Samenwonen
 

Ik ga met m'n vriend samenwonen vanaf 1 november en ik zit er een beetje mee om het m'n ouders te vertellen. Ze hebben het namelijk niet zo op hem want hij is een keer vreemd gegaan en blabla. Maar het zit nu dus weer helemaal goed maarja, ze moeten hem dus nog steeds niet, en ik wil ook weer niet m'n ouders vreselijk teleurstellen en verdrietig maken door dit dus ik vind het een beetje moeilijk om te vertellen. Iemand een paar tips om het voorzichtig te brengen e.d.?
Alvast bedankt. :)

Voorzichtig of niet, je moet het toch aan ze gaan vertellen.

Denk dat je het gewoon in een gesprek moet doen, niet tot het goede moement wachten, want dan kan je mss eeuwig blijven wachten daar op.

Ja precies, ik zat eigenlijk al op het goede moment te wachten maar die komt dus helaas niet...

Je weet de datum al maar je ouders weten nog van niets? Volgens mij bén je dan al te laat met vertellen :o maargoed, beter laat dan nooit.

Wacht niet op een goed moment, maar grijp het eerste moment aan dat niet echt belachelijk is. Hoe je het voorzichtig zou kunnen brengen weet ik niet, maar ik weet ook niet of dat effect heeft; gewoon duidelijk zijn werkt altijd wel.

Beloof ze om, als het samenwonen uiteindelijk niet goed blijkt te gaan, meteen naar hen toe te gaan om met ze te praten :). Dat geeft ze een beetje vertrouwen.

Wat de rest (en met name Sarah) zegt. :)

Beetje laat misschien? :bloos:

Maar vertel het gewoon voor het te laat is!

Hier sluit ik me bij aan (y)

Succes verder!

Misschien had je het eerst moeten vragen? Het lijkt me behoorlijk dom om even te melden dat jij al besloten hebt om met je vriend te gaan samenwonen zonder je ouders in dat proces betrokken te hebben. Ik weet niet of je nu nog thuis woont, want als dat zo is, dan hebben ze mijns inziens namelijk nog best wat in te brengen aangaande jouw zelfstandigheid en aangezien je dan nog niet zelfstandig bent heb je niet bepaald een goede 'machtspositie'. Maar goed, je zal het ze moeten vertellen en wel zo snel mogelijk. Verder zou ik maar proberen om het zo te brengen alsof je nog niets besloten hebt, dan voelen ze zich iig. niet zo buiten gesloten.

Vragen of je samen mag gaan wonen? :confused:

Ik vind dat toch echt iets wat je zelf moet en zou moeten mogen beslissen... :o

Als je achttien bent hebben je ouders toch nog wel enige vorm van zeggenschap over je, zeker moreel. Ze kunnen het haar wellicht niet verbieden, maar zomaar zonder iets te zeggen doen waar je zelf zin in hebt en van de ene op de andere dag met de noorderzon vertrekken is ook niet bepaald aardig.

Bovendien, ook al kunnen ze het haar niet verbieden, als ze er niet blij mee zijn moet je wel een ontaarde dochter zijn om daar tegenin te gaan. Dan hebben die ouders ook alle recht om zich daar met hand en tand tegen te verzetten. En dat zou ik doen ook, met alle middelen, als mijn achttienjarige dochter het in haar hoofd zou halen om met een of andere vreemdgaande vent te gaan samenwonen zo vroeg in haar leven. Daar komt niets dan narigheid van.

Ik vind ook echt dat ik het zelf moet bepalen maar ik weet ook wel zeker dat ze het me niet gaan verbieden ofzo maargoed, ik ga jullie advies opvolgen en het morgen direct vertellen. Ik laat wel even weten hoe het is gegaan. ;) iig bedankt voor de reacties!

Succes ermee dan :)

18 en samenwonen :nono:

volledig mee eens

:| het feit dat je het je ouders niet durft te vertellen lijkt me toch een teken dat je zelf ook weet dat er iets niet helemaal goed zit.

Zeg ik ergens dat ze het niet moet zeggen? Volgens mij zeg ik juist het tegenovergestelde. Ik vind het alleen onzin dat je het zou moeten vragen aan je ouders. Ik vind dat je een dergelijke beslissing zelf moet nemen (en voor de duidelijkheid nog een keer: wat dus niet inhoudt dat je het je ouders niet moet zeggen en dat je zomaar moet vertrekken ed).

:confused:

Laat even weten hoe het gegaan is :)

ik denk dat ie je wat jong vindt. Daar ben ik het wel mee eens, hoewel het nou niet bepaald ter zake doet.

... want?

Ik was ook achttien en het gaat nog steeds prima. En er is moreel helemaal niets fouts aan, ofzo.

En ik vind het ook onzin dat je het niet zou moeten vragen. Het zijn wel je ouders, en zoals ik zei, ze hebben zeggenschap over je. Weliswaar niet in strikte zin: als je het mededeelt of vraagt en ze weigeren het, dan kun je het toch wel doen, maar dat kan ook wel als je nog geen achttien bent, dat is het probleem niet. Het gaat er gewoon om dat je op je achttiende nog hebt te gehoorzamen aan je ouders, tenminste, dat vind ik een gezonde situatie.

Hoef je het niet mee eens te zijn, jullie zijn allemaal snel het nest uitgevlogen en dat gaat kennelijk goed, ik ben heel blij voor je, maar dat is natuurlijk niet representatief. Het feit dat jullie twee het toevallig wel is bevallen zegt helemaal niets.

Op je 18e samenwonen is doodzonde. There's more to explore.

(y)

Tsjah, zo dacht ik er dus niet over. Maar jij moet nog maar niet samen gaan wonen, dan :P

Trouwens, wie zegt dat mensen die samenwonen de hele avond op de bank zitten en tv kijken? Dat is ook weer zoiets, samenwonen is geen blok aan je been ;). Je kunt de hele avond weg zijn, en als je dan weer thuiskomt is je partner er. Dat vind ik een heel groot voordeel. Voorheen moest ik bij mn plannen nogal eens met hem rekening houden, omdat ik hem ook graag wilde zien. Nu hoeft dat niet meer, want hij is er toch wel als ik thuiskom (of andersom.)

Nee, maar iedereen gaat er vanuit dat het niet goed voor je is, dat je eerst op jezelf moet hebben gewoond, dat je geen persoonlijkheid ontwikkelt, dat je heel veel ruzie met je partner zou krijgen en dat 18 te jong is. Ik wilde daar iets tegenover stellen.

Natuurlijk gaat het lang niet altijd goed, natuurlijk kan je er ook helemaal (op wat voor manier dan ook) door veranderen, en voor sommige mensen is het waarschijnlijk erg goed om op zichzelf te gaan wonen. Maar dat gaat óók niet altijd op.

Samenwonen is sowieso een beslissing waar je goed over na moet denken en als je dan eenmaal samenwoont, zul je je enigszins moeten aanpassen en moeite doen. Maar dat moet met huisgenootjes ook, en dat moet ook als je op je 30e gaat samenwonen. Dat maakt niet zo heel veel verschil.

We hebben het hier zo te zien vooral over de uitzonderingen. Het kan inderdaad goed gaan, maar de beslissing om te gaan samenwonen wordt veelal op verkeerde gronden genomen en er wordt niet goed over de consequenties nagedacht en dan gaat het dus fout.

Daarnaast: veel mensen veranderen op deze leeftijd sterk en vaak in een andere richting dan hun vriend(in), die ook verandert. Je hebt dan veel ruimte nodig en dan gaan relaties daardoor kapot. Je moet wel heel zeker zijn van je zaak en elkaar veel ruimte gunnen wil je op deze leeftijd succesvol gaan samenwonen.

Om op het geval van TS terug te komen: ik denk dat er iets niet helemaal goed is als je het je ouders niet durft te vertellen. Dat ze het niet op je vriend hebben is gezien zijn eerdere vreemdgaan logisch. Heb je ze daarna wel duidelijk verteld dat alles weer goed is en komt je vriend wel eens bij je ouders over de vloer? Een gesprek met hem en je ouders is mss ook geen raar idee.
Mjah, en als je het vertelt: probeer het niet te laten klinken als een voldongen feit waar ze voorstaan, maar als een keuze van jou, dan kunnen ze er mss nog iets van begrijpen. Anders krijg je alleen maar ruzie.

Wat betreft ouders over het algemeen: ik denk dat je een gezonde relatie met je ouders hebt als je ook in de eerste jaren van officiele volwassenheid hen nog bij je eigen beslissingen betrekt, zeker als ze zo groot zijn als samenwonen. Meestal ben je financieel nog niet onafhankelijk op je 18e/19e en heb je hun hulp nodig. Niet alleen financieel, maar ook bij allerlei andere (praktische) zaken.

Het is een groot verschil ook of je financieel volledig onafhankelijk bent van hen of niet.

Hoe gaan jullie alles bekostigen?

precies, ook al klikt het nog zo goed ... als je zo vroeg al gaat samenwonen mis je gewoon erg veel ervaringen die je later niet meer op kan doen, zeker als je nog niet op jezelf gewoond hebt.

Ik vind dit wel een beetje geredeneerd vanuit je eigen situatie. Kijk als je bv mbo doet in de plaats waar je altijd gewoond hebt, dan zal het waarschijnlijk niet echt raar zijn om jong samen te gaan wonen.

Of als je ouders helemaal niet bekend zijn met het fenomeen op kamers wonen, en je hierin ook totaal niet stiumleren, dan zal je toch ook minder snel op kamers gaan wonen?!

Jij vindt dus dat je veel ervaring mist, maar als je uit een gezin en omgeving komt waarin het heel normaal is om jong te gaan samenwonen, dan weet je toch niet beter...

Verder denk ik dat wanneer je samen woont ook wel ervaring op doet hoor, alleen andere, maar dat is niet beter of slechter.

Ik had me ook best kunnen voorstellen dat ik jong (maar niet al op mijn 18de want toen zat ik nog op de middelbare school) zou zijn gaan samenwonen.
Uiteindelijk is het mijn moeder geweest die mij echt bijna gedwongen heeft op kamers te gaan,omdat dat toch wel echt leuk is! (ja mijn moeder heeft dus ook zelf gestudeerd en op kamers gewoond)

Volgens mij zei ik zo iets zelf ook al? :confused:

Ik geloof dus dat ik me dat heel goed realiseer.


En mbt ervaring missen: je mist misschien idd bepaalde ervaringen, maar daarvoor krijg je weer andere ervaringen, die in mijn ogen niet per definitie minder waard zijn.

Ik denk dat het merendeel van de mensen heel goed in staat is om zelf te beoordelen of hij of zij het wel of niet aan kan, over het algemeen beter dan mensen in je omgeving (en helemaal dan mensen die je amper kent). Het is toch per persoon afhankelijk hoe het uitpakt, of je nou 18 of 43 bent, dat maakt daarbij niets uit. Ik denk dat er andere dingen een veel belangrijkere rol spelen dan het getalletje wat je leeftijd is.

Maar wat voor soort ervaringen hebben jullie het dan over?
Uitgaan, ofzo?

Ik was er eigenlijk vanuit gegaan dat hij de ervaring van op kamers wonen (en alle andere ervaringen die daarbij komen kijken) bedoelde...
Gewoon het op je kamertje wonen, in een huis met andere mensen, uitgaan op donderdag, eten met en bij vrienden, je dingetjes allemaal zelf regelen...
Beetje lastig uit te leggen, maar op kamers wonen is een hele ervaring opzich :)!

dat het niet raar is of dat je ouders niet bekend zijn met op kamers wonen en dat je misschien niet beter weet doet niets af aan het feit dat in je eentje wonen gewoon erg leerzaam is. en slimme moeder heb jij dan.

ohw, natuurlijk is samenwonen ook erg leerzaam, maar volgens mij is de beste weg dan eerst op jezelf wonen en dan samen gaan wonen, dan heb je t allebei

en @ krummeltje: nah, uitgaan en verschillende sexuele partners ook wel, maar vooral om in staat te zijn om in je eentje een normaal leven op te bouwen. op eigen benen staan dus, zonder dat je er ouders of een partner bij nodig hebt. dus al je financiën e.d. zelf regelen, zelf het huishouden doen, jezelf vermaken, etc.

Ik denk meer dat ze bedoelen: je woont samen. Het wordt al veel moeilijker om eventueel op je beslissingen terug te keren.
Normaal gezien beleef je op die leeftijd toch wel spannende momenten op gebied van verleidingen, flirten en dergelijke. Zelfs als je een vaste vriend hebt. Maar als je samenwoont staat het meteen zo definitief vast dat je voor die ene persoon gaat al op zo een jonge leeftijd. Want het wordt al heel wat moeilijker om dat proces stop te zetten.
En verder. Samenwonen kan je nog je hele leven. Het kan alleen maar des te rapper saai worden imo. Alles op zn tijd zou ik zo zeggen...

Waarschijnlijk delen diegenen die wel degelijk samenwonen mijn mening niet maar goed :o Het is dan ook slechts een mening.

Nee het doet niks af aan het feit dat op kamer wonen leerzaam is. Maar als je ouders dat niet meegemaakt hebben, zullen zij dat toch niet tegen jou kunnen vertellen?! Immers waarom zou je niet meteen samen gaan wonen, met hun is het toch ook alles goed gegaan.
Dus het heeft er wel degelijk mee te maken hoe er thuis mee omgegaan wordt, wat normaal gevonden wordt etc.

Alsof alle studenten zelf hun financiën regelen :D De helft van mijn klas wordt hevig gesponsord door hun ouders (waaronder ik) dus wat dat betreft maakt het niet uit of je nu samenwoont of niet...

Overigens studeren mijn vriend en ik beide nog, dus wat betreft zelf het huishouden doen, op eigen benen staan, etc, dat doen we ook wel. Alleen wonen we toevallig in hetzelfde huis ;)
Ik ben dus op de hoogte van het principe op kamers wonen, want dat deed ik ook. (Woon nu helaas weer thuis, noodgedwongen.)

Wat ik me dan afvraag, is het dan ook verwerpelijk om in je studententijd een vaste partner te hebben? Niet iedereen zal een type zijn die graag rondslet... je hoeft niet samen te wonen om niet te 'mogen' flirten enzo, daar hoef je 'alleen maar' een relatie voor te hebben.

Maar anyway. Ik ben er in ieder geval gelukkig mee, en ik wil alleen maar duidelijk maken dat het echt geen blok aan je been hoeft te zijn, ik vind dat het heel veel toevoegd.
(Maar goed, wij zijn dan ook al wel een hele poos bij elkaar, dus voor ons was het wel logisch om samen te gaan wonen.)

Voor sommige mensen is het inderdaad verwerpelijk om in de studententijd een vaste partner te hebben. (Dat weet ik omdat ik verscheidene mensen ken die zeggen: als ik ga verder studeren, wil en zal ik vrijgezel zijn) Ik heb dat zelf ook altijd gezegd, maar het noodlot sloeg toe: ik kreeg een vriendje waarmee het bleef duren :D En ik verwierp mijn regel dan meteen.

Verder, ik heb zelf ook nooit rondgeslet hoor en dat ligt helemaal niet in mijn aard. En je hebt gelijk, daarvoor hoef je alleen maar een relatie te hebben. Maar toch vind ik het erg benauwend. Het is meer het idee. Ik kan het moeilijk uitleggen. Ik vind dat samenwonen precies niet bij de studententijd hoort :o Het is zo serieuzer dan serieus.

Maar ach, met een relatie van meer dan vijf jaar? kan ik er misschien nog wel inkomen :p

ben het met de meeste hier eens wat betreft het 'topicprobleem' over het feit wanneer je wel of niet samen kan/mag gaan wonen bemoei ik me niet mee..ik heb me pasgeleden ingeschrevens amen met mijn vriend, duurt nog zeker 2.5 tot 3 jaar voordat je een woning toegewezen krijgt hier...ben van mening dat het per persoon en per situatie verschilt...tsjah en als mensen het zonde vinden of mij dom omdat ik deze keuze heb gemaakt, dan is dat hun probleem :) Probeer er eerst maar eens achter te komen of die keus indd bij iemand past...en geef dan je oordeel...

Same here. Wij hebben ons ook een half jaar ingeschreven, maar de wachttijd is 4 jaar. Eigenlijk willen we over zo'n 3 jaar gaan samenwonen (dwz als hij klaar is met studeren en een baan heeft).

Heel misschien dat ik zelf ooit nog in mn studentenstad "op kamers" ga en dan zal hij een paar keer in de week bij me komen slapen oid. Maar ik heb niet het gevoel dat ik nu iets mis ofzo omdat ik een vaste relatie heb :|

nee precies..waarom zou ik dit weg gaan gooien terwijl ik me gewoon supergoed voel bij hem en met hem...en aangezien ik niet het "lang-leve-het-uitgaansleven" en rondslettende type ben, 'paste' die keus ook gewoon bij me...om het zo maar te zeggen

Sry, ik had het topic niet meer gelezen.
Toen ik vertelde reageerde ze niet boos ofzo, ze vroeg wat het ging kosten e.d. maar ze leek er niet heel blij mee te zijn. Maar ik ben iig blij dat ik het nu vertelt heb. :)

18 jaar oud en samenwonen met een vent die vreemd gaat. Je vergooit je kansen op een toekomst. Mensen van 18 horen uit te gaan met vrienden en niet thuis te zitten met hun partner. Ik zeg niet dat je moet sletten, dat is het andere uiterste. Maar ga eerst op jezelf als je zo graag het huis uit wilt. Als je zo graag zelfstandig wilt zijn ga dan niet gelijk samen wonen:nono:

Wat een onzin. Ze hoeft toch zeker geen toestemming te vragen om volwassen te worden (lees: op zichzelf/samen te gaan wonen?) Ze is 18, dus lijkt ze me oud en wijs genoeg om die keuze zelf te maken. Al zou het overigens mijn keus niet zijn op die leeftijd.

En wat het vertellen aan je ouders betreft. Ik denk niet dat er een subtiele manier bestaat om dit te vertellen, ze zullen het waarschijnlijk in de eerste instantie toch vervelend vinden. Maar mijn idee, kook een keer samen met je vriend voor je ouders en vertel dan tijdens dat etentje dat jullie relatie in balans is en dat jullie hebben besloten om samen te gaan wonen. :)
Succes ermee!

Edit: Niet goed gelezen, je hebt het al verteld :o

doe toch niet zo naïef. Als ze straks tegen de wil van de ouders met die vent gaat samen wonen en het loopt fout, zullen haar ouders haar nog wel binnen laten als ze op de stoep staat? Uiteindelijk wel, want het is en blijft hun dochter. Maar wat zullen de concequenties zijn? Kostgeld, spanningen, wrijvingen, verwijten etc...

op het moment dat je het je ouders niet durft te zeggen is dat in mijn optiek een teken dat je niet voor de volle honderd procent achter je eigen beslissing staat. Verstandelijk wel, maar gevoelsmatig niet. of andersom.

Anders doe je even net alsof je m'n ouders kent?! Ik weet wel zeker dat er geen concequenties zijn ALS het fout zou gaan en ik terug zou komen. Maargoed, ze weten het nu en ik doe waar ik me goed bij voel en dat is lekker samenwonen met m'n vriend!

wanneer komen de kinderen?

Ik doe niet naief. Ze is volwassen en hebben haar ouders dat niet te accepteren? Kleine meisjes worden nu eenmaal groot.

:rolleyes:

Die staan voor volgend jaar in de planning. :rolleyes:

OMG, deze relatie is gedoemd tot falen.

Zullen we jeugdzorg alvast inschakelen