de klok
 

elk uur langer
bij het tikken van de klok
zonder besef van waarneming
is tijd een levend wezen
omdat wij het omhelzen als fictieve werkelijkheid

vliegend door het oog van de storm
ach wee
men weet het verschil niet
want men kan het niet ondervatten

niemand weet nog waarom nu de verandering in het seizoen aanbreekt
het onvoorziene oog van de toekomst ontmoet de zandstorm van het verleden
in het helende heden waar men leeft zonder besef van tijd

we hadden een keer een serieus gesprek op msn waaruit dit zich ontwikkelde in mijn kladblok, het is naar mijn mening niet geweldig goed maar ik vroeg me toch af wat jullie er allemaal van vinden.

Hey,

het onderwerp is fascinerend, tijd als pyschologisch hulpmiddel voor de mens. Hier en daar is je woordgebruik een beetje zakelijk en vergeet ik dat ik een gedicht aan het lezen ben. Als je sommige stukjes wat verandert en een beetje ritme inbrengt (want het slingert van korte naar lange zinnen) is het zeker een aardig gedicht.

Ik vind de derde strofe het beste, maar ik denk dat je wat langer bezig had mogen zijn met de vorm en woordkeus. Vooral dat laatste vind ik niet echt bijzonder. De gedachte vind ik ook wel aardig. Het is een goede schets dit, om een echt gedicht op te bouwen, maar als gedicht zelf vind ik dit niet goed genoeg.