Ik snel, jij sneller.
 

Ik heb geschreven over alle vroegers,
maar ze gaan niet weg, ze zijn niet ver-
brand door de woorden, want ik weet:
zo verwarmend was het niet
voor mij, van jou weet ik niets meer
dan dat je ‘voorzichtig’ niet kende
en je het van mij niet wilde leren.

Er vallen gaten in ons vroeger,
op de plaatsen waar jij nooit was,
maar ik vul ze op, stuk voor stuk,
met in ‘t voorbijgaan gesnelde kikkerkoppen,
want echte prinsen wachten wel, die blijven.

O, zo vlug als je voorbij ging.

Ik weet niet of ik deze nou zo mooi vind, omdat 'ie me gewoon aanspreekt of omdat 'ie zo goed is, maar in ieder geval: (y).

Ik heb geschreven over alle vroegers,
maar ze gaan niet weg, ze zijn niet ver-
vind ik leuk.

Ik vind het geheel gewoon mooi, het gevoel, het onderwerp, de herkenning.

en ik het je nooit heb mogen leren.
loopt wat minder lekker.

Ik zat ook al met die zin in mijn hoofd,
mijn andere opties waren:

-en je het van mij niet wilde leren

-en je het ook niet leren wilde (/wilde leren)

-en je het van mij niet wilde weten

Maar of het daar nou beter van wordt..:)

Bedankt voor je reactie trouwens ! :bloos:

en je het van mij niet wilde leren.

vind ik er wel mooier tussen passen eigenlijk.
maar, het is jouw gedicht. :)

Jaa daar kan ik me wel in vinden.