vriendschap
 

de zon laaghangend aan de hemel
denkend met een knipoog naar de zon
aan alle leuke dingen die we deden
het is een mysterie waarom

de passie in je ogen zag ik wegebben
we spleten huppelend uit elkaar
je fluweelzachte huidje was kapot
machteloos verder weg van elkaar

al dansend de vrijheid in
een knipoog naar de zee
een knipoog naar vriendschap
deze vriendschap is gedaan
maar het gevoel over jou
blijft voor altijd bestaan




vertel.... wat vinden jullie hier van?

Het onderwerp is in de eerste zin 'de zon', dus ik denk; 'waarom knipoogt hij naar zichzelf?'
klopt niet, hè?
Waarom huppelend!?
Ik vond het al met al nog redelijk origineel overkomen, maar dit zinnetje kan echt niet. Nee, nu is het echt een standaard liefdesverdriet-gedichtje.

haha vond ik eigenlijk ook wel met dat laatste zinnetje maar ja ik moest er iets achteraan plakken...
en huppelend dat is dat we uit elkaar gingen zonder dat we boos op elkaar waren of zo, want we gingen allebei blij door het leven maar steeds minder met elkaar samen... snap je?

dan moet het zijn ik denkend met een knipoog naar de zon

Het neigt af en toe nog wel een beetje naar een typisch schoolgedichtje, maar het is qua originaliteit al stukken beter dan je vorige gedicht. Je taalgebruik is in vlagen nogal simplistisch, waardoor de sfeer minder naar voren komt. Maar het gaat wel vooruit.

Ik vind het een mooi gedicht. Ik denk trouwens niet dat je vooruit kan gaan in gedichten schrijven. Het is niet iets wat je vaak doet en dat je het dan steeds beter kan. Ook denk ik dat iedereen eigenlijk wel gedichten kan schrijven maar je moet gewoon de inspiratie hebben en sommige mensen hebben die niet.

Nu spreek je jezelf wel een beetje tegen. Ik vind dat 'vooruit gaan' wel een beetje hetzelfde is als 'beter worden'.

Tsja, het hangt er maar vanaf wat je een gedicht noemt. Niet iedereen kan bijzondere dingen doen met woorden, hoor. En onder degenen die het kunnen zijn er ook niet veel die het echt goed kunnen. 'Mijn hart gaat kapot, want ik voel me zo rot', wat iedereen inderdaad kan, valt voor mij niet onder gedichten.

Onzin :), als je via de zoekfunctie van deze site gedichten van bepaalde leden van 1, 2 jaar geleden gaat vergelijken met die van nu, zie je wel degelijk vooruitgang :).
Denk je dat beroemde dichters op hun achtste ook al geweldig schreven en een bundel hadden kunnen uitgeven?

Ja, tuurlijk kan iemand van 8 geen gedichtenbundel schrijven. Misschien kan je wel een beter gedicht schrijven dan de vorige keer. Dat betekent niet dat alle gedichten die daar opvolgen even goed of beter zijn.

Het is toch zeker aan te nemen dat het proces van ervaring de dichtkunst (of welke kunst dan ook) verbetert? Al is de kwestie van inspiratie een wisselvalligere variabel.

Ik denk dat je door ontwikkeling in je leven daardoor ook ander soort gedichten schrijft en of dat vooruitgang is moet iemand persoonlijk bepalen

Ik vind dat je je niet kan verbeteren in gedichten schrijven. Wat Vivian1992 zegt is waar je gaat idd ander soort gedichten schrijven. Maar of dat nou verbeteren.

Maar met de jaren groeit toch ook je geestelijke diepgang, je woordenschat, je ervaring in het leven? Dat lijken me wel zaken die veel uitmaken bij gedichten schrijven.

En die ook uitmaken voor het niveau van je gedichten. Waar je eerder oppervlakkig en expliciet dichtte, dicht je later wat meer diepgaand, wat meer overdacht en wat implicieter.

precies (y)

Hebben jullie wel eens gedichten van jonge kinderen gelezen? Van een jaar of 10. Laura Ranger bijv. Juist dat kinderlijke maakt die gedichten mooi, als je volwassenener bent ga je idd op een andere manier schrijven. Maar toch niet beter?

Dat ligt er maar net aan of je diepgang in kunst altijd beter vindt. Ik meestal wel.

Ik vind het eerste deel van je gedicht vrij goed, al mis ik in de eerste stofe, laatste zin een lettergreep voor 'mysterie', maar dat is een detail. Dat stuk leest fijn en het is best leuk.

Dit stuk:

een knipoog naar vriendschap
deze vriendschap is gedaan
maar het gevoel over jou
blijft voor altijd bestaan

vind ik weer wat minder. Ik vind de herhaling van 'vriendschap' zonde en het is eigenlijk ook een beetje clichématig, dit hoeft niet erg te zijn maar hier vind ik het wat te nietszeggend; het wordt zo'n algemeen beeld en dat is zonde.

Men gaat niet 'vooruit in gedichten schrijven', men boekt vooruitgang of men wordt beter, begaafder, in het schrijven van gedichten. Je moet trouwens wel een hele domme sul zijn om geen vooruitgang te boeken als je iets heel vaak doet, of dat nu veters strikken of gedichten schrijven is. En laten we in vredesnaam ophouden met dat begrip 'inspiratie', dat vind ik zo'n vaag excuus voor mensen die niet kunnen dichten.

Nou, je kan gewoon niet beter worden in gedichten schrijven. Je gaat wel anders gedichten schrijven, je hebt meer woordenschat enz. Maar niet beter. Als je gedichten schrijven gaat vergelijken met veters strikken dan ben je pas een sul. Waarom denk je dat je in alles beter kan worden als je het vaak doet? Je kan ervoor zorgen dat je publiek je gedichten mooier vind door op een voor hun mooie manier te schrijven. Je kan ervoor zorgen dat je gedichten veel diepgang hebben of juist heel oppervlakkig zijn maar je kan er niet voor zorgen dat je gedichten beter zijn. Dat is iemands persoonlijke mening.

Dus oppervlakkige gedichten zullen meer in de smaak vallen afhankelijk van het "soort" publiek? Ik vind het wel aan te nemen dat er in de dichtkunst wel onderscheid is tussen goed en slecht, en dan bedoel ik niet naar smaak maar naar diepgang in de gedichten.

Om überhaupt over dingen te kunnen praten hebben wij met zijn allen regeltjes bedacht; conventies, als je wil. Dat we een bepaalde handeling 'veters strikken' of 'gedichten schrijven' noemen, is een conventie. We hebben ook conventies m.b.t. de literatuur, ook datgene wat mooi/goed gevonden wordt is aan die conventies onderhevig. Als je je niet wil houden aan die conventies moet je hier geen gedichten plaatsen. Wie zegt dat een driedubbele knoop beter of slechter is dan een nette strik in de veters? Dat zegt de juffrouw, je moeder, of welke andere voor jou toepasbare instantie dan ook. Wie zegt dat het ene gedicht beter is dan het andere? Dat zegt het publiek, het literaire canon, mensen die met gedichten bezig zijn. Als je je niets van hen wil aantrekken moet je dat zelf weten maar zal je het niet ver brengen in het onderdeel van de maatschappij wat zij beroeren.

Inderdaad, de tegenstelling goed-slecht is, zoals alle tegenstellingen, relatief. En als je eenmaal ergens de lat legt voor "Kunst" of "Literatuur" dan kan je ook verwachten dat het intellect een standaard ontwikkelt voor goed of slecht in de poëzie, niet dan?

Om hier nog even op terug te komen. Een vaag excuus voor mensen die niet kunnen dichten? Ik dacht dat als de ene na de andere zin eruit rolde en je opeens een gedicht voor je had liggen dat dat dan inspiratie heette. Als iemand zegt dat hij geen inspiratie heeft om gedichten te schrijven dan bedoelt hij waarschijnlijk dat het hem niet lukt om een gedicht te maken. Ik denk dat je wel in een bepaalde stemming moet zijn om een gedicht te kunnen maken en als je niet in een van die stemmingen bent dan lukt het niet. Dan heb je geen inspiratie. Dus hoezo een vaag excuus voor mensen die niet kunnen dichten.

Je moet ook een gedicht kunnen schrijven als de Goden je geen regeltjes influisteren. Inspiratie is een vaag begrip dat geen enkel nut heeft bij het schrijven van gedichten, noch bij het becommentariëren daarvan.

En wat heb je verder te zeggen over mijn uitleg over conventies?

En dan nog een ding. Ik begrijp niet helemaal wat je hier mee bedoelt. Hield ik mij niet aan die regeltjes dan? Of trok ik me er niks van aan.

Die 'je' is een algemene 'je', en niet specifiek jij.

Ik kan geen gedicht schrijven als ik het MOET schrijven. Dus ik denk dat ik toch moet wachten tot de goden mij die regeltjes influisteren. Ik moet iets bepaalds hebben meegemaakt of ergens anders over gaan denken of me iets herinneren voordat ik een gedicht kan schrijven. Het is niet zo dat ik met geen achtergrond een gedicht kan maken.

En een goede dichter kan dat wel. :)

Ja vast, die kan op elk moment van de dag een gedicht uit zijn mouw schudden.

Een goede dichter gaat niet op een stoel zitten wachten op inspiratie en dan klagen dat de Goden hem niet mogen als het niet lukt. Dat is de 'schuld' afschuiven. En een écht goede dichter kan altijd een gedicht schijven ja.

Die gaat idd niet op een stoel zitten wachten. Die voelt vanzelf wanneer hij weer 'inspiratie' heeft om te schrijven.

En wat hebben we eraan om motivatie te vervangen voor het zweverige inspiratie?

Ik denk dat een gedwongen gedicht er toch heel anders uitziet dan een gedicht geschreven door 'zweverige inspiratie'.

Dat is geen antwoord op mijn vraag. En het is ook niet waar trouwens (roep maar als je bewijs wil zien).

Wat je eraan hebt? Moet je er iets aan hebben dan. En waarom zou je zweverige inspiratie vervangen door motivatie dat is toch hetzelfde. En ja, ik wil bewijs.

Gedicht 1
Gedicht 2

Welke is geforceerd, welke geïnspireerd?

Ik denk dat 1 geiinspireerd is en 2 geforceerd. Gedicht 2 vind ik niet mooi die andere wel. Maar goed. Heb je het nu bewezen?

Ja, want het is andersom.

Echt? Nou, oke dan heb ik het verkeerd gezegd want ik vind het geforceerde gedicht hier mooier.

Oh, ik ben in slaap gevallen, veel te lang zie ik. Mijn excuses voor de up, maar ik werd me een partij misselijk van de oppervlakkige opmerkingen die hier door een 14jarige worden opgesomd.

Inspiratie, een erg handig iets, maar elke dichter die niet kan dichter over eender welk opgelegd onderwerp is geen dichter. Dat is een gelegenheidsschrijver. Heel fijn allemaal als je wacht tot het mooie moment je overvalt, maar je zult geen stap verder komen in de wereld als je je daarop vastpint.
Verder lul je jezelf vast in de test van Reynaert. Je bent 14 en denkt dat nog alles rooskleurig in elkaar zit, ik moet je teleurstellen, helaas werkt ook de artistieke wereld met prestatiedrang en gerichtheid (wat overigens ook mijn afwezigheid verklaart, opdrachten gaan nu eenmaal voor). Ik ken bijvoorbeeld genoeg schilders die zich toeleggen op verschrikkelijke stillevens, bloemen en portretten, die dit ook met tegenzin doen, maar dit doen zodat ze wat ze wel graag doen kunnen betalen: hun inspiratie uitwerken.

Zweverige dichters die niet verder komen dan af en toe wat schrijven en dan vooral blijven hangen in een stijl, zullen nooit brooddichters worden.

En iedereen kan zichzelf verbeteren in schrijven, ook in dichten. Lees je eigen gedichten over 4 jaar nog maar eens over en dan nog eens over 8 jaar en als je dan niet verbeterd bent, heb je stilgestaan, wat een zonde.

Maar ik meen uit je laatste opmerking te begrijpen dat je inziet dat je verkeerd zit? Dat is toch al iets.

jij moet nog rijpen.