hoe reageren je ouders?
 

mijn vraag is hoe jullie ouders reageerden toen ze hoorden dat het slecht met je ging (als dat zo is).
toen mijn ouders te horen kregen dat het slecht ging waren ze eerst heel erg geschrokken. mun moeder heeft toen een aantal keer moeten huilen enzo. op een gegeven moment was het zo dat ze nix uit me kregen, dat maakte mijn ouders wanhopig en toen heeft zelfs mijn vader een keer echt moeten huilen enzo, das de enige keer geweest dat ik hem ooit heb zien huilen. ze gingen me heel erg controleren enzo.
ik vond het heel erg moeilijk dat ik mijn ouders dit aandeed enzo. hoe was dat bij anderen?

mijn ouders hoeven dat niet te weten.

Mijn ouders kwamen er achter nadat we onwijze ruzie hadden gehad. Ik had ze een brief geschreven naderhand, dat ik hoopte dat ze me het vergeven konden etc. Mijn vader las het en keek me heel eng aan, vervolgens mijn moeder. Toen staarden ze allebei heel lang naar me... Ik begon te schreeuwen:'Jullie denken vast dat ik gek ben! Ik ben niet gek!'... Uiteindelijk krijste ik door het hele huis dat ik het zelf ook allemaal niet meer wist. Toen moest mijn vader huilen, dat vond ik echt heel erg... Hij zei:'Maar je weet toch dat ik van je hou?' Dat is eigenlijk een beetje de oorzaak van het feit dat ik nu alles voor me hou. Ik wil hem niet nog eens zien huilen...

ik laat mijn ouders nooit zien hoe ik me voel. want 2 er zijn maar 2 scenario's in dat geval:
1. ze gaan lopen wiebelen als een stelletje losgeslagen pinguins
(stress is niets voor mijn ouders)
2. ze vertellen gelijk aan de hele familie wat er aan de hand is. (zoals vandaag. dank je mam, daar had ik nou echt behoefte aan)

ja same here

en "ons Eva is vandaag een jongedame geworden, knipoog" kan ik nog net verdragen :rolleyes: maar "Eva heeft zich vandaag opzettelijk pijn gedaan" daar heb ik geen behoefte aan.
een hartaanval evenmin

Mijn ma kwam er na mn zm-poging achter..
Ze is zich helemaal kapot geschrokken..
heb haar er veel pijn mee gedaan dat ik niet eerder wat had gezegd.
En nu doe ik er haar gloof ik nog steeds veel pijn mee dat ik er niet over praat.. maar meestal weer gewoon lach en doe..
en niet zeg wat er in me omgaat enzow.. (dat kan ik niet)

Nouw ja.. aangezien ik me niet echt kan herinneren dat het met mij vanaf een bepaald punt niet goed meer ging maar eigenlijk altijd al, is dit iets dat voor mn ouders ook een feit was, dak een onstabiel persoon was

Maar het is dr echt uitgekomen toen ik al een hele tijd op de basisschool werd gepest, en mn moeder een boek in de bieb voor me had gehaald dat ging over een meisje dat gepest werd en niet meer wou leven daarom. Het schijnt dat ik nadat ik dat boek heb gelezen moest huilen en zei dat dat boek over mij ging..

Mn ouders hebben me toen van die school gehaald en ik ben terug gegaan naar mn school daarvoor (we waren verhuisd, daarom was ik van school verwisseld).

Maar kan me verder wel nog 1 avond heel goed herinneren dat het echt heeel kut met me ging, en ik niets anders deed dan liggen huilen op de grond, dr was geen beweging in te krijgen. Toen wisten mn ouders echt niet meer wat ze met me aan moesten, mn vader heeft m door elkaar lopen schudden schreeuwend: maar ik hou zo van je! Terwijl ik alleen maar naar boven probeerde te komen om in mn bed te gaan liggen en te gaan slapen..

Nouw ja, ik ben altijd open geweest, en met de tijd hebben mn ouders geleerd hoe ermee om te gaan. Dat doen ze nu heel goed, ze geven me ruimte en vrijheid, maar tonen hun liefde en zijjn er voor me..

Maar goed, kben ook wel uit dat 'ik ben zo zielig' gekomen en kan dr zoiezo zelf beter mee omgaan

als mij anders het te weten komen.
dan kan ik beter weg gaan want dan heb ik heelveel uit te leggen. twee jaar counseling dus laten we het maar zo houden. en mijn ouders flippen sowieso wel als ze iets te weten komen al is het een heel klein dingetje

M'n moeder was blij dat ik hulp gezocht had...maar nu weten ze toch niks meer...en toen ook al niet het waarom ed...en dat wou ik maar graar zo houden ook.

Mijn ouders kwam erachter toen ik 2 jaar was. Dus ik weet niet hoe ze daarop reageerden. M'n moeder heeft het er wel nog steeds moeilijk mee (m'n vader is inmiddels overleden). Maar ze heeft het zelf ook niet makkelijk.

mijn ouders stuurden me naar een psycholoog (na een soort van 'ongelukje) , onder dwang
(zo van: 'als je niet gaan dan krijg je huisarrest' ofzow :(..)
ik heb het gedaan en het werd alleen maar erger.
ik vertrouw ze niet echt meer, ik had nooit gedacht dat ze me zoiets aan zouden doen..

Mijn ouders begrepen me in het begin totaal niet. En ik hen niet. We leefden een beetje langs elkaar heen toen ik het moeilijk had. Ik ging mijn (verkeerde) weggetje, en zij stonden er een beetje machteloos bij. Ze hadden al heel gauw door dat het met mij de foute kant op ging. Ze hebben wel altijd geprobeerd om me te steunen, en dat doen ze nog steeds.

Ze hebben hulp voor me gezocht en ikzelf heb meegezocht omdat ik wist dat het slechter ging. Mijn ouders hebben nooit gehad dat ze zich voor me schaamden, met wat ik deed (automutileren, niet eten, geen school) Ze hebben ook altijd tegen me gezegd dat ze achter me stonden.

IN de tijd dat ik achteruit ging heb ik een hechte band met ze opgebouwd. Ze waren natuurlijk vaak boos/gefrustreerd/kwaad/ machteloos en ook wel eens woedend. Maar dat komt omdat ze van me houden.

Ze hebben nog regelmatig dat ze boos op me zijn, doordat ik weer gekke of verkeerde dingen doe die niet goed voor me zijn.
maar samen komen we er altijd wel uit.

Ze zijn dr bij mij achter gekomen doordat ik mn mesjes nie weggelegd had..

Mn moeder dacht eerst dat ik dat voor de lol had gedaan, dat krassen (:confused: ), dat ik letters hat zitten maken ofzow :S
Mjah, k barste toen in huilen uit en heb n beetje uitgelegd wat er op dat moment in me omging...
Mn moeder begon toen te huilen en heeft zeker 20 x gezegd "Je weet toch wel dat ik van je houd he?"

Ze hebben toen contact opgenomen met t Riagg, en 2 weken later had k n intake gesprek..

Nu ik op de dagbehandeling zit doen mn ouders echt superbezorgd enzow... moeten om de 5 min. weten hoe t met me gaat.. lopen elke dag mn kamer te "inspecteren" om te kijken of er mesjes liggen, en als ik een beetje sip kijk denken ze al dat het heeeel slecht gaat..

blegh.. da haat ik..

Ik heb m'n ouders meerdere (heel vaak) keren zijn huilen.
Dat gaat niet lekker thuis hier hoor!! Eerst waren ze heel lief enzo maar later (3 dagen) begonnen ze me gewoon weer te behandelen zoals ze voorheen deden. 1. dat zal wel normaal zijn, ik ben alleen zo'n zielig figuur die niet tegen kritiek kan, die zichzelf haat etc, 2. dat is niet slim van hen want ze weten hoe ik me voel.
nouja.

Dat weten ze niet en dat mag van mij ook zo blijven...

Ze kwamen erachter dat je toen je 2 was automutileerde :confused:

Nee, dat het slecht met me ging. :) Ik heb niks in het onderwerp gezien dat het specifiek over automutilatie ging.

ik ben uit huis geplaatst, en me ouders wisten er niets vanaf
mochten me ook niet zien..

mijn ouders waren boos, en vooral verdrietig omdat hun kind werd afgenomen van ze..

toen hoorden ze dat het enorm slecht ging met me
en wat er aan de hand was...konden ze niet met de situatie omgaan en nu nog niet...

ook al krijg ik nu hulp...blijft er spanningen thuis... :(

Ze waren zeer geschokt, nu verberg ik t beter..

ben bang om het te vertellen...