raadplegen psych
 

Dag mensen,
ik heb enkele vraagjes voor zij die therapie volgen bij een psycholoog/psychiater.

Ik ben namelijk zelf aan het twijfelen of een therapie me goed zou doen, ik wil praten met iemand die los staat van m'n leven, die ik niet ken en die in staat is een oordeel te vellen en misschien me te helpen. Omdat ik weet dat praten zoveel goed kan doen. Ook omdat ik niet kan praten met mijn ouders, zij zien nooit nergens een probleem, ze staan nergens bij stil. Mijn vriend is teveel optimist om mijn probleem te doorgronden.
Daarom denk ik dat het goed kan zijn eens te praten met iemand die buiten mijn leven staat en die de moeite wil doen.

In ieder geval bedankt om te antwoorden:


* Hoe kwam je bij de gedachte een psych te raadplegen? Heb je zelf de beslissing genomen of heeft je huisarts je doorverwezen, of misschien je ouders?
* Worstelde je al lang met je probleem of is dit plots opgekomen om een bepaalde reden?
* Heb je je voordat je een psych raadpleegde vaak getwijfeld of een psych de goeie oplossing zou zijn?
* En ben je tevreden met de therapie?

1. Mijn ouders sleurden mij mee naar de huisarts omdat ze afscheidsbrieven hadden gevonden. Vervolgens werd ik naar de crisisafdeling van het RIAGG gestuurd.
2. Veel onverwerkte dingen, scheiding, incest, seksueel misbruik door buurman, vader waar ik al jaaaren geen contact mee heb etc. Ik begon tamelijk flippen..
3. Ik was anti-psychiater/ psycholoog/ amw/ etc. Naar mijn idee zouden die mensen veel te theoretisch zijn en toch nooit kunnen begrijpen wat ik meegemaakt had/ ervaarde. (Achteraf vind ik mijn vooroordeel behoorlijk kloppen O_o)
4. Ik heb veel verschillende soorten therapeuten gehad en daarbij behorende therapieen. Voor mijn gevoel heb ik er niet bijzonder veel aan (gehad). Dit wordt mede door mijzelf veroorzaakt; ik kan me moeilijk overgeven aan iemand. Na 5 jaar hebben ze bij het RIAGG nog steeds niet mijn vertrouwen.


Eigenlijk moet je het 'gewoon' doen. Doordat je nu ervaringsverhalen van andere mensen leest, kun je negatief beinvloed worden. Mijn verhaal is bijvoorbeeld niet bijzonder positief mbt hulpverlening. Je kunt altijd na een half jaar/ jaar/ maand besluiten om ermee te stoppen! Just give it a chance!

Sterkte en succes met je keuze!

Bedankt voor je reactie! Jij ook veel sterkte meid (y) ik hoop dat je er bovenop komt.

Ik had al alnger e en vermoeden naar ADHD
dus ik ben met ene lijst naar de dokter gegaan en gezegd ADHD klachten ik had met voorbeelden erbij
de dokter naog wat vragen gesteld. en mij toen doorverwezen naar de psycholoog.

Daar nu onderzoek afgerond, ik heb nu officieel ADHD

stra dus nog ene keer praten voor wat voor een behaldling ik wil

praatgroep medicatie etc etc

nja zo ben ik dus bij de psycholoog terecht gekomen,
en straks evt psychiater als ik medicatie wil

Groeten,
Bram

* Hoe kwam je bij de gedachte een psych te raadplegen? Heb je zelf de beslissing genomen of heeft je huisarts je doorverwezen, of misschien je ouders?

Ik ben door de schoolarts doorverwezen. Ik ben bij hem terechtgekomen via mijn mentor omdat het gewoon echt niet goed meer ging. Mijn ouders weten er nog steeds niets van af.


* Worstelde je al lang met je probleem of is dit plots opgekomen om een bepaalde reden?

Ja, het had te maken met dingen thuis, mijn moeder, enz. Alleen was het toen wel erger geworden, want ik werd ouder, ging meer inzien, enz.


* Heb je je voordat je een psych raadpleegde vaak getwijfeld of een psych de goeie oplossing zou zijn?

Ja, zeker weten. Mensen hadden al wel eens tegen me gezegd dat een psycholoog wel een goed idee was om gewoon dingen van me af te kunnen praten enzo. Maar daar verzette ik me heel erg tegen. Ik vond dat ik geen psycholoog nodig had en dat ik zelf sterk genoeg was. Maar toen het mij serieus werd aangeraden wilde ik het heel erg graag, omdat het gewoon niet langer zo kon en ik het allemaal gewoon niet meer aankon.


* En ben je tevreden met de therapie?

Ik ben nog niet heel erg lang in therapie, maar de mevrouw die ik heb is heel aardig. Ze denkt mee over mogelijkheden en ik kan haar makkelijk dingen vertellen, omdat ze verder buiten mijn leven staat. Ik weet niet wat het gaat opbrengen op de lange termijn, maar nu vind ik het wel fijn.

* Hoe kwam je bij de gedachte een psych te raadplegen? Heb je zelf de beslissing genomen of heeft je huisarts je doorverwezen, of misschien je ouders?

Ik zag gewoon geen andere oplossing meer. Ik moest iets doen, en ik wilde niet met mijn ouders/vrienden praten. Dus ben ik zelf naar de huisarts gegaan en die heeft mij doorverwezen. Toen pas heb ik het tegen mijn ouders verteld.

* Worstelde je al lang met je probleem of is dit plots opgekomen om een bepaalde reden?

Ik heb al zolang ik me herrinner bepaalde problemen maar nooit zo erg dat ik dacht dat ik hulp nodig had. Ik dacht altijd dat het vanzelf over zou gaan. Maar toen er dit jaar een aantal erge dingen zijn gebeurd ben ik in een soort dal geraakt waar ik zelf niet meer uitkom.

* Heb je je voordat je een psych raadpleegde vaak getwijfeld of een psych de goeie oplossing zou zijn?

Ik heb heel lang getwijfeld..ik dacht dat ik geen psych nodig had, omdat ik er zelf wel uit kwam. Het leek mij ook helemaal niks om allemaal persoonlijke dingen tegen zo iemand te vertellen, maar ik denk nu dat het juist ook fijn kan zijn.

* En ben je tevreden met de therapie?

Ik ga binnenkort voor het eerst, dus ik heb geen idee ;)

De beslissing om hulp te zoeken lag bij mezelf, maar om voor die hulp in aanmerking te komen heb ik me wel moeten laten doorverwijzen door mijn huisarts.

In feite worstelde ik daar al langer mee, maar ik weet pas, sinds ik nu contact met de psychiater heb, wat daar de diepere oorzaak van is.

Nee, ik heb daar nooit twijfels over gehad, maar dat heeft mogelijk te maken met het feit dat ik indertijd, toen ik problemen had met mijn wiskundestudie aan de TU Eindhoven, gesprekken heb gehad met een studentenpsychologe. Ik had dus al ervaring met hulpverleners, dus dan is de stap om hulp te zoeken niet meer zo groot.

Zonder meer. :) Via de psychiater weet ik inmiddels dat ik het syndroom van Asperger heb, een stoornis in het autistische spectrum. Hij wist dit vast te stellen aan de hand van een psychologisch rapport dat in april 2002 over mij was opgemaakt, en dat ik op zijn verzoek had meegenomen om het hem te laten lezen. Zodra ik de diagnose had ben ik zelf diverse boeken over autisme in het algemeen en het syndroom van Asperger in het bijzonder gaan lezen om er zelf vertrouwd mee te kunnen raken.
Dankzij de diagnose heb ik me eindelijk een goed beeld van mijn handicap kunnen vormen. Ik wist sinds 1990 alleen maar dat ik een sociale handicap heb omdat ik moeilijk contact maak met anderen, maar meer wist ik ook niet. Voor die tijd heb ik mezelf ook nooit als anders dan anderen beschouwd, aangezien niemand me toen ooit verteld heeft dat ik dat was.

Ehm hoe kwam de beslissing om hulp te zoeken, mijn middelbare school vond dat het niet goed met me ging, en die hebben mij daar op aan gesproken. Zelf heb ik toen verteld wat er aan de hand was en mijn ouders ingelicht. Door school ben ik toen door gestuurd naar bureau jeugdzorg maar die konden mij niet goed helpen, die hebben mij weer door gestuurd naar amw. En door een verhuizing ben ik bij een ander amw terrecht gekomen en die vonden dat ik naar de ggz moest. Maar ja daar heb je een verwijsbrief voor nodig dus moest ik een huisarts zoeken en die heeft mij verwezen naar de ggz. Nee ik hou niet van makkelijk :p.

Ik had al vrij lang problemen denk op het moment dat ik naar bjz ging zo'n anderhalf jaar. De problemen zijn voor een deel heel plotseling begonnen maar voor de rest had het veel met pesten te maken

Zelf twijfel ik nog steeds of een psych een goede oplossing is maar ik denk wel op dit moment de enige waar ik me in kan vinden dus ik heb geen keus eigenlijk. De therapie vind ik op dit moment heel erg wennen en ik stel me er niet echt voor open dus het heeft ook vrij weinig zin maar ja

[B]* Hoe kwam je bij de gedachte een psych te raadplegen? Heb je zelf de beslissing genomen of heeft je huisarts je doorverwezen, of misschien je ouders?
Mijn ouders hebben me meegesleurd naar de psychiater, omdat ik dreigde zelfmoord te gaan plegen of iig mezelf van kant te maken, en ik nogal onhandelbaar was.

* Worstelde je al lang met je probleem of is dit plots opgekomen om een bepaalde reden?
Ja, al best wel lang. Liep eerst ook bij bureau jeugdzorg, en heb twee keer een gesprek gehad met een maatschappelijk werker (ofzoiets, heb geen idee, te lang geleden) bij het RIAGG, maar doordat ze me daar behandelden als schijt, weigerde ik te gaan.

* Heb je je voordat je een psych raadpleegde vaak getwijfeld of een psych de goeie oplossing zou zijn?
Ik heb niet eens de mogelijkheid gehad om er goed over na te denken. Toen ik was weggelopen, en daarna weer thuis kwam, werd ik door mn vader de auto ingezet, en voor ik het wist zat ik daar, en werd ik op de wachtlijst gezet voor een (behandelende) opname, en kreeg ik medicijnen.

* En ben je tevreden met de therapie?
Jawel hoor, al kan ik niet precies zeggen waar ze me nou werkelijk mee geholpen hebben. Ik denk dat vooral de creatieve en de psychomotorische therapie me hebben geholpen doordat ik met mezelf werd geconfronteerd, en bij de gedragstherapieen was dat niet altijd. Sinds een halfjaartje ben ik, na 4 jaar, therapie-vrij, en ik merk dat ik juist zonder therapie lekker in mn vel zit.

Nouja, wat ik tegen jou wil zeggen is hetzelfde wat coopergirl tegen jou gezegd heeft.

En succes en veel sterkte!

Bedankt voor jullie reacties, ik heb er veel aan :)

Maar wat ik me afvraag, zo'n therapie is dit kostelijk? Of krijg je dat terugbetaald door het ziekenfonds?