Geloof
 

Goed, ik zit met een probleem, nou ja eigenlijk weet ik niet of het echt een probleem vind, want to nu toe gaat het eigenljk allemaal prima, maar voor de toekomst maak ik me er een beetje zorgen over :)

Goed, sinds een tijdje ben ik leuk aan het afspreken met een ontzettend leuke jongen met wie ik het supergoed kan vinden. We kunnen over alles praten, zijn heel open en eerlijk, hij is lief, leuk, ziet er goed uit, noem maar op. Kortom: ben zo ondertussen behoorlijk gek op m :D

Maar hij is behoorlijk gelovig, ik daarentegen geloof absoluut niet. Tot nu toe hebben we hier allebei geen problemen mee, respecteren elkaars mening, maar blijven wel elk onze eigen mening houden. Door zijn geloof kijkt hij toch heel anders tegen de wereld aan als ik.

Heeft iemand hier ervaring mee? En zijn uit een dergelijke relatie problemen ontstaan?

Alvast bedankt voor jullie reacties :)

Uiteindelijk zal dat waarschijnlijk wel op problemen uitlopen :)

Ik denk niet dat het alleen met geloof te maken heeft.
Mijn ex en ik waren beide compleet anders opgevoed. Totaal niet gelovig ofzo, maar doordat ik heel vrij werd opgevoed en hij juist heel streng dachten we heel anders over dingen.
Het is daardoor niet uitgegaan, maar het zorgde wel eens voor moeilijkheden.

Ja ik heb hier wel ervaring mee. Ik heb zelf ook een soortgelijk topic mee. Maar dan is het bij mij juist andersom. Ik ben heel gelovig opgevoed en ik geloof zelf ook.
Dit is de link, mssn heb je er iets aan.

http://forum.scholieren.com/showthre...ghlight=gurl18

Ik weet natuurlijk niet hoe het met jou zit. Maar bij ons in de stad, familie etc. is het heel vreemd als je een relatie hebt met een ongelovige. Jullie kijken er ook heel makkelijk tegenaan als je zegt we respecteren elkaar. Maar ik vind het juist heel belangrijk dat je dingen samen doet. Zoals samen naar chatechesatatie, na de kerk etc. En natuurlijk ook voor later! Kinderen krijgen etc. Nu heb ik een vriend die katholiek is. Maar hij wil soms wel is met mij na de kerk. Het is belangrijk dat jij je wel opensteld voor het geloof (vind ik) Misschien een keer meegaat etc.

Ik weet niet of jij 'iets' gelooft. Of dat jij het onzin vind. Dit is ook wel heel belangrijk. Als jij het onzin vind, gaat het nog wel ruzies, conflicten etc opleveren.

Maar ik denk wel dat een relatie tussen een gelovige en niet gelovige wel werkt. Het is wat lastiger maar het kan wel. Erover praten is belangrijk. Natuurlijk ook respect en openstellen voor elkaars mening. Ik ga officieel naar een redelijke strenge kerk, maar ik ga nu na een vele lichtere kerk. Dit staat een beetje tussen mijn vriends en mijn denkwijze in. Het is gewoon ook een kwestie van aanpassen.

Ik hoop dat jullie er wel uitkomen!

Dan is het natuurlijk ook belangrijk dat jij je openstelt voor níet geloven.

ja dat snap ik! En dat doe ik ook wel. Anders werkt het ook echt niet! Maar ik heb het geluk dat hij wel iets gelooft! Maar ik ben dus niet gewend om op zondag geld uit te geven, laat staan iets te gaan doen zoals bowlen of ergens eten. Maar hij wel, dus ga ik wel mee. Wel beetje stiekem gevoel voor mij, maja. Het is geven en nemen in een relatie

Vind 't eigenlijk best typisch, dat soort vrij streng gelovige dingen doe je niet, maar wel in het wilde weg zoenen in discotheken en seks hebben met vriendjes?
Nou ja, niks mis mee met dat laatste :P Vraag me alleen af waarom je je dan nog ongemakkelijk voelt bij uit eten gaan o.i.d.

Ik ben zo opgevoed. Maar ik denk zelf anders als mijn ouders. Maar ik ben niet tegen sex voor het huwelijk. Ik vind dat je moet geloven op je eigen manier! Met zomaar iedereen sex heb vind ik nog niet kunnen, maar nog niets eens omdat ik geloof! In het wilde weg zoenen.. tja ook niet netjes!

Uit eten gaan op zondag is 'verboden' volgens mijn opvoeding. Daarom voel je je er ongemakkelijk bij

Het ligt eraan hoe streng hij gelooft en of hij bepaalde opvattingen heeft die totaal botsen met de jouwe, die later echt tot problemen kunnen leiden.
Dat jullie elkaars mening respecteren is harstikke goed en ook een goede basis, maar je moet wel oppassen dat jullie niet elkaar afhouden door bepaalde gespreksonderwerpen niet aan te snijden of toch maar bepaalde dingen voor je houden.

Als je goed blijft communiceren en en geen opvattingen zijn waar één van biede zich neit in kan vinden, dan moet het zeker goed kunnen gaan :)

Nee, geen ervaring mee.

ah! Schrijf je dat zo :o .


Achja, verder lijkt het mij geen probleem. Je houdt gewoon rekening met de ander of dat nou t.o.v. het geloof of iets anders is maakt in principe niets uit.

:D Die is wel heel briljant. Maareh, rekening houden met is iets heel anders dan met iemand een relatie kunnen hebben. Ik wil geen vriend die gelooft in welke god dan ook, punt. Met zo'n denkbeeld kan ik me gewoon niet verzoenen. En voor vriendschap is dat niet zo'n heel erg probleem (af en toe mag er een agnosticus of zeer licht gelovig iemand bij ;)), maar als het gaat om iemand met wie je mogelijk de rest van je leven moet delen... nuhuh.

Ik ben zelf atheistisch, mijn vriend gelooft ook. Zijn ouders zijn behoorlijk streng gelovig (in mijn ogen sowieso dan). Hijzelf gaat daar minder in mee, vooral op de manier dat hij ook gewoon kritisch er naar kijkt en over kan praten. Dat is dus fijn, in principe denken we over veel dingen hetzelfde, alleen hij toch vanuit de christelijke achtergrond waardoor het altijd net iets anders zal blijven. Geen idee of het later problemen op gaat leveren (heel ver vooruit gedacht bv opvoeden van kinderen). Waar ik ook altijd gedacht heb dat ik geen relatie zou kunnen hebben met iemand die gelooft, valt het me nogal mee tot nu toe.

Zo is het bij ons ook. Ik ben echt atheïstisch, maar vind het prima dat hij wel gelooft. Hij gaat sinds onze relatie al niet meer naar de kerk, maar dat komt omdat we een weekendrelatie hebben. (van mij mag-ie uiteraard wel, maar hij zegt datie ook wel op een andere manier kan geloven)

Ik denk dat er bij ons geen problemen van komen. Z'n ouders weten dat ik niet geloof (ze weten dat ik officieel katholiek ben, maar er niks mee doe) maar ze vinden dat niet erg. Zijn allang blij dat m'n vriend 'aan de vrouw' is ;)

Zie het wel vaker gebeuren..

Tot nu toe de 3 opties gevonden:
1: De ongelovige bekeert zich
2: De gelovige doet op den duur niets meer met zijn geloof
3: De twee gaan uit elkaar omdat ze tegen dingen aan blijven lopen

4: er is een balans, er is respect en het gaat gewoon goed

niets uitsluiten.

Er is natuurlijk een groot verschil tussen gelovig opgevoed zijn en je er opzich in kunnen vinden,
en daadwerkelijk je die levenstijl aanmeten...

Aan de ene kant denk ik dat je die dingen wil delen en dat je best conflicten zal krijgen als jullie verder komen in jullie relatie en bijvoorbeeld gaan trouwen (hij wil bv in de kerk trouwen) of als jullie kinderen krijgen (hij wil bv jullie kinderen dopen).
Maar aan de andere kant, je hoeft niet alles in een relatie te delen. Het is hetzelfde als dat je verschillende hobby's hebt en van andere muziek houdt. Jullie moeten elkaar wel de vrijheid hiervoor geven, maar het is mogelijk. Ik weet dat er tussen de ouders van mijn vrienden en vriendinnen een aantal stellen bijzitten waarvan de één super atheïstisch is en de anders streng katholiek of iets dergelijks. En dat gaat ook. Het gaat erom dat jullie van elkaar houden!

uiteindelijk zal alles waarschijnlijk uitlopen tot een probleem...maar liefde overwint veel (niet alles;))
met geloof geen ervaring...wel een uitdaging;)

Mocht het zover gaan komen dan vind ik dat allemaal best. Het is dan niet dat ik me bekeer tot zijn geloof, maar ik wil best in de protestantse kerk trouwen ook al geloof ik niet echt (en ben ik officieel katholiek) Maar als het aan hem ligt, gaan we nooit trouwen, maar dat zullen we nog wel eens zien dan :p

Het enige wat een 'probleem' zou kunnen gaan worden, is dat hij, mits we kinderen zouden krijgen, deze misschien christelijk wil opvoeden en van mij hoeft dat echt niet.