Sneeuwgeest
 

Een 2e gedicht, naar mijn mening teveel beeldspraak, maar dat laat ik aan jullie over.

"Sneeuwgeest"

Verstil nog even, mijn liefste
een nieuw schouwspel zal
zich aan je tonen.
De kleuren van ons begin toen,
vergrijsden zich tot
een grimmer pastel.

Doch je traanloze woorden verdrinken,
en sleuren zichzelf
je zeeën in.
En in de geest van dit duister,
hervinden we onze kiem
misschien?

En in deze aanvang nu,
vertrouw ik je mijn verhalen toe.
Roestend koper, dode last.
De ongestelde vraag

behoeft geen antwoord.

goed bram :P keep up the .. work

Lol, zit jij hier nog bij het forum?

goed werk man

Mooi slot, daar staat echt wat in zonder dat het te vaag wordt. Het begin van de tweede strofe vind ik het mindere deel in dit gedicht; ik heb niet het idee dat dat echt iets zégt, maar er meer staat omdat die woorden mooi klinken. 'Sneeuwgeest' is een mooie titel trouwens, en de verandering beschrijf je goed in de eerste strofe.

De 2e strofe vind ik heel sterk.

prachtig.

In de derde strofe valt me op hoe vaak je het woordje 'en' in het gedicht gebruikt. Dat zal ik in het vervolg proberen te vermijden.

Bedankt :bloos:

En inderdaad, die 3e 'en' is nogal overbodig. In het vervolg dat soort herhalingen vermijden dus. Dit gedicht heeft wat meer inhoud dan mijn vorige omdat het echt ergens over gaat. De vorige was gewoon een beschrijving van een treurwilg, maar deze heeft ook echt emotionele betekenis.