Als de psycholoog je niet serieus neemt...
 

Ik was vandaag bij mn psychologe. Dit was de tweede keer dat ik haar zag. De eerste keer vond ze me heel erg afwezig en 'gevoelloos', maar nu vond ze dat het veel beter ging. In heb begin van het gesprek stelde ze nog voor om een afspraak te maken met een psychiater, maar aan het einde van het gesprek zei ze dat dit helemaal niet nodig is.

Ze vond me veel beter dan vorige keer, ik had meer 'gevoel' en was niet zo ver weg van haar (afwezig dus), terwijl ik me eigenlijk niet echt veel beter voelde. Ze stelde vragen over vroeger en ik gaf eerlijk antwoord... En ineens beslist ze dat het beter gaat. Van de schrik heb ik niet gezegd dat ik het anders voel.

Mag een psychologe zomaar zeggen dat ze vindt dat het ineens 'goed' gaat met je (ook al is het eigenlijk niet zo, zo voel ik dat tenminste)?

Ik vind het erg merkwaardig dat ze dit al na het tweede gesprek doet, haar enige referentie is het eerste gesprek en op zich was jouw gedrag toen niet echt allesbepalend. :|

Ik vind dit wel erg voorbarig.
Meestal blijf je bij de psycholoog komen tot je beide vind dat het beter gaat, en heb je zelfs nog tijden erna gesprekken om te kijken hoe het daarna met je gaat.
Dat is tenminste mijn ervaring.

Heb je nu geen vervolgafspraken meer staan?

Ze was er zo van overtuigd dat het beter met me ging dat ze geen afspraak maakte bij de psych. Kan het een psychologisch trucje zijn ofzo? Om te kijken hoe ik reageer?

Ik schrok heel erg van haar reactie en ben nu ook best wel bang voor wat er komen gaat. Ik hoef nog maar (na 2 intakegesprekken) 1x per drie weken langs te komen, terwijl ik me echt niet top voel:s En er zijn niet echt wachtlijsten bij het Riagg in mijn woonplaats.

Ik zou me er niet door uit het veld laten slaan.
Het verandert aan jou niets op het moment.
Blijf gewoon eerlijk en open over je gevoelens tegen haar.
Misschien verandert het haar mening, en misschien vind ze gewoon dat je het niet nodig hebt.
Ik weet niet wat je problemen zijn en kan dus niet zeggen van "nou!! als ik jou was zou ik dit en dat doen"
ik vertrouw op het moment maar op haar oordeel..

het is bij patienten en mensen die moeilijke tijden beleven wel een veelgebruitk trucje om te zeggen dat het beter met ze gaat.

mensen vinden het vaak leuk om iets positiefs over zichzelf te horen, dus van zo'n opmerking knappen veel mensen een stuk op.

of in ieder geval dat gebeurt bij de meeste mensen...de therapie word pas afgesloten als jij je zelf beter voelt iig

Stel nou dat je een patient hebt die heel vatbaar is voor dat soort opmerkingen, dan gaat diegene toch door een hel als hij hoort dat hij niet zo vaak meer therapie heeft. Helemaal als je je dan nog enorm k*t voelt. Het lijkt mij wat riskant om dat na twee keer te zeggen. Maargoed, ik kaart het wel aan de volgende keer als ik weer therapie heb.

Ja dat vind ik een goed idee.
Ze wil weten hoe je je voelt.
Nou dan vertel je dat.
Ik ben erg gewend aan mijne en vertel haar ook van alles.
zij leert van mij (ik zit in het traject "kies een studie en stad!" en haar zoon volgend jaar) en ik van haar.
niks meer aan doen als je t mij vraagt..
succes!

Ik heb dat ook wel es hoor, niet zozeer bij psychologen maar dan hebben anderen de indruk dat iets beter gaat ofzo of ik ergens beter mee omga en dan denk ik: nou ik merk er anders niks van, waar heb je het over? Enige optie is dan: zeggen waar het op staat. (of voorzichtig informeren: hoe kom je daarbij, wat doe ik dan anders?)
In een geval van een psycholoog is het ook nog eens niet prettig dat ze dingen voor jou in gaat vullen.

Ik ben dan zo'n trut die door gaat zaniken. Onder het motto: het is al niet voor de lol dat je daar heen moet, laat het dan in ieder geval zo zijn dat het nut heeft.

Ze kan dat vinden of het klopt is natuurlijk een tweede. Het is dan ook aan jou om te zeggen dat jij het anders ziet en haar uit te leggen waarom je dat zo ziet.

En er is wel een verschil tussen 'veel beter' en 'goed', denk ik. :o

Ze zei 'beter', niet goed, maar dat is logisch met een sombere stemming. Door dat ene woordje hoef ik dus meteen niet meer doorverwezen te worden naar een psychiater en hoef ik maar 1x per drie weken te komen, dat vind ik raar.

Als je er zo'n problemen mee hebt waarom ga je er dan niet bij je psycholoog over zeuren in plaats van hier? Dan doe je er ten minste concreet iets aan.

Het lijkt me niet dat dit een psychologisch trucje is; als ze echt
denkt dat het niet goed met je gaat, zou ze die "truc" niet doen lijkt me.

Het lijkt me eerder een misverstand/foute conclusie waar jij niet
tegenin gegaan bent.. (dat is overigens niet als "verwijt" oid
bedoelt, hoor :))

Dus als ik jou was, zou ik gewoon bellen en zeggen dat het níet
zo is, vrágen om meer hulp dan 1x in de zoveel weken, opkomen
voor jezelf.

En ik kan me best voorstellen dat het moeilijk of *eng* is, maar
ik denk ook dat dit een verantwoordelijkheid is die je zal moeten
nemen, wil je dat de therapie zal slagen. Je werkt immers sámen
aan een weg naar beter.

Want zelfs een therapeut kan niet zomaar ruiken hoe het met je
gaat en of de conclusies die getrokken worden juist zijn.. Maar
als jij niet laat horen hoe jíj het ziet, kan er ook geen interactie
zijn, en zal ze dus vanuit haar conclusie verder redeneren en
handelen.

Ik weet niet wat je probleem is, maar klinkt als zelfmedelijden.

het arsenaal aan psychiaters en psychologn dat ik heb afgewerkt heb IK nooit serieus genomen...

geen greintje mensenkennis die apen.

Haha, dan is het je eigen schuld als je nu nog steeds met allemaal stoornissen rondloopt :)

Wtf, ga dan eens naar een fatsoenlijke psycholoog of wees eens niet zo koppig en ga eens na of de fout bij jezelf ligt.

Indien een hulpverlener vraagt 'vond je het vervelend toen je misbruikt werd' of als iemand enkel en alleen standaard vragen uit boekjes stelt, etc vraagt ie er ook om (N)

Sorry, maar je bent naief als je denkt dat het allemaal zo simplistisch is.

Daarom kun je beter uit de buurt blijven van de meeste hulpverleners en je problemen zelf oplossen. ;)

'vond je het vervelend toen je misbruikt werd' is een vraag waarmee je een cliënt meer erover kan laten vertellen, zonder dat je expliciet vraagt 'hoe voelde je je, toen je misbruikt werd?' Dat is namelijk een vraag waarbij veel mensen op slot raken, dat is veel te open. Terwijl een cliënt bij de eerste vraag sowieso al begint met 'ja' en er vaak ook een uitleg bij volgt. Aan die vraag heb je dus veel meer, want als psycholoog probeer je toch iemand te laten praten. Ik vind dus totaal niet dat je er dan om vraagt om niet serieus genomen te worden.

Wees blij dat ze je niet doorverwijst naar een psychiater! Of wil je wel per se naar een psychiater? En pillen moeten slikken en andere troep.
En als je zegt dat het niet goed met je gaat, hoe 'niet goed' is dit dan?
Ik denk dat een psycholoog er is om met je te praten, dus als je denkt dat diegene je niet goed begrijpt, prààt er dan over met haar.
Als haar conclusie dan nog steeds is dat het beter met je gaat en je nog niet onmiddellijk een psychiater nodig hebt, wees dan tenminste eens blij!
Ik zou pas depressief worden moest een psycholoog me wél doorverwijzen naar een psychiater! Damn.

Het feit dat iemand naar een psychiater wordt doorverwezen wil nog niet zeggen dat zo iemand dan ook meteen medicijnen krijgt voorgeschreven.

In de meeste gevallen wél. Cijfers uit onderzoeken zeggen genoeg. Medicijnen worden veel te snel voorgeschreven.

Ik heb 2 jaar psychotherapie van een psychiater gehad :) Een psychiater doet meer dan medicatie voorschrijven! Diagnoses stellen (psychiatrisch onderzoek), psychotherapie geven, eventueel doorverwijzen na dagbehandeling oid en ja, ook medicatie voorschrijven indien noodzakelijk.

Maar psychiaters zullen vaker medicijnen zien als middel ter genezing dan een psychologen Puur omdat ze pillen voor kunnen schrijven.

Persoonlijk ben ik een beetje achterdochtig jegens psychoactieve medicijnen door de commerciele belangen die de farmaceutische industrie erbij heeft.

Over wat voor populatiegrootte hebben we het dan wat dat onderzoek betreft, en om wat voor situaties ging het waarbij wel medicijnen werden voorgeschreven? Ik heb zelf sinds februari 2003 contact met een psychiater bij het RIAGG in Helmond, en ik heb geen medicijnen voorgeschreven gekregen. Als ik nu ernstig psychotisch of zwaar depressief zou zijn geweest, had ik waarschijnlijk wel medicijnen voorgeschreven gekregen.

Je hoeft niet zo aangevallen te reageren hoor. Jij kent mijn problemen niet, dus dan hoef je ook niet te oordelen.

Ik heb gezegd dat ik geen medicijnen meer wil slikken, dus dan schrijven ze die ook niet voor;)

OK, we kennen je problemen niet, maar dan moet je niet verwachten dat wij jou nuttige info kunnen geven.
Ofwel vertel jij meer en kunnen wij beter oordelen.

Het ging erom dat je zo heftig reageert op mij.

,

Naar mijn idee reageerde ze helemaal niet zo heftig :confused:
En als het al heftig was, dan was het niet negatief. Ze probeerde je juist de positieve kant te laten zien :)

mss bedoelde ze de sessie zelf? dus dat je meer vertelde enzow?

utopia

ik denk dat jij eens moet praten met een psychiator
dan weet je hoe dat ook gaat.

uit onderozek blijkt dat 89 % van de nederlandse bevolking bij een psychiator is geweest, duz het is niks vervelends of negatiefs

het is juist positief!