Is de mens zelfdestructief?
 

Naar mijn mening wel. We stellen onzelf constant op de proef en alle nare dingen(met uitzondering van het verlies van dierbaren) die ons overkomen hebben we uiteindelijk aan ons zelf te danken.
Het ligt in de aard van de mens om altijd maar de schuld te geven aan een of andere onzichtbare kracht die zogenaamd ellende bezorgt.
Bijvoorbeeld:
Als alles in je leven op rolletjes loopt stel je jezelf de vraag: Is dit niet gewoon te mooi om waar te zijn? En zoeken we daarom negativiteit op om de balans weer wat recht te trekken?
Met als laatste vraag: Heeft de mens ellende nodig om minder bang te zijn voor al het goede dat ons overkomt en leidt dit dan uiteindelijk tot die zelfdestructieve neigingen??

Ten eerste is het niet zo dat mensen altijd de schuld van een bepaalde gebeurtenis bij een ander/iets anders legt. Er zijn ook zat mensen die dat schuld altijd bij zichzelf zoeken. Dat heeft te maken met coping, met op welke manier jij met stress en nare ervaringen omgaat. Als je hier meer over wil weten, kan ik je daar wel uitgebreider informatie over geven, maar voor nu laat ik het wat dat betreft even hierbij.

Verder ben ik het wel met je eens dat mensen altijd op zoek zijn naar een balans, in alles, dus ook met de mate van geluk die je ervaart. Dit is denk ik vaker alleen een vrij onbewuste keuze of houding die je aanneemt dan dat je je daar heel bewust mee bezig houdt en dus op zoek gaat naar positieve of negatieve ervaringen, uizonderingen daar gelaten natuurlijk.

En tuurlijk, je bent zelf verantwoordelijk voor de keuzes die je maakt en dus indirect ook voor de gevolgen die daar aan vast zitten. Alleen kun je nooit 100% zeker zijn van wat die gevolgen precies inhouden, en kun je dus nooit met zekerheid een positieve of negatieve ervaring over jezelf afroepen. Simpel door het gegeven dat een beslissing bijna nooit alleen betrekking heeft op jouzelf, maar dat er altijd andere mensen in het spel aanwezig zijn en dat hun denken en handelen ook invloed kan hebben op de keuze die je maakt en de uiteindelijke gevolgen daarvan, hoe klein dan ook.

Ik denk niet dat het zo is dat de mens ellende nodig heeft om minder bang te zijn voor de goede dingen die gebeuren. Die gedachtengang snap ik eigenlijk niet helemaal eerlijk gezegd. Ik denk wel dat je door negatieve ervaringen de positieve dingen meer gaat waarderen en dat je beide ervaringen beter kunt relativeren aan elkaar.

Dit is gewoon zelfbescherming, niet destructief (vernietigend) in mijn ogen...

kun je je iets mooiers voorstellen dan in een toestand verkeren dat je ZO gelukkig bent dat je op de een of andere verwrongen manier de indruk hebt dat je er ellende bij moet verzinnen? zo gelukkig ben ik nog lang niet, dus op dat moment moet je wel HEEL gelukkig zijn :P maar de nare dingend ie mij overkomen hoeven mijns chuld lang niet altijd te zijn, ik kan ook ziek worden, of verliefd worden en pech hebben, of ontslagen worden wegens schaalverkelining ofiets. dingen die mijn fout zijn, kan ik rechtzetten (behalve als ik een gat in mijn broek val, want ik heb nog nooit een naaimachine aangeraakt). als ik zie wat mij allemaal overkomt, ben ik niet bang, eerder verwonderd en blij: "wat een mazzel toch weer"
oeps, tijd omnaar school te gaan, sorry :P, iig, mensen zijn niet destructief, althans niet van nature, ik bedoel, kom op, we bestaan nog, maar als je een beetje een dramaticus bent, zoals ik, en je zit eenmaal in het rolletje dat je het niet meer ziet zitten, dan kon het nog wel eens fout gaan (n)

Zelfverbetering is voor de zwakken.

Ik vind deze opmerking kort door de bocht :| Andere gebeurtenissen als incest, scheiding, lichamelijke/ geestelijke/ seksuele mishandeling et cetera heb je dus zelf veroorzaakt O_o

Nee, ik geloof juist het tegenovergestelde. De drang tot overleven, tot zelfbehoud, is als het goed is de sterkste drang die een mens heeft. Er zijn weldegelijk mensen met een neiging tot zelfdestructie maar dat is fundamenteel fout. Daarom is zelfdoding in de sociologie ook zo'n belangrijke indicatie dat er meer mis is in een populatie.

Ik denk ook niet dat de mens zelfdestructief is, door het simpele gegeven dat de mensheid na al die jaren niet uitgestorven is. En dat terwijl er door het hele leven van een mens bekeken, veel meer redenen zijn om niet te leven dan wel. Dan moet er toch iets zijn dat dat juist tegenhoudt.

Hoezo? Er zijn maar een aantal dingen in het leven van een mens die onvermijdelijk zijn, te beginnen natuurlijk de dood van zijn ouders. Het is normaal dat je ouders eerder overlijden dan jijzelf. Dat is pijnlijk, maar inherent aan het feit dat jij uit je ouders geboren bent. Eventueel kun je nog het overlijden van een partner opvoeren, dat komt bij vrouwen vaker voor dan bij mannen omdat vrouwen gemiddeld een jaar of zeven ouder worden dan mannen.

Maar los van die sterfgevallen kan ik eigenlijk weinig dingen bedenken die een gemiddeld mens gedurende zijn hele leven meemaakt, en die bij elkaar opgeteld zo erg zijn dat hij liever niet zou willen leven dan wel. Ja, misschien als je in een of ander door burgeroorlog verscheurd Afrikaans land leeft, maar in een normaal functionerende en welvarende maatschappij zie ik echt niet in dat er zoveel ellende is dat je zelfmoord zou willen plegen.

Dat er een neiging is tot overleven is uiteraard wel zo. Da's vrij simpel. Het eigen leven nemen betekent verkleinde overlevingskansen van de soort omdat jij immers geen nakomelingen meer kunt verwekken. Het is dus een natuurlijke, evolutionaire neiging om niet het eigen leven te nemen.

Jah..,
jij beschouwt dat ene Afrikaanse land als uitzondering, terwijl ik onze manier van leven als uitzondering beschouw voor het leven van de mens. Ik had eens in een tijdschrift gelezen dat de VS, Europa en Japan samen 4/5 deel van al het geld controleerden, terwijl ze maar 1/8 deel van de wereldbevolking vormen.

Dus alleen 1/8 deel leeft zoals wij leven. De overige 7/8 leeft niet allemaal in armoede, maar kan zich de luxueuse artikelen/uitgaven die ons leven voor een groot deel opfleuren ook niet veroorloven. En stel je eens een leven voor zonder alle elektronica/zonder het uitgaan/etc. Dat hebben zij allemaal niet.

Ik zie de mensen die creperen van de honger eigenlijk als een zelfs vaker voorkomend iets dan onze manier van leven.

Dus gemiddeld genomen, kijkend naar de mens denk ik dat er veel meer redenen zijn om ervoor te kiezen niet te leven dan wel.


Daarnaast heb je het over de dood als onontkomelijk iets in ieder leven. Daar wil ik ziekte en ouderdom aan toevoegen. En in de meeste gevallen na een bepaalde leeftijd ook eenzaamheid.

Misschien een domme vraag, maar waarom zou die evolutionaire neiging willen dat we overleven, ziet het niet dat dat zinloos en in de meeste gevallen kwellend is ?

Ja, maar wat je hier doet is dus jouw (toch wel westerse) beleving van die omstandigheden projecteren op die mensen. Als wij als westerlingen nu zouden worden geworpen in de verschrikkelijke toestand van bijvoorbeeld Zimbabwe of Liberia, dan zouden we het geen dag uithouden.

Maar is het percentage zelfdoding in dergelijke landen zoveel hoger dan bij ons? Dat is het niet. Is het bestaan van die mensen dan kwellend? Ik vraag het me af. Zonder de ernst van hun omstandigheden in twijfel te trekken, ik denk eigenlijk niet dat al die mensen daar continu rondlopen met de gedachte 'dit is zo erg, dit kan ik niet langer aan' et cetera.

Het klinkt wellicht als een dooddoener, maar ik denk dat mensen aan die omstandigheden gewend raken en dat ze geen invloed meer hebben op de wil of de wens te blijven leven. Sterker nog, de drang tot overleven is juist in de gebieden waarin het leven (in onze ogen) het kwellendst is, het hoogst - kijk naar de gruweldaden die men in Afrika tegen zijn medemens begaat om maar 'bovenop' te komen, om maar niet onderaan te eindigen en in een dorpje met een kapmes te worden afgeslacht.

Nee, omdat het biologische systeem van overleven en voortplanten helemaal geen rekening kan houden met de mate waarin iemands leven 'zinloos' is. Een bloem verspreidt zijn zaden evengoed in een omgeving waar slechts beton is en dus geen kans op bevruchting en overleven. En het begrip 'kwellend' is ook iets typisch menselijks, ja zelfs iets in hoge mate arbitrairs en normatiefs. Als het paringsseizoen aanbreekt zijn er echt geen dieren die 'vrijwillig kinderloos' blijven omdat ze zich in een biotoop bevinden waarin hun levenskwaliteit of overlevingskans gering is.

Als je heel simpel na denkt... en ik weet dat dat voor de meeste mensen het aller moeilijkste is!
Kan je inzien dat we niet zelfdestructief zijn... door het feit dat mensen al eeuwe lang op zoek zijn naar een manier om voor eeuwig te kunnen blijven leven. Kijk naar invriezing of mensen die zoeken naar de eeuwige bron der jeugd, mensen die geloven in een paradijs war je voor eeuwig kan leven.

Dat sommige mensen (best veel mensen) negatief denken is naar mijn idee meer een soort zwakte... onzekerheid.

dat draag je toch niet serieus aan als iets wat daadwerkelijk een rol speelt in de wens tot overleven he? koffiezetapparaten en kroegen?

Das inderdaad belachelijk... Je weet toch wel dat mensen die niet weten hoe iets is het ook niet missen... sommige mensen zijn misschien nog wel gelukkiger met het geen wat ze hebben dan sommige mensen hier... Die mensen zijn al blij met het minste dat ze hebben en maken net zo goed iets van hun leven!

Als het goed gaat, beginnen we onszelf soms inderdaad op de proef te stellen. Ons streven naar geluk dient net om uitdagingen en ellende te overwinnen. Als we geen uitdagingen hebben, gaan we soms vinden dat we iets missen in ons leven. Dat is nog iets heel anders dan zelfdestructie.