Ongeval op de A6, twee kilometer file.
 

Je handen ruiken naar mijn ongekamde haren die in je gezicht vallen
wanneer ik kniel om je goedenacht te kussen en denk
‘je bent liever dan ik’, maar het niet durf te zeggen.

Je handen ruiken naar de balpen die je steviger vastklemt
naarmate je gedachten sneller rennen over de vervallen paden
en je vreest dat ze je vingers in zullen halen.

Je handen ruiken naar loom slapenzweet dat je niet weet waar
in de reine septembermorgen, de dekens van je af geslagen
en, knieën tegen neus, vertel je me verhalen.

Je handen ruiken naar het moede asfalt waar je op lag en dacht
‘kom me redden’, omdat je niet wist hoe nog verder en ongezien
wachtte je de tellen maar ik kwam niet.

maar ik kwam niet

*sidderd*

errug mooi gedaan, zij is alles wat hij wil, maar niet durft te pakken, en uiteindelijk wacht ze op hem, maar hij komt niet..leuk gedaan (y) de rest is vind ik wat, apart, het is een ongebruikelijke kijk op de gedacht wijze van een persoon, niet het standaard rozengeur en maneschijn, maar meer het toch wat alledaagse:) kortom een mooi gedicht(y)

Hmm, ik ben geen fan van de vorm. Ik heb tijdens het lezen af en toe het gevoel alsof het meer een in stukken geknipt verhaaltje is dan een gedicht. niet alleen omdat de regels zo lang zijn, maar ook omdat het afbreken vrij willekeurig lijkt.

Er zitten wel aardige dingen in. Vooral
"naarmate je gedachten sneller rennen over de vervallen paden
en je vreest dat ze je vingers in zullen halen."
vind ik leuk, en 'slapenzweet', en je einde is ook goed, al zou ik een komma voor 'maar' zetten.

Ik weet niet of ik de herhaling van 'je handen ruiken naar' zo geslaagd vind, maar het heeft wel iets.

Edit: Je titel vind ik trouwens erg gaaf.

en, knieën tegen neus, vertel je me verhalen.

Je handen ruiken naar het moede asfalt waar je op lag en dacht
‘kom me redden’, omdat je niet wist hoe nog verder en ongezien
wachtte je de tellen maar ik kwam niet.

Dit stuk vind ik briljant. Verder heb ik eerlijk gezegd nogal moeite met de zinsconstructies in het begin. Die geven op zich wel een bepaalde sfeer, maar ik vind het wat stroef lezen. Het plaatst het gedicht wel in een soort semi-objectief dramatisch daglicht, ik kan het even niet goed benoemen, sorry.

Je titel is gaaf inderdaad, het geeft die heerlijkse alledaagsheid weer, het feit dat alles gewoon doorgaat.

Dit is een tof gedicht. Vooral de gedachte achter de 2e strofe en de titel.

Ja, ik vind dit ook een tof gedicht.

Mooi woordgebruik, mooie tragiek (y)

De herhaling van 'je handen ruiken' draagt alleen niet zoveel bij volgens mij.

Bij de titel dacht ik aan Ex Orkest - Kokend Asfalt (ik zoek of ik de tekst kan vinden, maar ik vrees ervoor), mijn verwachtingen waren dan ook erg groot.

Ik moet zeggen dat ik je durf bewonder, de vorm is gewaagd, moeilijk en anders dan men van een gedicht zou verwachten, vooral de lengte van de zinnen druist tegen alles in. Ook kom ik mooie woorden en stukjes zin tegen, maar het geheel laat me nogal koud. Buiten dat gewaagde aan de vorm, leest het erg onprettig en de herhaling van je handen ruiken naar vind ik niet zo gewenst.

Echt gaaf! Leuke titel. Alleen snap ik af en toe het punt van de afbraak van je zinnen niet.

Je handen ruiken naar loom slapenzweet dat je niet weet waarin de reine septembermorgen, de dekens van je af geslagenen, knieën tegen neus, vertel je me verhalen.-->dit is alleen geen zin, dit zijn er twee, op een foute manier met elkaar verbonden. Ik kan het niet precies uitleggen, maar ik stoor me aan de opbouw van deze strofe.

:confused:

aardig, zeer aardig, zeer zeer aardig.