil ook zijn contact met mijn vader niet verpesten en jullie snappen vast wel dat ik op dit moment niet zoveel positief nieuws over hem naar buiten krijg. Komend weekend viert mijn broertje zijn verjaardag bij mijn vader. Gelukkig is mijn vriend zondag jarig dus ik heb een perfect excuus waarom ik er niet ben :)

Het leeft nog wel iedere dag bij me maar voornamelijk rationeel. En van die dingen die door me heen spoken van, waarom nou? Komend weekend weer eens echt een weekend bij mijn vriend, misschien dat we er dan nog wel over praten. Ik heb ook mijn oom gesproken (de broer van mijn vader) en die zegt hem al veel langer zo te kennen en ik ben daar altijd welkom en ik mocht ook komen praten enzo, ze kennen hem daar goed genoeg. Ik vond het heel fijn om zo te worden opgenomen en te zien dat er aan die kant van de familie ook nog wel veel hartelijkheid zit.

Ik durfde het mijn oma niet te vertellen omdat ik bang was haar pijn te doen en omdat ze het type is dat dan gelijk mijn vader belt en met hem in discussie gaat en dat wou ik nou net niet. Nu bleek dat mijn broertje het al verteld had en dat ze het een zaak tussen mij en mijn vader vond dus dat zit ook wel goed :)

Ik heb dus al die tijd niets meer van hem gehoord en ik weet niet goed of dat nou positief of negatief is. Wie weet staat er morgen wel een deurwaarder op de stoep. Ik vind het best eng om alleen thuis te zijn en ik durf ook niet goed mijn mail te bekijken, bang dat er weer iets van hem tussen zit. Voorlopig laat ik mijn vriend eerst alles even screenen :) Op school gaat het gelukkig lekker en daar heb ik veel afleiding van. Dat doet me wel goed. Ik hoop dat ik er op een goede manier mee omga en niet zoals met de scheiding van mijn ouders jaren later er achter kom dat ik het eigenlijk nog niet verwerkt heb. Voorlopig vind ik het wel lekker rustig dat ik niets hoor, ik ga het vuur zeker ook niet zelf weer aanwakkeren.

Jij zijn dochter niet meer, zijn computer zijn eigendom niet meer.
Pest hem maar flink, want het is een selfish bastard die niet beter verdient en het ook nog achter de ellebogen heeft.

Aanpakken.

Als je er zó erg mee zit (wat vrij logisch is) dan zou ik het als ik jou was toch proberen, en met jevader gaan praten. Dan kun je van tevoren bedenken wat je wilt gaan zeggen, en hem in ieder geval nog een keer zien. Misschien dat hij daardoor van gedachten verandert. Zo niet, dan heb jij in ieder geval je best gedaan en valt jou niets te verwijten.

Om een levensmotto aan te halen: "It's better to regret something you did, than something you didn't do"

Je kunt beter spijt hebben dat je je vader nog een keer bent op gaan zoeken, dan dat het voor altijd aan je blijft vreten dat je dat juist niet hebt gedaan.

Ik snap wel dat de TS dit moeilijk vindt, omdat zij niet weet hoe haar vader zal reageren op haar komst.

Daantje: die pc heeft hij je dus blijkbaar in bruikleen gegeven, en als hij hem terug wil, moet jij gewoon zeggen dat je schoolwerk erop staat, en dat je zonder vervanging niet verder met je school kan. Dat is allemaal best hard te maken. Bovendien heeft de goede man geen deadlines te stellen, dat doet hij slechts uit angst voor de deurwaarder. Maar daar heeft een geleende ( gekregen pc ) geen ruk mee te maken. Bovendien, hij heeft hem jou gegeven, en daar zou ik bij blijven. Dat is jouw woord tegen het zijne, en in dit soort zaken is er geen advocaat of raadsheer die jouw pa zal zeggen dat hij dat moet doorzetten om zijn pc terug te krijgen.

Goed dat je je op school stort, doe maar wel, als je er maar wel over blijft praten. Sommige dinge nverwerk je al doende. Daar hoeft niet moeilijk over gedaan te worden.

hou je haaks.

Ik ben echt niet van plan om nog langs te gaan nu. Daarvoor moet hij eerst wat dingen 'goedmaken' en dat kan niet zomaar meer. Ik heb hem op dit moment gewoon niets meer te zeggen dan dat hij zijn plichten moet vervullen en daar zal hij toch niet naar luisteren. Als ik langsga loopt het toch alleen maar op een ruzie en een scheldtirade op en daar zit ik niet op te wachten.

Het lijkt misschien een goed idee maar ik ken mijn vader langer dan vandaag en weet dat er met hem toch niet te praten valt. Bovendien ben ik bang dat ik dan alleen nog maar meer dingen oprakel en daar zit ik al helemaal niet op te wachten.

Mja, het zal wel een discussie worden of ik hem gekregen of geleend heb maar daar zijn nergens bewijzen van dus hij kan net zoveel bewijzen als ik.

Als ik iets kan gebruiken als afleiding dan is school natuurlijk wel het mooiste excuus dus daar zit ik niet zo over in. Ik hoop dat ik het op deze manier voldoende verwerk. Het scheelt al dat ik hier veel van me af kan schrijven en dat mijn familie het ook zo goed oppikt.

Hey zus,

ik zie dat je verteld dat ik het doodzwijg, dat is t niet hoor... K wist alleen niet hoe ik ermee moet omgaan. K voel me rot omdat pa zo tegen je doet, en vindt het ook belachelijk, maar probeer zo veel mogelijk je eigen gangetje te gaan (voor zover t gaat) en vergeet niet! Ik ben er voor je als je me nodig hebt ;)

Sterkte! :)

Breng hem zijn spullen en laat het zitten. Geld van je ouders krijg je omdat ze van je houden, of omdat ze ergens spijt van hebben, niet omdat je er recht op hebt.
Waarom wil je nog zo graag zijn dochter zijn als hij jouw vader niet meer wilt zijn?

Volgens mij heeft ze het geld gewoon heel hard nodig, ze is gek als ze het dan zomaar laat schieten. Hij heeft er voor gekozen haar op de wereld te zetten en is dat dus verplicht. Het is al verrot genoeg dat hij zo doet. (n) Bovendien geef je op die manier aan hem toe en maak je het alleen maar makkelijker voor hem. :nono:

Dan leen je het ergens, zal dan wel aan mij liggen, maar ik hoef geen geld van mijn vader omdat hij verplicht is voor mij te betalen, als hij geen alimentatie meer wil betalen omdat ik 21 ben, moet hij dat helemaal zelf weten, dan sla ik hem niet met het wetboek om de oren want dat zou meer over mij dan over hem zeggen vind ik.
Je weet niet of hij ervoor gekozen heeft. Juridisch gezien is hij het inderdaad verplicht, maar als hij de morele plicht niet voelt hoeft het voor mij niet.
Dat het verrot is ben ik absoluut met je eens, maar dat is een scheiding in de meeste gevallen. Om het nu voor alle betrokkennen maar zo moeilijk mogelijk te maken vind ik een vreemd streven, maar het kan ook zijn dat dit niet is wat je bedoelt.

Dat van dat lenen snap ik wel, maar waarom lenen als je vader het ook gewoon makkelijk kan betalen? Bovendien zou het mij ook gewoon om het feit gaan dat hij niet eens meer zijn alimentatie betaalt. :o En met dat moeilijker maken bedoel ik eigenlijk meer dat je dan eigenlijk vind dat hij dus maar zelf moeten weten of hij zal betalen? :s Ik vind dat gewoon niet kunnen. Als het al niet om het geld gaat, dan wel om het principe.

Omdat ik wil dat ik dat geld van mijn vader krijg omdat hij van me houdt, niet omdat er ergens een regeltje is waar staat dat hij mij moet betalen.
:o Misschien ben ik wel ouderwets.

Hier sluit ik me bij aan.

(en nee, ik heb verder niets nuttigs toe te voegen, maar ik wil gewoon ook even succes wensen, want ik vind het echt een rotsituatie voor je)

Bullshit, ongelukje kan gebeuren en als het meisje waarbij het dan gebeurd besluit dat ze geen abortus wil plegen heb je dus een kind zonder dat je ervoor gekozen hebt.
Dan hoeft hij daar dus absoluut geen verantwoordelijkheid voor te nemen, waarom wel? :s

Ik heb gisteravond flinke ruzie gemaakt, om het feit dat mn vader geen enkel respect meer heeft voor mn zus. Niet alleen heeft ie Dana gekwetst, mij raakt het ook behoorlijk. Ik heb gisteren geprobeerd hem wijs te maken, dat het niet kan/mag/bestaat dat je zoiets tegen je kinderen zegt, ongeacht wat ze doen. Na een hoop geruzie zei hij tegen me, als je hetzelfde denkt als je zus, en de manipulatie van je moeder (wat ie altijd overal voor gebruikt als het over hem gaat) mag je ook je spullen pakken. Mij raakte het niet zozeer, ik heb hem juist geprobeert te laten voelen wat er gebeurdt als ik werkelijk mn spullen pak, en hem alleen achterlaat....

Allebei heel veel sterkte! Gelukkig hebben jullie altijd elkaar nog. (y) Hoe staat jullie moeder er trouwens tegenover?

Heftig verhaal zeg! Je hebt recht op je geld tot je volwassen bent voor de wet, dus ik zou wel een rechtszaak starten als je er geld voor hebt.

Ik snap wel dat je nergens toe in staat bent, maar ik weet niet hoe ik je verder zou kunnen helpen.
Of je beter wel of niet met je vader kunt praten ga ik geen advies over geven, maar ik zou niet weten of je vader echt een gesprek wil voeren, als hij zo doet.

Probeer er zoveel mogelijk over te praten (misschien via msn met mensen die op dit topic hebben gereageerd??).

Iig heel veel sterkte en succes

Btw, ik ben heel erg bang dat ik over een x tijd ook in zo'n situatie kom. Ik heb elk weekend als ik bij mn vader ben heel erg stress, en hij komt ook geen van z'n verplichtingen na :(

Ik snap het wel en het is zeker een lastige situatie. Maar het grootste probleem is dat je niet kunt zien wat zich in de persoon zelf(in dit geval je vader)afspeelt.

Vat het niet verkeerd op, maar als je vader zo tegen je doet heb je of de kans dat het hem geen ene flikker uit maakt wat jullie doen, of hij zit heel erg met zichzelf in de knoop en wil niet laten merken dat hij jullie nodig heeft.

Skoolboy

Ik heb weer een mail gehad. Hij heeft blijkbaar toch het gevoel dat er iets fout zit en dat hij niet alles zomaar kan zeggen of doen. Hij wil met me praten zodat hij met een goed gevoel op vakantie kan gaan :s

Ik weet alleen niet goed wat ik nou moet doen, wil het liefst niet alleen langsgaan of doordeweek, straks ben ik weer helemaal van slag en ik moet wel weer naar school de dag erna. Ik weet het niet zo goed :s

Ik heb weinig tijd om te reageren maar ik lees wel alles en vind het ontzettend lief dat iedereen nog steeds meedenkt en reageert :)

Bedankt daarvoor :)

Als je een boezemvriend(in) hebt kun je hem/haar meenemen, om misschien je te helpen een als het nodig is op te vangen na het gesprek

Ik ben ook wel benieuwd:)

Ik heb gemailt dat ik ook baal van deze situatie en blij ben dat hij nu zelf initiatief toont en weer mailtjes stuurt met 'papa' eronder. Ik heb gemailt dat ik best langs wil komen maar doordeweek echt geen tijd heb. Ik ga vier dagen per week naar school en sta dan vaak om half zes op en wil dus 's avonds rond tien uur naar bed en dan heb ik gewoon echt geen tijd om langs te gaan als ik pas om acht uur thuis ben. Hij vertrekt vanavond op vakantie voor een week dus ik heb afgesproken dat hij wat laat weten als hij wat laat weten als hij terug is en dat we dan een keer in het weekend wat afspreken. Hij vond dat prima en ik was al lang bij dat hij niet kwaad werd omdat ik niet kan maar ik kan het echt niet opbrengen. Het zal best emotioneel worden en dat kan ik nu gewoon niet aan. Als ik langsgeweest ben laat ik wel weten hoe het ging :)

Wel balen dat hij net hier mee komt als ik bij de IB-Groep langsgeweest ben om te vragen hoe dat zit met al die regelingen :s

Mja, ik vind het wel fijn dat hij er nu mee gekomen is en dat ik nog even de tijd krijg om alles te laten bezinken en alles nog eens op een rijtje te zetten. Ook om te bepalen wat ik nou echt wil.

Doordeweek wil ik het er gewoon echt niet bij hebben, vanochtend ben ik bijvoorbeeld om kwart voor zeven met de trein vertrokken en ben ik om kwart over zeven weer thuis, dan trek ik zoiets echt niet meer.

Dankjewel, als ik er nog iets over kwijt wil en iedereen mijn geklaag hier in dit topic zat is ;) dan weet ik je te vinden :)

Sorry dat ik hem up maar het verhaal gaat weer verder.....

Vandaag ben ik met mijn vriend langsgegaan bij mijn vader om te praten over hoe we hier nou mee verder moeten want de situatie was gewoon heel erg vaag. Ik wilde duidelijkheid en met dat doel ben ik naar hem toe gegaan. Naja, die duidelijkheid heb ik misschien wel gekregen maar meer dan dat ook niet eigenlijk :s

Hij zei dat hij spijt had van wat hij geschreven had en dat hij dat gedaan had omdat hij kwaad was maar in dezelfde vijf minuten haalde hij weer aan dat ik 'vorig jaar geen flikker heb uitgevoerd en daardoor mijn examens niet gehaald had'. Dat had hij ook teruggenomen en daar begint hij nou ook weer over dus ik geloof er niet zoveel van dat hij echt spijt had. In mijn ogen zeg je niet dat je je kind niet meer wilt ook al ben je kwaad. Dat soort dingen zeg je gewoon niet.

Hij was niet van plan om te gaan betalen, iig niet het bedrag dat hij zou moeten betalen want in zijn interpretatie betaalde hij het juiste bedrag terwijl ik (en mijn moeder en mijn advocaat) de uitslag van de rechtbank anders geinterpreteerd hadden. Tis dus heel vervelend nu: er ligt een uitspraak van de rechtbank maar beide partijen vatten het anders om, en tsja, wat moet je dan? Herziening aanvragen maar daar heeft zowel hij als ik weinig zin in omdat het weer de zoveelste (zinloze) rechtzitting is die tijd en geld en energie kost en ik ben het langzaamaan meer dan zat.

Min of meer uit verplichting vroeg hij nog wel naar mijn studie en kamerzoektocht maar of dat echt oprechte interesse was betwijfel ik. Zolang we niet uit die geldkwestie zijn denk ik dat het moeilijk wordt om weer echt contact op te bouwen terwijl hij dat wel graag weer wou. Ik wil denk ik voor mezelf gewoon een poosje rust. Ik wil weten waar ik aan toe ben en dat ben ik op deze manier nooit. Ik ben elke maand afhankelijk van zijn vrijgevigheid wat hij op dat moment weer voor me over heeft.

Dit heeft me wel gesterkt in mijn idee om een hardheidsclausule aan te vragen bij de IB-Groep dus ik ga mezelf er denk ik eens toe zetten om een verklaring te schrijvne, maar wat schrijf je daar precies in en wat niet? Het lijkt me echt moeilijk om je hele probleem zo op papier te zetten dat het voor anderen (buitenstaanders) begrijpelijk is en dat ze op grond daarvan een juiste beslissing kunnen nemen. Vorige week is de decaan van de Hogeschool kennis komen maken in onze klas en die vertelde dat het oa tot zijn taak behoord dat hij verklaringen kan en wil schrijven voor zo'n hardheidsclausule. Ik ga daar denk ik maar eens een afspraak maken want hoe meer verklaringen ik heb, hoe beter lijkt me en hij is daar ervaren in dus weet waar hij op moet letten en kan me misshcien ook nog wel wat tips geven.

Ik ben blij dat ikin het weekend gegaan ben want ik had echt knallende koppijn toen ik thuiskwam en ik was ook best gefrustreerd. Ik vond het fijn dat mijn vriend erbij was en dat mijn stiefmoeder er ook was. Toch een beetje onafhankelijke partijen erbij hoewel die partijdigheid natuurlijk ook te betwijfelen is. Ik ben wel een beetje van slag en baal gewoon behoorlijk dat ik de hele middag daar gezeten heb en nog niets opgeschoten ben.

Voor mij hoeft het allemaal even niet meer zo nodig, ik wil die hardheidsclausule in orde maken, duidelijkheid over die uitspraak van de rechtbank en rust.

(sorry voor het lange verhaal maar ik denk dat sommigen toch wel geinteresseerd zijn in de afloop van het gesprek).

Dat over dat je niks uitvoerde en daarom het niet gehaald hebt, vind ik wel heel gemeen en pijnlijk van hem. (Tenminste, voorzover ik begrepen had heb je zeker wel je best gedaan, toch?)

Op dit moment was ik eigenlijk vooral bezig om te zorgen dat dit niet nog jaren door hoeft te gaan zo en dus oa ook met die hardheidsclausule. Het lijkt me alleen niet echt iets wat je even in den vrij uurtje schrijft dus het zal nog wel wat tijd kosten voor dat allemaal rond is, zeker omdat mijn moeder ook een verklaring moet schrijven en ik er ook een moet zien te krijgen van een onafhankelijke derde maar daar gingen ze op school wel goed en makkelijk mee om dus ik denk dat dat nu al een heel stuk makkelijker wordt.

Verder wil ik idd vooral rust, voor mij hoeft het allemaal even niet. Mijn vader wil heel graag weer contact en hij denkt dat ik nu gewoon mezelf niet ben en alles doe in opdracht van mijn moeder want hij kan haar niet uitstaan maar het is zo vervelend dat ik daar telkens tussenzit. Voorlopig wil ik even geen contact meer met hem denk ik, iig niet met langsgaan en weekenden enzo. Dat kan ik gewoon even niet. Ik hoop dat de tijd het dan wat heelt. Ik denk niet dat het ooit nog echt goed komt want zo is hij gewoon niet en dat moet ik ook maar een keer accepteren dat hij nooit de vader zal worden zoals ik zou willen. Ik ga proberen gewoon nergens meer op te rekenen bij hem en te zorgen dat ik zo onafhankelijk mogelijk van hem ben, dat lijkt me het beste.

Dat soort uitspraken doen me ook het meeste pijn ja. Vooral omdat hij zelf zijn hele leven nog geen enkele opleiding heeft afgerond (alleen mavo geloof ik) en hij nu ook al twee jaar werkloos thuis zit en dan mij de schuld geeft dat ik ook geen bijbaantje heb.

Voor mezelf vind ik dat ik vorig jaar hard genoeg gewerkt heb en goed mijn best heb gedaan. Ik had het misschien wel gehaald als ik echt 24 uur per dag met mijn studie bezig was maar dat vind ik niet gezond, ik heb ook nog een ander leven en bovendien zou ik dat ook geen vijf jaar volgehouden hebben. Hij zou beter trots zijn dat ik geaccepteerd heb dat dat het niet is en dat ik nu met veel meer plezier aan een nieuwe studie begonnen ben.

Het zijn vooral dat soort dingen die me zo steken en waar ik ook die hardheidsclausule op wil baseren. Een conflict over geld telt namelijk niet als onverzoenlijk ernstig conflict dus moet ik het ergens anders op steken en dan neem ik denk ik dat soort uitspraken waardoor mijn zelfvertrouwen gewoon gigantisch daalt.

Ik vind het een goede reden. Het is echt niet eerlijk om je op dat soort dingen aan te vallen. En nee, 24/7 bezig zijn met je studie is niet gezond, inderdaad ;) dus dan was het gewoon niet de studie voor je, denk ik. (Of het niveau niet.)
Ik dacht trouwens dat een voorwaarde voor een hardheidsclausule was dat je vanaf je 12e geen contact meer had met één van je ouders? Maar jij zal het wel weten, bent er ongetwijfeld meer in thuis dan ik.

Ik vind dat ook wel een goede reden. Mijn studie lijdt er gewoon onder doordat ik zo onzeker wordt als ik telkens van dat soort opmerkingen naar mijn kop krijg. Maar of ze het bij de IB-Groep een goede reden vinden.......... Ik ben langsgeweest op zo'n servicekantoor en daar gaven ze me iig wel kans want anders zou ik er niet eens aan beginnen.

Je hebt meerdere voorwaarden voor een hardheidsclausule, zoals:
- je vader heeft je niet erkend
- (een van je) ouder(s) is van het gezag ontheven of uit het gezag ontzet
- je hebt sinds je twaalfde geen contact meer
- de vastgestelde alimentatie is al twaalf maanden of langer oninbaar
- je hebt een ernstig onverzoenlijk conflict of een ernstig verstoorde relatie

Omdat ik voor die eerste vier dingen niet in aanmerking kom moet ik het op het vierde steken. Als je daar ook niet voor in aanmerking komt kan je altijd nog zelf proberen je situatie zo goed mogelijk te omschrijven, dan gaan ze er ook nog naar kijken omdat je in dit soort situaties gewoon onmogelijk alle mogelijkheden kunt bedenken.